Ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη συζήτηση
και ψήφιση του νομοσχεδίου «Καθορισμός του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης στη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου και των Ιονίων Νήσων
μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου»
Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, περίπου τέτοιες μέρες, το 1818, ένα ελληνικό κρατικό μόρφωμα αποκτούσε τη συνταγματική του υπόσταση. Ήταν το Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων. Βεβαίως, αποτελούσε ακόμα Βρετανικό προτεκτοράτο. Δεν έπαυε, όμως, να είναι ταυτόχρονα ένα ημιαυτόνομο κρατίδιο. Ήταν η πρώτη μορφή εδαφικής αναφοράς του ελληνισμού μετά από σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς.
Μία εστία της εθνικής ιδέας για την Επανάσταση, η οποία ακολούθησε 3 χρόνια αργότερα. Και χώρος που το 1864 ενσωματώθηκε στο μικρό τότε Ελληνικό Βασίλειο για να καταστεί αμέσως η πρώτη επέκταση της Πατρίδας.
Περισσότερο από δύο αιώνες μετά στην ίδια περιοχή η Ελλάδα μεγαλώνει ξανά. Για πρώτη φορά μετά την προσάρτηση των Δωδεκανήσων, το 1947, η εθνική επικράτεια μεγεθύνεται περίπου κατά 10%, όχι με απόσπαση εδαφών, ούτε σε βάρος άλλων χωρών, αλλά με την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη θαλάσσια ζώνη, η οποία απλώνεται από τους Οθωνούς μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο και με διαδικασίες απόλυτα θεμελιωμένες στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Θυμίζω ότι είχε προηγηθεί το πρώτο βήμα με το Προεδρικό Διάταγμα και τους κλειστούς κόλπους και τη χάραξη των γραμμών βάσης. Μία προϋπόθεση της Σύμβασης Δικαίου της Θάλασσας για τον υπολογισμό αιγιαλίτιδας ζώνης και υφαλοκρηπίδας του κάθε Κράτους. Και σήμερα, στην αυγή του 2021, κάνουμε το δεύτερο μεγάλο ουσιαστικό βήμα: Η χώρα μας επεκτείνει στα 12 μίλια την κυριαρχία της στο Ιόνιο.
Την επέκταση των χωρικών μας υδάτων την είχα ήδη αναγγείλει από τον Αύγουστο και πράγματι 4 μήνες μετά οι θάλασσές μας εκεί διπλασιάζονται. Ένα δικαίωμα απόλυτα συμβατό με τη διεθνή νομιμότητα και το οποίο η Ελλάδα προφανώς μπορεί να ασκήσει και σε άλλες περιοχές. Προφανώς και στην Κρήτη αλλά και αλλού. Όμως, σε χρόνο με τρόπο και υπό συνθήκες που η ίδια θα το επιλέξει. Είναι κάτι που αναφέρεται ρητά στο πρώτο κιόλας άρθρο του νομοσχεδίου που συζητούμε σήμερα.
Άλλωστε, η συγκεκριμένη αυτή δήλωση συνοδεύει από το 1995 και την επίσημη κύρωση της σύμβασης για το Δίκαιο της θάλασσας από την ελληνική Βουλή. Πρόκειται για ένα πολύ καθαρό μήνυμα που στέλνει και τώρα η Κυβέρνηση σε όσους προσπαθούν με απειλές, με λεονταρισμούς να στερήσουν από την Πατρίδα μας ότι της επιτρέπουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Αγαπητοί συνάδελφοι, η σημερινή εξέλιξη δεν προέκυψε τυχαία. Και τίποτα από όσα οδήγησαν σε αυτή δεν ήταν αυτονόητο. Όλα, όμως, υπήρξαν αποτέλεσμα της ενεργητικής διπλωματίας που άσκησε και ασκεί αυτή η Κυβέρνηση. Περνώντας από την αμήχανη καταγραφή των δεδομένων στη δυναμική διαμόρφωσή τους, αφήνοντας πίσω αγκυλώσεις και παλιά φοβικά σύνδρομα και επιλέγοντας την κεντρική σκηνή των αποτελεσματικών κινήσεων από το μοναχικό θεωρείο των παρατηρήσεων με λιγότερα λόγια και περισσότερη δράση.
Έτσι, πριν φτάσουμε στο διπλασιασμό των χωρικών μας υδάτων είχαμε καταλήξει σε διαδοχικές συμφωνίες με την Ιταλία, με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών μας Ζωνών. Κλείσαμε, δηλαδή, ζητήματα που χρόνιζαν επί δεκαετίες και ανοίξαμε με τόλμη ένα νέο κεφάλαιο τόσο στις διμερείς μας σχέσεις όσο και στην πολυμερή συνεργασία σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Οι συμφωνίες αυτές ήταν αποτέλεσμα σκληρών και δύσκολων διαπραγματεύσεων που διεξήχθησαν υπό τον Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Δένδια.
Ψηφίστηκαν, όμως, ταχύτατα από την Εθνική μας Αντιπροσωπεία και το κείμενο της Συνθήκης με την Αίγυπτο έχει ήδη αναρτηθεί στη σχετική σελίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Σύντομα θα ακολουθήσει και η αντίστοιχη με την Ιταλία. Πρόκειται για δυο κρίκους ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των χωρών μας, πρόκειται όμως και για ένα χειροπιαστό παράδειγμα, ένα υπόδειγμα ασφάλειας και σταθερότητας, σε μια περιοχή που κάποιοι απειλούν να μετατρέψουν σε ναρκοπέδιο.
