Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Στην επέτειο της ιστορικής νίκης του Κώστα Καραμανλή στις εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004, ας ξαναθυμηθούμε την επίσης ιστορική προειδοποίησή του, μερικά χρόνια μετά. Να σταθούμε όρθιοι απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Είναι περίπου αυταπόδεικτο ότι υποτιμήσαμε εκείνη την αφυπνιστική προτροπή. Μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία και την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν κάνουν… περίπατο στον δημόσιο βίο. Εδραίωσαν τα ταυτοτικά στοιχεία της μισαλλοδοξίας και του ακροδεξιού ολοκληρωτισμού, που διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα και το μιντιακό κατεστημένο και καθήλωσαν την πατρίδα μας στη φθορά.
Η Ελλάδα εγκλωβισμένη στη μελαγχολία της παρακμής. Και όπως επιβεβαιώνουν τα τερατώδη λόγια που διατυπώνονται στη δημόσια συζήτηση για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, η Ελλάδα παραμένει σε διαρκή ομηρία από τους εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού.
Εκείνους που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, και επομένως… εισοδήματα, αν δεν καλλιεργούν το μίσος και τον διχασμό.
