Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
«Εχεις πάρει χαμπάρι ότι η χώρα πορεύεται με ακροδεξιά ατζέντα;». Ενιωθα την οργή να εκτοξεύεται από τις τρυπούλες του ακουστικού και να μου καίει το μάγουλο. Εξεπλάγην γιατί ήταν από εκείνα τα τηλεφωνήματα που μόνο καλά περιμένεις να πάνε. Παίρνεις έναν φίλο να ευχηθείς για μια επιτυχία του. Με έπιασε ζεστή και με άφησε παγωμένη.
Αρχισε να μου μιλά για τις ρατσιστικές επιθέσεις που δέχεται η κόρη του περπατώντας στον δρόμο. Είναι, βλέπετε, «σκουρόχρωμη», για να δανειστώ μια επιεικώς ατυχή διατύπωση της κυρίας Διαμαντοπούλου που συζητήθηκε πολύ τις τελευταίες ημέρες.
Το παιδί του περπατά στον δρόμο και δέχεται επιθέσεις. Επειδή είναι μαύρο.
Σε τελωνειακό έλεγχο τις προάλλες έδειξε το διαβατήριό της και της ζήτησαν επιπλέον άδεια παραμονής. Ξανά: Ζήτησαν άδεια παραμονής από ελληνίδα πολίτη που έδειξε το διαβατήριό της. Επειδή είναι μαύρη.
Ετοιμαζόμουν να τον προκαλέσω μιλώντας για «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά το επιχείρημα κατέρρευσε παταγωδώς μέσα στο μυαλό μου, πριν ακόμη το ξεστομίσω.
Είπε κι άλλα. Μου θύμισε τη viral ανοιχτή επιστολή γυναίκας που ζητούσε το αυτονόητο: η χώρα να αναγνωρίσει την οικογένειά της. Να αναγνωρίσει το παιδί που μεγαλώνει με τη σύντροφό της, ως παιδί τους. Προσπαθώ να μπω στη θέση της. Να πρέπει να δώσω μάχη για να αναγνωρίσει η Πολιτεία το παιδί μου ως παιδί μου. Για να «υπάρξουν» τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα, ένας από τους δύο γονείς τους πρέπει να λείπει από την ταυτότητά τους.
Τα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται εδώ βολοδέρνουν απάτριδες και εγκλωβισμένοι χωρίς διαβατήριο. Η Ελλάδα (που στενάζει για το Δημογραφικό btw) δεν τα αναγνωρίζει για παιδιά της. Εκτός βέβαια κι αν παίζουν καλό μπάσκετ, οπότε τα στήνει στη βιτρίνα για άλλοθι.
Καίγεται η Δαδιά και φταίνε οι (καμένοι) μετανάστες. Οι σερίφηδες δοξάζονται και οι αθώοι δεν θα ακούσουν ούτε συγγνώμη.
Εκείνοι που πνίγηκαν στην Πύλο ακόμη περιμένουν το πόρισμα μιας έρευνας. Οι δημοσιογράφοι που την αποτολμούν βραβεύονται (βραβείο Daphne Caruana Galizia 2023). Εξω όμως. Μέσα, λοιδορούνται και απαξιώνονται, όπως και εκείνοι που επιμένουν να ερευνούν τις υποκλοπές. Η Δικαιοσύνη σέρνεται. Οι Ανεξάρτητες Αρχές διόλου ανεξάρτητες. Και εκεί όποιος τολμά να κάνει τη δουλειά του, λοιδορείται. Εσχάτως διώκεται κιόλας.
Τραμπούκοι πλακώνονται μέρα μεσημέρι στον ηλεκτρικό και οι Αρχές κοιμούνται. Ο υπουργός όμως επιδεικνύει τρομερά αντανακλαστικά όταν ψεκασμένα ακροδεξιά τρολ στοχοποιούν νεαρό που δήθεν κατεβάζει την ελληνική σημαία.
«Θα ζήσουμε αγριότητες τα επόμενα χρόνια» κατέληξε. Δεν μίλησα καθόλου. Εμεινα να κρατάω το ακουστικό. Εκείνος έκλεισε. Αλλα έλεγα να γράψω για σήμερα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