Την ίδια ακριβώς περίοδο ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών συνεργάστηκε με τον Αλβανό ομόλογό του και τώρα οι όποιες διαφωνίες μας με τα Τίρανα οδεύουν, πλέον, προς διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Μόλις πρόσφατα, μάλιστα, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας δήλωσε ρητά και απερίφραστα ότι η επέκταση στα 12 μίλια αποτελεί αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμα της Αθήνας, προσθέτοντας ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ της θέσης μας ότι τα νερά της Μεσογείου μπορούν να ενώνουν αντί να χωρίζουν λαούς. Τέλος, αυτή η διεύρυνση των δικαιωμάτων μας στη θάλασσα θα είχε παραμείνει χίμαιρα αν η Ελλάδα δεν είχε δρομολογήσει με σχέδιο, με μεθοδικότητα, ένα ευρύ σύστημα συμμαχιών σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.
Θυμίζω, ενδεικτικά αναφέρω ότι περίπου τέτοιες μέρες πέρυσι με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ, Benjamin Netanyahu, υπογράφαμε από κοινού τη συμφωνία για τον αγωγό East Med, ενώ η συνεργασία μας με την Κύπρο, με την Αίγυπτο εμβαθύνεται διαρκώς μέσω του τριμερούς forum και ήδη πλαισιώνεται με μία αναβαθμισμένη σχέση με πολύ σημαντικούς παίκτες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.
Με άλλα λόγια, η εξωτερική μας πολιτική ξεδιπλώνεται, πλέον, έμπρακτα σε πολλά επίπεδα και αποτυπώνεται κυρίως με συγκεκριμένα αποτελέσματα σε διαφορετικά σημεία του παγκόσμιου χάρτη.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σχεδόν 40 χρόνια από την κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 και άλλα 27 από την ψήφισή της στην ελληνική Βουλή, η επέκταση των χωρικών υδάτων αποτελούσε μόνιμο επιχείρημα κάθε Κυβέρνησης. Μόνο που σήμερα για πρώτη φορά αυτή η επαναλαμβανόμενη ρητορική, αυτή η έκφραση πρόθεσης, μετατρέπεται σε χειροπιαστό αποτέλεσμα. Από μελλοντική δυνατότητα μετατρέπεται σήμερα σε τρέχουσα πραγματικότητα.
Οι συνθήκες, κατά τη διάρκεια του 2020, δεν ήταν τόσο διαφορετικές από τα προηγούμενα χρόνια. Συνολικά διαφορετική, όμως, ήταν η ελληνική στάση απέναντι σε προκλήσεις. Το νέο δόγμα για την προστασία των θαλασσίων και των χερσαίων συνόρων μας συνδυάστηκε με την αξιοπιστία της χώρας μας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έτσι ο Έβρος και το Αιγαίο κατοχυρώθηκαν στην πράξη ως τα ανατολικά όρια ολόκληρης της ηπείρου μας.
Μόλις προ ημερών και ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας επανέλαβε τη θέση της χώρας του ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια αποτελεί αναφαίρετο νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδος, ενώ με μελετημένες κινήσεις η Ελλάδα έχει πλέον καταστεί κομβικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Και παρά τις διαφορετικές οπτικές, σε πολλά ζητήματα η συνεργασία μας με την απερχόμενη Αμερικανική διοίκηση έφερε πολύ θετικά αποτελέσματα και με τη νέα ηγεσία η σύμπλευση αυτή θα γίνει ακόμα αποτελεσματικότερη.
Γνωρίζω προσωπικά τον Πρόεδρο Biden. Είναι ένα έμπειρος πολιτικός που γνωρίζει όσο λίγοι την περιοχή μας, αλλά και τις ευαισθησίες της. Είναι, επίσης, ένας ηγέτης ο οποίος πορεύεται με σύνεση, αλλά και με αυτοπεποίθηση, κυρίως όμως πορεύεται με σταθερές και αδιαπραγμάτευτες αξίες. Αναλαμβάνοντας τα νέα του καθήκοντα, είμαι σίγουρος ότι οι Ελληνοαμερικανικοί δεσμοί θα γίνουν πιο ισχυροί από ποτέ.
Θα επαναλάβω, λοιπόν, ότι τα χειροπιαστά αποτελέσματα του σήμερα χτίστηκαν από τις αθόρυβες προσπάθειες του χθες. Προσπάθειες που ξεδιπλώθηκαν σε όλη τη σκακιέρα της διεθνούς σκηνής. Σε διμερές και σε βαλκανικό επίπεδο, στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, στο ΝΑΤΟ, στον Αραβικό κόσμο, με μία πολιτική ενιαία, που ασκείται μάλιστα, ταυτόχρονα, στους στίβους της διπλωματίας από τη μία και της εθνικής άμυνας από την άλλη. Γιατί στη δική μας αντίληψη η δεύτερη αποτελεί παράλληλο πυλώνα της πρώτης. Πράγματι, ήταν η επίπονη και επίμονη εργασία της ηγεσίας, αλλά και των στελεχών του Υπουργείου Εξωτερικών που διαμόρφωσε αυτή τη δέσμη συμμαχιών της χώρας. Όμως, η δράση στα διεθνή μέτωπα δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την εγγύηση ότι η θωράκιση της πατρίδας μας είναι εξασφαλισμένη.
