Του Νίκου Φυλάγγελου
Η παρακμή της ελληνικής δημοσιογραφίας, στη δεκαετία των δυο κρίσεων, με την τραγωδία των Μνημονίων και την πανδημία του κορονοϊού, έχει την τηλεόραση ως βασικό “ξενιστή”. Μέσα από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, φτάνουν στη μέση ελληνική οικογένεια εικόνες… τρόμου, αλλά και την ίδια στιγμή αποστροφής, για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ακόμη μιας βαθιάς κρίσης.
Οι συγκρίσεις με την πραγματικότητα που επικρατεί στον υπόλοιπο πλανήτη, είναι εκκωφαντικές και μελαγχολικές. Πουθενά στον υπόλοιπο κόσμο δεν βλέπεις παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών, με το δάχτυλο… υψωμένο στο πρόσωπο της κοινωνίας. Να στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, να ενοχοποιούν συμπεριφορές, να βγάζουν καταδικαστική ετυμηγορία, χωρίς να επιτρέπουν καν να ακουστεί η αντίθετη άποψη.
Το φαινόμενο λαμβάνει πλέον εξοργιστικές διαστάσεις, κάτι που καταγράφεται και από τις έντονες αντιδράσεις στα social media, με την απαξίωση της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας να έχει δραματικές συνέπειες συνολικά για το επάγγελμα.
Μοιραίοι και άβουλοι. Τα τηλεοπτικά ΜΜΕ θα έπρεπε να έχουν ρόλο υπερασπιστή της κοινωνίας. Όχι να επιταχύνουν την εθνική παρακμή.
