Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Το τί και το πώς συνέβη εκείνο το πρωινό στη Νέα Υόρκη, τί προηγήθηκε, πώς σχεδιάστηκε, ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις της επιχείρησης και των μηχανισμών που την έφεραν σε πέρας, ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ στην ολότητά τους.
Ωστόσο στα 20 χρόνια που συμπληρώθηκαν σήμερα από την τραγική «επέτειο» του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους, με τους Ταλιμπάν να επιστρέφουν στην Καμπούλ σε πλήρη συνεννόηση με τις ΗΠΑ (τέτοιες μέρες του 2001 ήταν όταν ο Μπους δήλωνε προπαγανδίζοντας το επερχόμενο “αντιτρομοκρατικό” μακελειό ότι “το καθεστώς των Ταλιμπάν τελείωσε”…), τα γεγονότα που μεσολάβησαν δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία:
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο «Φρανκενστάιν» δημιουργός των Μπιν Λάντεν και των ISIS, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα ακόμα και το αίμα του ίδιου του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.
Έχει πια αποκαλυφθεί στην ολότητά του: Η 11η Σεπτέμβρη 2001, αυτό το στυγερό έγκλημα, χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για την επιβολή μιας παγκόσμιας χούντας, που στα κελιά της, στο Γκουαντανάμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές φυλακές της CIA, επιβλήθηκε ο νόμος των «Αουσβιτς» της νέας τάξης.
Όσα ακολούθησαν την 11η του Σεπτέμβρη ήταν το πρελούδιο μιας ανείπωτης σφαγής από την Λιβύη και τη Συρία μέχρι την Ουκρανία και την Υεμένη. Στις δύο δεκαετίες που έχουν περάσει από την 11η Σεπτεμβρίου, ο περιβόητος πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» περιελάμβανε εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, προκάλεσε αίμα και θηριωδία από Μέση Ανατολή, Ασία και Αφρική μέχρι τις μεγάλες ευρωπαικές πρωτεύουσες.
Η 11η Σεπτέμβρη ήταν το πρόσχημα ώστε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να σπέρνει θάνατο για 20 ολόκληρα χρόνια. Να δολοφονεί ανθρώπους. Να διαλύει χώρες. Να σπέρνει τον τρόμο και την καταστροφή. Να καταλύει δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα.
Το ανθρώπινο κόστος, οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, είναι τραγικό: Σύμφωνα με τις συντηρητικές εκτιμήσεις του, το gzeromedia σχολιάζει ότι ο «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος των ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν ένα εκατομμύριο νεκρούς και 38 εκατομμύρια πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένους…
Η κτηνωδία και η καταστροφή που ακολούθησε τους Δίδυμους Πύργους, η φρίκη, αποτέλεσε και αποτελεί, ταυτόχρονα, μια υπερκερδοφόρα μπίσνα για τα μονοπώλια του ολέθρου. Ολα αυτά τα χρόνια της σφαγής, τα αμερικάνικα μονοπώλια όπλων βγάζουν τεράστια κέρδη. Πωλούν όπλα και μέσα από θάνατο μοιράζουν παχυλά μερίσματα στους μετόχους. Οι πολυεθνικές του δυτικού “δημοκρατικού” κόσμου κερδοφορούν επί πτωμάτων.
Είναι αυτές οι πολυεθνικές που έφτασαν να χρηματοδοτούν ακόμα και τον ISIS, όπως η Lafarge, για να κάνουν τις δουλειές τους. Είναι οι πολυεθνικές της ενέργειας, όπως η Total, που με εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες του ΝΑΤΟ, τώρα διαμοιράζουν τα ιμάτια της κατεχόμενης χώρας.
Στο Ιράκ που ισοπεδώθηκε μετά την εισβολή ΗΠΑ και Βρετανίας και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος (σύμφωνα με την οργάνωση Iraq Body Count ξεπερνούν το 1.366.000 οι νεκροί Ιρακινοί από τον πόλεμο και τις επιθέσεις από το 2003 μέχρι το 2020), εκεί που o λαός ζει κάτω από ΝΑΤΟϊκή κατοχή με κυβερνήσεις – «μαριονέτες» βυθισμένος στη φτώχεια και την ανέχεια, το γαλλικό μονοπώλιο εφορμά για να αρπάξει τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας.
Με το κόστος των 8 τρισ. δολαρίων των “αντιτρομοκρατικών” τους πολέμων, με τα πάνω από 1,5 τρισ. δολάρια που δαπανούν οι ΗΠΑ και οι φίλοι τους κατ’ έτος σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως πάνω από 40 φορές.
Από το 2001 και μετά, πάνω από 10,5 εκατομμύρια δολάρια δίνονταν κάθε ώρα (!) από το Αμερικανικό Πεντάγωνο στο Μινώταυρο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος για τη συνέχιση των επιχειρήσεων («National Priority Project cost of war»).
Είναι προφανές και καμία μπούργκα από εκείνες που υποτίθεται ότι πήγαν να εξαλείψουν οι Αμερικάνοι και οι ΝΑΤΟικοί στο Αφγανιστάν, δεν μπορεί να το κρύψει: Τα μονοπώλια για την εξασφάλιση του κέρδους τους επιδίδονται στη γνωστή εκείνη ιστορία, την ιστορία του πολέμου: Ο πόλεμος, όπως είχε ευφυώς επισημάνει ο Κλάουζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.