Γι’ αυτό και η καλύτερη αναγνώριση του έργου των Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι άλλη από την έμπρακτη ενίσχυσή τους. Γνωρίζετε πως η συμφωνία για την αγορά 18 μαχητικών αεροσκαφών Rafale έχει ήδη ψηφιστεί, ευτυχώς, με μεγάλη πλειοψηφία από την Εθνική Αντιπροσωπεία και υλοποιείται με ρυθμούς ταχύτατους, πρωτόγνωρους για τα δεδομένα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της Ελληνικής δημόσιας διοίκησης εν γένει. Ταυτόχρονα, εξελίσσεται η αναβάθμιση των F-16. Προχωρούν ενέργειες για την απόκτηση και νέων ανθυποβρυχιακών ελικοπτέρων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Για το Ναυτικό, όπως έχω δεσμευτεί, θα προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός των φρεγατών ΜΕΚΟ, αλλά και η δρομολόγηση απόκτησης ναυπήγησης 4 νέων φρεγατών πολλαπλού ρόλου. Θα είναι η μεγάλη απόφαση την οποία πρέπει να πάρουμε ως χώρα, ως Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ως Εθνική Αντιπροσωπεία, το πρώτο εξάμηνο του 2021.
Και, βέβαια, προχωράμε και σε σημαντική ενίσχυση του Στρατού Ξηράς. Συνολικά μιλάμε για ένα πολύ φιλόδοξο, μεγάλο πρόγραμμα 105 διαφορετικών πρωτοβουλιών ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενώ δρομολογείται ακόμα η ενίσχυση του δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων με πρόσληψη ακόμα 15.000 επαγγελματιών νέων στελεχών.
Διπλωματία και Άμυνα, λοιπόν, συμπλέουν σε μία ενιαία εθνική κοίτη. Όπως ενιαία, προφανώς, είναι και η εξωτερική πολιτική για την οποία συνεργάζεται ο Πρωθυπουργός με τον Υπουργό Εξωτερικών. Το λέω αυτό, διότι άκουσα χθες κάποιες αναφορές για δήθεν διαφοροποιήσεις. Είναι ισχυρισμοί χωρίς ίχνος αλήθειας. Και είναι τουλάχιστον παράξενο να ακούγονται από αυτούς οι οποίοι είχαν αναθέσει την εθνική ευθύνη από τη μία πλευρά στον κ. Καμμένο και από την άλλη στον κ. Κοτζιά. Επομένως, όλα έχουν ένα όριο. Εγώ θα κρατήσω από αυτή τη συζήτηση το γεγονός ότι διαμορφώνεται η συνθήκη για μία ουσιαστική διακομματική σύμπλευση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής μεταξύ των περισσότερων κομμάτων της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Και παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, την επιμέρους κριτική, αυτή η σύμπλευση είναι μία σύμπλευση θετική για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της χώρας.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η Κυβέρνηση εισηγείται σήμερα ένα νομοσχέδιο το οποίο ενισχύει την εθνική υπόσταση αλλά προφανώς έχει και μία διεθνή διάσταση. Μπορεί η επέκταση των χωρικών υδάτων να ασκείται κατά το Διεθνές Δίκαιο ως δική μας, ως εθνική πρωτοβουλία, η εμβέλεια και η επίδρασή της, ωστόσο, ξεπερνούν τα τοπικά δεδομένα. Γιατί, ουσιαστικά εγκαθιστούν τη διεθνή νομιμότητα σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή κατοχυρώνοντας, έτσι, αν μου επιτρέπετε να το πω, ένα τετελεσμένο σταθερότητας και ασφάλειας στο ρευστό περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου.
Για την Ελλάδα η διάθεση κυριαρχίας δεν σημαίνει βούληση επικυριαρχίας. Η άσκηση εθνικού δικαιώματος αποτελεί ταυτόχρονα και άσκηση διεθνούς συνεργασίας και η επέκταση των υδάτων προς δυσμάς στέλνει αναπόφευκτα και ένα μήνυμα προς Ανατολάς. Δείχνει πως η βία δεν παράγει δίκιο, αλλά ότι αντίθετα είναι το δίκαιο αυτό το οποίο παράγει η ειρήνη.
Συνεπώς, στο ίδιο πνεύμα και με το ίδιο νομικό πλέγμα, μπορούμε να ρυθμίσουμε και τη μεγάλη μας διαφορά με την Τουρκία, αρκεί η ηγεσία των γειτόνων να εγκαταλείψει το μονόλογο των αμφισβητήσεων και να προσέλθει στο διάλογο, στο τραπέζι των συνεννοήσεων. Είναι αλήθεια ότι το 2020 υπήρξε εξαιρετικά πυκνό αλλά, δυστυχώς, καθόλου γόνιμο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα έλεγα ότι καμία ελληνική Κυβέρνηση από το 1974 και μετά δεν είχε να διαχειριστεί τόσες πολλές ταυτόχρονες και διαφορετικές προκλήσεις των γειτόνων μέσα σε τόσους λίγους μήνες και όλα αυτά μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας.
