Η αδυναμία του ΟΗΕ να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν στη Μιανμάρ
Γνωστή και πολλάκις επιβεβαιωμένη η ρήση για τον… φτωχό και τη μοίρα του. Οι σοκαριστικές εικόνες από τη Μιανμάρ, στον απόηχο του σεισμού των 7,7 Ρίχτερ, που άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, και μια πολυεπίπεδη και πολυπαραγοντική ανθρωπιστική καταστροφή, επιβεβαιώνει τα πεπερασμένα όρια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, του Ερυθρού Σταυρού και κάθε άλλης οργάνωσης και συλλογικότητας επιφορτισμένης με τη διεθνή συνδρομή και βοήθεια.
Εκεί όπου μετράει πραγματικά, εκεί όπου οι αδύναμοι πληθυσμοί του πλανήτη έχουν την επείγουσα, άμεση και καθοριστική βοήθεια των περισσότερο προηγμένων κρατών, παραμένουμε… χαμένοι στη μετάφραση.
Παρά το οπλοστάσιο με το οποίο μας έχει θωρακίσει η πολυετής επανάσταση των νέων τεχνολογιών, με περισσότερο πρόσφατο… πειρασμό την Τεχνητή Νοημοσύνη, αδυνατούμε ακόμη να επιδείξουμε αντανακλαστικά και να παραμερίσουμε γραφειοκρατίες και νοοτροπίες.
Ακραία απογοητευτική είναι η παράμετρος της αξιολογικής ιεράρχησης. Ο λαός της Μιανμάρ είναι καταδικασμένος εδώ και δεκαετίες να έχει στερηθεί τις ελευθερίες του και το αγαθό της Δημοκρατίας, κάτω από τον ζυγό μιας χούντας με την οποία… μια χαρά συνεννοείται η συλλογική Δύση.
Κάτι τέτοιες δραματικές στιγμές, η ευθύνη των ηγεσιών των μεγάλων δυνάμεων της ανθρωπότητας γίνεται μεγαλύτερη. Και ασυγχώρητη. Δυστυχώς, η Ιστορία δεν ήταν γενναιόδωρη με τις γενιές μας, και ζούμε σε συνθήκες ηγεσιών χαμηλού επιπέδου και ατροφικών δυνατοτήτων, που προκαλούν μελαγχολία και απογοήτευση, αντί να εμπνέουν.
Του Φρίξου Παλαιολόγου
