Ένα εκκωφαντικά μη συγκρίσιμο μέγεθος… Να περιγράψει κανείς τον Μάνο Χατζιδάκι, είναι εξαιρετικά δυσχερές, ακριβώς επειδή ανήκε σε μια κατηγορία που δεν συναντάμε στη σημερινή Ελλάδα.
Ήταν ένας μεγάλος Έλληνας… Όχι μόνο λόγω του έργου και της προσφοράς του στον χώρο των τεχνών. Ούτε καν επειδή το όνομά του ταξίδεψε την Ελλάδα σε ωκεανούς χωρίς σύνορα, θυμίζοντας ότι η χώρα στην οποία εν πολλοίς γεννήθηκαν οι βασικές αρχές του δυτικού πολιτισμού, διεκδικούσε μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες το δικαίωμα της ανακυττάρωσης αισθητικών υπεραξιών.
Ίσως πέρα και πάνω από τα προηγούμενα, ο Μάνος Χατζιδάκις άφησε το αποτύπωμα μιας υπερμεγέθους προσωπικότητας. Το κύρος του οποίου κατέστησε την απουσία του σκανδαλιστικά αισθητή, σε μια Ελλάδα η οποία, στα χρόνια μετά τον θάνατό του, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων στα οποία μπήκαμε με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου, στερείται μεγάλα μεγέθη.
Τα γενέθλια του Μάνου Χατζιδάκι, στις 23 Οκτωβρίου του 1925, ταξιδεύουν τη μνήμη με τη… βάρκα του, που θα έλεγε και η Πρωτοψάλτη.
Και το ταξίδι φτάνει σε εκείνη την Ελλάδα. Στην Ελλάδα των μύθων, όχι των μυθευμάτων. Σε μια Ελλάδα γεμάτη υπεραξίες. Στην πολιτική, τις τέχνες, τα γράμματα, τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο.
Μια Ελλάδα που εμπνεόταν την ελπίδα. Και κυνηγούσε την πραγμάτωσή της. Βασικά, μια Ελλάδα χωρίς… καμία σχέση με την εθνική τραγωδία την οποία βιώνουμε σήμερα, στα χέρια του πιο ανεπαρκούς πολιτικού δυναμικού των τελευταίων 4 δεκαετιών.
Σήμερα, η Ελλάδα είναι προσπαθεί ακόμη να βγει νικήτρια από τη μάχη με το “τέρας”. Όχι μόνο του λαϊκισμού. Αλλά και του ελιτισμού. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι άλλωστε. Λαϊκισμός χωρίς λαό. Και ελιτισμός, χωρίς ελίτ…
Του Μάνου Οικονομίδη