Από την άλλη πλευρά, η δική μας θέση υπήρξε απολύτως σαφής εξ αρχής. Σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις. Χωρίς, όμως, η Αθήνα να ξεχνά ούτε την προηγούμενη στάση, ούτε συχνά και τη διπλή γλώσσα της Άγκυρας.
Προσερχόμαστε, λοιπόν, με αισιοδοξία, με αυτοπεποίθηση, αλλά και με ελπίδες στις διερευνητικές επαφές που θα ξεκινήσουν στις 25 Ιανουαρίου. Προσερχόμαστε, όμως, και με μηδενική αφέλεια. Θυμίζω ότι οι διερευνητικές επαφές είναι άτυπες, μη δεσμευτικές συναντήσεις, είχαν διακοπεί μετά από σχεδόν 15 χρόνια το 2016 επί της προηγούμενης Κυβέρνησης και στόχος της δικής μας Κυβέρνησης είναι τώρα να συνεχιστούν από το σημείο στο οποίο σταμάτησαν. Πολύ περισσότερο όταν από το ξεκίνημα της πρόσφατης κρίσης η Ελλάδα είχε πάντα ταχθεί υπέρ του διαλόγου υπό δύο συνθήκες όμως: Να πάρουν τέλος οι επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας εντός της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και να ξαναπιάσουμε το νήμα των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπησαν το 2016.
Οι δύο αυτές συνθήκες σήμερα ισχύουν, πληρούνται. Και, επιπλέον, υπάρχει και το κεκτημένο των ρητών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Υπάρχει η προοπτική ουσιαστικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας, αν αυτή δεν διατηρεί έμπρακτη την αποκλιμάκωση και σε βάθος χρόνου. Υπάρχει η προοπτική της έκθεσης Bοrell, η οποία θα παρουσιαστεί στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της 25ης και 26ης Μαρτίου, που προφανώς θα πρέπει να παρακολουθήσει τη συμμόρφωση της Τουρκίας με τη διεθνή νομιμότητα. Υπάρχει βέβαια και η ανάλογη αποφασιστική στάση, πια, των Η.Π.Α. με συνέπειες πια όχι μόνο διπλωματικές, αλλά και οικονομικές, γεωστρατηγικές.
Πρόθυμα, λοιπόν, θα συζητήσουμε στο φως του Διεθνούς Δικαίου το ζήτημα για το οποίο διαφωνούμε εδώ και δεκαετίες και το οποίο και προκάλεσε την πρόσφατη ένταση, τον καθορισμό, δηλαδή, των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο, αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας μην ξεχνά κανείς ότι πρώτος εγώ έχω πει πολλές φορές -και σε αυτή την αίθουσα, αλλά και στην Ευρώπη- ότι οι κυρώσεις αυτές καθ’ αυτές δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά μέσο για να επανέλθουν οι γείτονες στο δρόμο του Διεθνούς Δικαίου και της κοινής λογικής. Πως αυτές, αν χρειαστεί να επιβληθούν, θα βλάψουν πρωτίστως τον τουρκικό λαό που έχει κάθε λόγο να θέλει να συνυπάρχει ειρηνικά με τον ελληνικό λαό. Και ότι πρόθεσή μας είναι μία συνολική προσέγγιση που θα εξυπηρετούσε τελικά και τη λύση άλλων σοβαρών ζητημάτων, όπως το προσφυγικό και το μεταναστευτικό.
Άλλωστε κάθε διμερές θέμα στην περιοχή μας είναι τελικά και θέμα ευρωπαϊκό, είναι ζήτημα διεθνούς σταθερότητας και η Ελλάδα πέτυχε τις όποιες διαφορές της με την Τουρκία να μην τις περιορίσει στο πλαίσιο της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά να καταστήσει απολύτως σαφές γιατί αυτές έχουν και σημαντικές ευρωπαϊκές επιπτώσεις.
Με την ίδια παρρησία, όμως, διακηρύσσω ότι καμία συζήτηση δεν μπορεί να αφορά την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα της χώρας. Ούτε, προφανώς, να αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες και κανόνες Διεθνούς Δικαίου. Γι΄ αυτό ακριβώς έχουμε πει πολλές φορές ότι αν δεν καταφέρουμε να συμφωνήσουμε, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να συμφωνήσουμε για τον τρόπο με τον οποίον θα παραπέμψουμε τη διαφωνία μας στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα.
Και με την ευκαιρία αυτή, επιτρέψτε μου και μία ακόμα παρατήρηση: Έχω πει πολλές φορές ότι στα εθνικά θέματα τα οποία πολλές φορές έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε ανοιχτά στην αίθουσα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είναι πάντα καλύτερο να λέγονται λίγο λιγότερα και να πράττονται λίγα περισσότερα. Και ακόμα έχει αποδειχθεί ότι η εμπρηστική ρητορική δεν παράγει αποτελεσματική πολιτική. Θα καλούσα λοιπόν και ορισμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να δείξουν ίσως μεγαλύτερη ωριμότητα. Ας μη γίνονται εύκολα μεγάφωνα γειτονικών δηλώσεων. Γιατί έτσι πυροδοτούν έναν αχρείαστο πόλεμο εντυπώσεων.
