Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η γαλήνη με τη συνείδησή μας. Σπάνια και δυσεύρευτη. Πολύ περισσότερο στον δημόσιο βίο, ακόμη περισσότερο στην ενεργό πολιτική, στα κορυφαία αξιώματά της. Εξαιρέσεις; Φυσικά…
Απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Αυτή ήταν η διαχρονική στάση ευθύνης και επιλογή ζωής του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος επέλεξε να ολοκληρώσει την κοινοβουλευτική διαδρομή του, με το αποτύπωμα που τη διέκρινε καθόλη τη διάρκεια αυτής της μακράς διαδρομής. Με αξιοπρέπεια και χωρίς να υποστείλει τη σημαία της συνείδησής του.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 1/2 χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ήταν το μεγαλύτερο ανάχωμα στα άκρα που έσυραν την Ελλάδα στο μίσος και τον διχασμό, μετά την αποχώρησή του το 2009. Από τότε μέχρι και σήμερα, η Ελλάδα μοιάζει παραδομένη σε τυχοδιωκτικές τσιρίδες υστερίας, ασπόνδυλα που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, το οποίο μέχρι πρότινος πολεμούσαν, για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Η ταυτότητα παρακμής που εγκλώβισε την Ελλάδα στη φθορά, και απομάκρυνε από την εκλογική διαδικασία τους περισσότερο μετριοπαθείς συμπολίτες μας, οι οποίοι επιλέγουν την αποστασιοποίηση και δεν ψηφίζουν.
Ο Καραμανλής έφυγε, η παρακμή που προκάλεσε η αποχώρησή του ωστόσο, είναι παρούσα και εθνοκτόνος. Εκείνος μας αφήνει παρακαταθήκη την ανυποχώρητη συνείδησή του. Εμείς να δούμε, τώρα…
