Του Δημήτρη Σκούρτα 
Δημοσιογράφος
*14η Ιουνίου 1987, το βράδυ που η Εθνική ομάδα μπάσκετ τράνταξε συθέμελα το παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα.
«101-103. Θέλει προσοχή, ο Βάλτερς για τον Γιοβάισα, σουτ τριών πόντων και η μπάλα έξω. Είναι το τέλος, η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του παγκόσμιου αθλητισμού».
Τα λόγια του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου ηχούν ακόμα σαν γλυκιά μελωδία. Τι διαδρομή, τι θρίαμβος, τι ανεπανάληπτες στιγμές ήταν αυτές που ζήσαμε. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Αθήνας. Ποιος θα το φανταζόταν άραγε; Μια ομάδα μύθος που έβγαλε όλους τους Έλληνες στους δρόμους να πανηγυρίζουν αλαλάζοντες αδυνατώντας να πιστέψουν τι είχε συμβεί.
Μια υπέροχη διαδρομή που ξεκίνησε από το παιχνίδι με τη Ρουμανία στη φάση των ομίλων, για να καταλήξει στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση και αφού βεβαίως είχε προηγηθεί ο αλήστου μνήμης ημιτελικός με τη Γιουγκοσλαβία των αδελφών Πέτροβιτς, του Κούκοτς, του Πάσπαλι, του Ράτζα, του Ντίβατς.
Νίκος Σταυρόπουλος, Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Φάνης Χριστοδούλου, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Παναγιώτης Φασούλας, Λιβέρης Ανδρίτσος, Νίκος Λινάρδος, Μέμος Ιωάννου, Παναγιώτης Καρατζάς. Στην άκρη του πάγκου ο συγχωρεμένος Κώστας Πολίτης. Τους χρωστάμε πολλά…