Αγαπητοί συνάδελφοι, την ώρα που στη θάλασσα επεκτείνεται η εθνική επικράτεια, στο χρόνο επεκτείνεται και η εθνική μάχη κατά της πανδημίας. Μόλις την Παρασκευή είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για σχεδόν 7 ώρες τα θέματα αυτά στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Παρουσίασα τα τελευταία στοιχεία σχετικά με τον COVID-19, με την εκστρατεία “Ελευθερία”, τον εμβολιασμό, τα μέτρα στήριξης της οικονομίας, ειδικά για το δύσκολο πρώτο τρίμηνο του 2021. Και παρουσίασα και το πλήρες πρόγραμμα των εμβολιασμών, με όλες τις δράσεις της πολιτείας, με αριθμούς, με στόχους, με χρονοδιαγράμματα. Η χώρα βαδίζει με μικρά, αλλά προσεκτικά βήματα προς αυτό που λέμε, μερική κανονικότητα.
Επαναλειτουργούν βαθμίδες εκπαίδευσης, άνοιξε το λιανεμπόριο, ενώ εξακολουθούν να ισχύουν γενικοί περιορισμοί, αλλά και τοπικές παρεμβάσεις σε περιοχές όπου διαπιστώνεται ότι υπάρχουν εστίες έξαρσης του ιού. Εφαρμόζεται, δηλαδή, το κυλιόμενο σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο τα επιδημιολογικά δεδομένα των 7 προηγούμενων ημερών θα καθορίζουν τις ενέργειες για τις επόμενες.
Έχουμε ξεπεράσει τους 90.000 εμβολιασθέντες. Κλείνει ο πρώτος κύκλος του εμβολιασμού των υγειονομικών, αλλά και των συμπολιτών μας άνω των 85 ετών που μπορούν να προσέλθουν να εμβολιαστούν μόνοι τους. Θα ανοίξει σύντομα η πλατφόρμα για τις ηλικίες από τα 80 στα 84 χρόνια. Όλα αυτά γίνονται χωρίς ουρές, χωρίς ταλαιπωρία. Από σήμερα αυξάνονται τα σημεία όπου διεξάγονται οι εμβολιασμοί. Προστίθενται 65 Κέντρα Υγείας, 144 νέα σημεία εμβολιασμού. Σύμφωνα με την ενημέρωση που είχα σήμερα το πρωί, όλα φαίνονται να εξελίσσονται ομαλά. Και, βέβαια, από τον Φεβρουάριο και ως τα μέσα Μαρτίου θα μπουν και στη μάχη 4 νέα μεγάλα κέντρα εμβολιασμού τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα από μόνα τους, μόνο αυτά, να εξυπηρετούν 20.000 συμπολίτες μας στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Όμως, θα το ξαναπώ, η παραγωγική δυνατότητα των εμβολίων δεν είναι, δυστυχώς, σταθερή. Κατά συνέπεια, ο ρυθμός των εμβολιασμών στη χώρα μας θα ακολουθεί το ρυθμό των παραλαβών. Όσα εμβόλια έρχονται, θα γίνονται ταχύτατα, φροντίζοντας πάντα να υπάρχει ένα απόθεμα για να εξασφαλίσουμε τη δεύτερη δόση για όλους τους συμπολίτες μας.
Από χθες ξεκίνησε και η έκδοση του ψηφιακού πιστοποιητικού εμβολιασμού. Ακόμα μία ελληνική καινοτομία που καταχωρείται αυτόματα στην ψηφιακή θυρίδα του κάθε πολίτη για να αξιοποιεί αυτό το πιστοποιητικό όπως αυτός κρίνει. Όπως ξέρετε, έχω ήδη θέσει το ζήτημα ενός ενιαίου ευρωπαϊκού πρότυπου ενός τέτοιου πιστοποιητικού. Θέλω να το ξαναπώ, δεν πρόκειται για κάποιον περιορισμό, αλλά αντίθετα για απαλλαγή από περιορισμούς που εκ των πραγμάτων ο COVID θέτει σήμερα στις μετακινήσεις των ευρωπαίων. Κάτι που αφορά, βέβαια, και τον τουρισμό και την οικονομία μας. Το ζήτημα αυτό θα έχω την ευκαιρία να το συζητήσω αύριο στην έκτακτη τηλεδιάσκεψη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και ξέρω ότι με τη θέση μου αυτή συμφωνούν ήδη και πολλοί συνάδελφοί μου και εύχομαι ότι σύντομα θα μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα πιστοποίησης.
