Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πόσο διαχρονικά επίκαιρη παραμένει η ιστορική ρήση της “Monde” για το ποιοτικό αποτύπωμα της πολιτικής ηγεσίας της Ενωμένης Ευρώπης, στις απαρχές της προηγούμενης δεκαετίας, στον πρόλογο της εθνικής τραγωδίας με τα Μνημόνια.
Μια “παιδική χαρά”. Αυτό ήταν, αυτό παραμένουν οι Βρυξέλλες. Είναι θέμα… dna. Το νέο… δώρο προς τον Ταγίπ Ερντογάν για τη διαχείριση του μεταναστευτικού και τη “νομιμοποίηση” της παρουσίας της Τουρκίας στη Λιβύη, δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση απέχει πολύ από το πολιτικό μόρφωμα που θα έκανε περήφανους τους λαούς της. Και τους “πατέρες” της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειάς μας, οι οποίοι προφανώς την είχαν οραματιστεί διαφορετικά.
Ευρώπη-Τουρκία. Μια αταίριαστη σχέση… εκμετάλλευσης. Μια σχέση υποσυνείδητων εκβιασμών. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε στο εγγύς, ούτε στο απώτερο μέλλον.