Θα έχω την ευκαιρία να εισηγηθώ και την ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς δύο ακόμα κατευθύνσεις: Η πρώτη είναι η άμεση έγκριση εμβολίων τα οποία βρίσκονται στο τελικό στάδιο της αδειοδότησης με πρώτο το εμβόλιο της AstraZeneca το οποίο ήδη έχει κριθεί ασφαλές από πολλές άλλες χώρες. Και βέβαια, δεύτερο σημείο που πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, είναι να πιέσουμε τη Pfizer ώστε να είναι απολύτως συνεπής στα χρονοδιαγράμματα για τα οποία έχει δεσμευτεί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με τις παραδόσεις εμβολίων το πρώτο τρίμηνο του 2021. Και τα δύο θα σημαίνουν περισσότερα εμβόλια και γρηγορότερο τέλος της πανδημίας στην Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, θα παρακολουθούμε σε ημερήσια, αλλά και σε εβδομαδιαία βάση με προσοχή τα επιδημιολογικά δεδομένα. Επόμενη προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι το άνοιγμα των Γυμνασίων και των Λυκείων. Άλλες δραστηριότητες μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα για να επαναλειτουργήσουν.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, κλείνω λέγοντας ότι με αυτό το σύστημα επιφυλακής και προόδου των εμβολιασμών στόχος είναι να φτάσουμε στην ασφάλεια και στην πλήρη επανεκκίνηση της οικονομικής και της κοινωνικής δραστηριότητας. Γιατί η γρήγορη θωράκιση της υγείας θα φέρει και ταχύτερη ανάκαμψη της οικονομίας και φυσικά μεγαλύτερη ανάσα της κοινωνίας. Αυτή, άλλωστε, βρίσκεται και στο επίκεντρο της πολυμέτωπης δράσης της Κυβέρνησης εδώ και 18 μήνες. Χωρίς ασφαλή τον πληθυσμό, χωρίς στιβαρή οικονομία και η εθνική πολιτική μένει μετέωρη και τομείς, σημαντικές πρωτοβουλίες όπως η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης που ψηφίζουμε σήμερα, δεν θα βρουν ποτέ το πραγματικό τους αντίκρισμα. Δεν νοείται αποτελεσματική διπλωματία με γονατισμένη την οικονομία. Και δύσκολα μπορούμε να αποκρούσουμε εξωτερικές απειλές όταν την εσωτερική ζωή απειλούν κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία αλλά και για το εισόδημα των πολιτών. Όλα αυτά λοιπόν συνδέονται μεταξύ τους.
Κλείνω, λοιπόν, με τα διδάγματα του 2020 τα οποία μπορούν να σταθούν, να τα χρησιμοποιήσουμε ως φάρους για την πορεία μας το 2021. Και αυτά δεν είναι άλλα από την ενότητα και την εθνική αυτοπεποίθηση. Χάρη σε αυτές αναχαιτίσαμε τις εξωτερικές αμφισβητήσεις, περιορίσαμε τις επιπτώσεις του COVID-19, σφυρηλατήσαμε, όμως, μια νέα σχέση εμπιστοσύνης και αποδείξαμε ότι μπορούμε να μετατρέψουμε και πρωτοφανείς κρίσεις σε προωθητικές ευκαιρίες για τη χώρα.
Χωρίς όλα αυτά ίσως δεν θα κάναμε και το μεγάλο βήμα των 12 ναυτικών μιλίων. Γιατί σήμερα δεν διευρύνουμε μόνο τη θαλάσσια κυριαρχία μας, διευρύνουμε και την εθνική ομοψυχία μας. Με άλλα λόγια, με το νομοσχέδιο που σε λίγο θα ψηφίσουμε η Ελλάδα μεγαλώνει σε έκταση, αλλά ταυτόχρονα μεγαλώνει και σε πίστη, ανάστημα και σιγουριά για το μέλλον. Γι’ αυτό και πρέπει να έχει την έγκριση όλων μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Δευτερολογία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου «Καθορισμός του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης στη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου & των Ιονίων Νήσων
μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου»
Κύριε Βελόπουλε, απ’ ότι κατάλαβα η επιθυμία σας να συναντήσετε την πεθερά σας ενδεχομένως να είναι τόσο έντονη που να καταφέρετε να ξεπεράσετε και τις αναστολές σας για το εμβόλιο. Το λέω αυτό διότι το ελληνικό αίτημα για χορήγηση Ευρωπαϊκού πιστοποιητικού εμβολιασμού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ταυτίζεται με την έννοια του υγειονομικού διαβατηρίου.
Σήμερα που μιλάμε ισχύουν όλων των ειδών οι περιορισμοί με πρωτοβουλίες κρατών-μελών. Το κάθε κράτος-μέλος θέτει διαφορετικούς όρους και προϋποθέσεις για μετακινήσεις εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά ένα είναι βέβαιο: Ότι από τη στιγμή που θα έχουμε ένα σημαντικό αριθμό Ευρωπαίων συμπολιτών μας, οι οποίοι θα έχουν εμβολιαστεί, η προσκόμιση ενός τέτοιου ενιαίου Ευρωπαϊκού αποδεικτικού εμβολιασμού θα διευκολύνει τις μετακινήσεις. Θα τις διευκολύνει, διότι να είστε απολύτως σίγουρος ότι μπορεί να ισχύουν άλλου είδους περιορισμοί γι’ αυτούς οι οποίοι δεν έχουν εμβολιαστεί.
Αυτήν την πραγματικότητα θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Αυτό θα είναι προς όφελος της ελληνικής οικονομίας, προς όφελος του ελληνικού τουρισμού. Γι’ αυτό εξάλλου και η προσπάθεια αυτή στηρίζεται και από παγκόσμια φόρα που σχετίζονται με την ταξιδιωτική αγορά, όπως η ΙΑΤΑ.
Έρχομαι τώρα στα θέματα επί των οποίων τοποθετήθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί και πρέπει να σας πω ότι δεν είχα πρόθεση να δευτερολογήσω. Όμως άκουσα ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες χρήζουν κάποιας σύντομης απάντησης. Ήθελα -και εξακολουθώ να θέλω- η σημερινή ημέρα να είναι μία ημέρα γιορτής για τη Βουλή, διότι σε πείσμα όσων ισχυρίστηκε ο κ. Bελόπουλος η αλήθεια δεν επιδέχεται αμφισβήτησης: Για πρώτη φορά από το 1947 η Ελλάδα μεγαλώνει. Ασκεί το δικαίωμά της για επέκτασή των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο. Και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό το συμβάν και τουλάχιστον στη σημερινή συνεδρίαση να περιορίσουμε τους τόνους της κριτικής- δεν αναφέρομαι σε εσάς τώρα, κ. Βελόπουλε, αναφέρομαι στον κ. Τσίπρα και λιγότερο και στην κυρία Γεννηματά- για να μην μειώσουμε τη σημασία αυτής της απόφασης.
Διότι αν αυτή η απόφαση ήταν τελικά τόσο αυτονόητη, γεννάται εύλογα το ερωτηματικό γιατί δεν είχε γίνει τόσα χρόνια. Και μάλιστα -για τον κ. Τσίπρα- μερικές φορές μου δίνετε την εντύπωση ότι είστε κυνηγημένος από το φάντασμα των ανεκπλήρωτων προσδοκιών σας. Και εξηγούμαι. Αναφερθήκατε στο τι έγινε το 2018. Θα ήθελα να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη σας αλλά να υπενθυμίσω και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τα πραγματικά γεγονότα. Ο κ. Κοτζιάς ήταν αυτός ο οποίος, λίγο πριν αποχωρήσει από το Υπουργείο Εξωτερικών, εισηγήθηκε μέσω Προεδρικού Διατάγματος την επέκταση των χωρικών υδάτων. Ισχυριζόμενος μάλιστα -κάτι το οποίο δεν μπορέσαμε στη συνέχεια να επιβεβαιώσουμε- ότι είχε κάνει και μία σημαντική προετοιμασία προκειμένου αυτή η πολιτική απόφαση να υλοποιηθεί.
Όντως είναι αλήθεια ότι το 2018, πριν από δύο χρόνια, υπήρχαν και στη Νέα Δημοκρατία απόψεις, σκέψεις, κατά το πόσο αυτή η επέκταση σε εκείνη τη χρονική συγκυρία -αναφέρομαι σε μία επέκταση χωρικών υδάτων η οποία θα γίνονταν πριν από την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης- θα ήταν ωφέλιμη. Προσωπικά δεν είδα να ανασύρατε κάποια δική μου δήλωση για το θέμα, γιατί εγώ προσωπικά για το θέμα αυτό δεν είχα τοποθετηθεί επειδή αντιλαμβανόμουν την περιπλοκότητά του.
Το ερώτημα, λοιπόν, εδώ γεννάται από το τι έγινε μετά την αποχώρηση του κ. Κοτζιά. Ο κ. Κοτζιάς στο βιβλίο του το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα -και θα έχει και ενδιαφέρον να τοποθετηθείτε επ’ αυτού, στο κάτω-κάτω ήταν στενότατος συνεργάτης και στο βαθμό που χαίρεστε τόσο πολύ για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών σημαίνει ότι τουλάχιστον για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε και πολιτικός σας συνοδοιπόρος στα θέματα εξωτερικής πολιτικής- γράφει τα εξής: «Μετά την παραίτησή μου στα μέσα του Οκτώβρη 2018, ο Τσίπρας έκανε πίσω. Πιθανόν τον φόβισαν οι συνεργάτες του υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια κίνηση δεν θα άρεσε στους Τούρκους». Είναι ακριβές αυτό ή όχι; Πρέπει να τοποθετηθείτε, διότι τα γεγονότα μάλλον επιβεβαιώνουν αυτό το οποίο λέει ο κ. Κοτζιάς.
Είχατε στη διάθεσή σας αρκετό χρονικό διάστημα εάν η επέκταση των χωρικών υδάτων προς δυσμάς ήταν δική σας απόφαση, να την υλοποιήσετε. Κατά την άποψή μας, η απόφαση αυτή έπρεπε να υλοποιηθεί μέσα από τη διαδικασία την οποία σήμερα ακολουθούμε: Με Προεδρικό Διάταγμα το οποίο πρώτα θα έκλεινε τους κόλπους και θα όριζε γραμμές βάσης και στη συνέχεια με ψήφιση από την Εθνική Αντιπροσωπεία σχετικού νόμου, μάλιστα με ονομαστική ψηφοφορία. Γιατί δεν το κάνατε, κ. Τσίπρα; Γιατί δεν το κάνατε; Είναι αλήθεια αυτό το οποίο λέει ο κ. Κοτζιάς, ότι φοβηθήκατε πιθανές αντιδράσεις; Ή υπήρχε κάποιος άλλος λόγος;
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι νομίζω πολύ άδικο να ασκείτε κριτική σε μία κυβέρνηση η οποία προχώρησε σε αυτή την πρωτοβουλία, όταν εσείς είχατε τη δυνατότητα να το κάνατε και για λόγους που φαντάζομαι ότι θα θέλετε να διευκρινίσετε κάποια στιγμή επιλέξατε τελικά να ακολουθήσετε την πολιτική της δημιουργικής αδράνειας.
Μας ασκήσατε -και εσείς και σε μικρότερη ένταση η κα. Γεννηματά- κριτική για έλλειψη στρατηγικής, έλλειψη κατεύθυνσης, έλλειψη αποτελεσμάτων στην εξωτερική πολιτική αυτούς τους 18 μήνες που έχουμε την ευθύνη της κυβέρνησης του τόπου. Θα ήθελα λοιπόν και πάλι να κάνω μια πολύ σύντομη επισκόπηση του τι έχει πετύχει η ελληνική εξωτερική πολιτική αυτό το διάστημα. Και στη συνέχεια με χαρά να τα βάλουμε στη ζυγαριά και να συγκρίνουμε αυτά τα οποία πετύχαμε εμείς με αυτά τα οποία πετύχατε εσείς.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Δύο συμφωνίες οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, μία πλήρη με την Ιταλία, μία μερική για την Αίγυπτο. Για πρώτη φορά η χώρα απέδειξε έμπρακτα ότι μπορεί να πετυχαίνει τέτοιες συμφωνίες με γειτονικές χώρες. Εμείς το κάναμε, δεν το κάνατε εσείς. Είχατε τη δυνατότητα, δεν το κάνατε, ούτε τη συμφωνία με την Ιταλία, ούτε τη συμφωνία με την Αίγυπτο.
Μία επί της αρχής συμφωνία με την Αλβανία για διευθέτηση της εκκρεμότητας η οποία υπάρχει από το 2009 για υπογραφή Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μετά την υπαναχώρηση τότε της Αλβανίας, τη γνωστή ιστορία, αφού όμως -το τονίζω- η Ελλάδα έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα. Άρα, μειώνει σημαντικά το αντικείμενο της διαφοράς μας ως προς την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Ζώνης. ΄Έχουμε συμφωνήσει επί της αρχής με την Αλβανία, ο κ. Δένδιας με τον ομόλογό του και εγώ προσωπικά με τον κ. Rama, ότι θα είμαστε σε θέση να υπογράψουμε συνυποσχετικό για να πάμε σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο για την επίλυση αυτής της εκκρεμότητας.
Αποδεικνύουμε λοιπόν έμπρακτα σε όλες και σε όλους ότι και στις περιπτώσεις που δεν μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας, υπογράφοντας μία συμφωνία οριοθέτησης, έχουμε τη δυνατότητα να συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι διαφωνούμε και να προσφύγουμε σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Είχατε, φαντάζομαι, την δυνατότητα να το κάνετε και δεν το κάνατε.
Τι άλλο πετύχαμε αυτό το διάστημα: Ενίσχυση όλου του πλέγματος των συμμαχιών της χώρας, σε συνέχεια πρωτοβουλιών που είχαν αναληφθεί από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ενίσχυση της σχέσης με το Ισραήλ, της σχέσης με την Αίγυπτο, επένδυση στα σχήματα των τριμερών, τα κάνατε και εσείς, ενισχύθηκαν επί των ημερών μας. Αλλά και καινούριες συμμαχίες με σημαντικούς στρατηγικούς παίκτες τους οποίους, δυστυχώς, είχε παραμελήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως είναι η Σαουδική Αραβία και ειδικά τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Για τις σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είπατε κάτι, κ. Τσίπρα, το οποίο είναι εντελώς μα εντελώς εσφαλμένο. Είπατε επί λέξει ότι μετά την επίσκεψή μου στην Ουάσιγκτον δεν είδατε κανένα αποτέλεσμα ως προς την αλλαγή της στάσης των Η.Π.Α. απέναντι στην Τουρκία που να στηρίζει τα ελληνικά συμφέροντα. Αλήθεια; Μπορεί να είχαμε πάρα πολλές διαφωνίες ύφους, κοσμοθεωρίας -θα έρθω και σε αυτό στη συνέχεια- με τον απερχόμενο Πρόεδρο Trump, δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε όμως ότι οι δηλώσεις οι οποίες έγιναν από το State Department και από τον Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών., τον κ. Pompeo, ουδέποτε υπήρξαν τόσο υποστηρικτικές για τις ελληνικές θέσεις όσο το τελευταίο εξάμηνο του περασμένου έτους.
Και αυτό προφανώς δεν έγινε τυχαία. Έγινε ως αποτέλεσμα ενεργούς διπλωματικής πίεσης η οποία ασκήθηκε στην Ουάσιγκτον και η οποία κατέληξε, κ. Τσίπρα, και στην επιβολή κυρώσεων. Κυρώσεις επιβλήθηκαν μονομερώς από την αμερικανική κυβέρνηση ασχέτως του πλαισίου το οποίο είχε συμφωνηθεί σε επίπεδο Κογκρέσου για κυρώσεις οι οποίες θα συμπαρασυρθούν από την ψήφιση του Προϋπολογισμού. Αυτά είναι απτά αποτελέσματα ενεργής εξωτερικής πολιτικής.
Αναφερθήκατε στη στρατηγική συμμαχία με τη Γαλλία και στο ζήτημα των φρεγατών και της διαπραγμάτευσης για την ενίσχυση του Ναυτικού. Εσείς, κ. Τσίπρα όχι αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία δεν μας φέρατε, ούτε καν ανταλλακτικά για τα Mirage δεν είχατε φροντίσει να προμηθευτείτε κατά τη διάρκεια της δικής σας διακυβέρνησης…
Θα έπρεπε αυτή τη στιγμή, ίσως για την πιο σημαντική αγορά την οποία θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε επίπεδο οπλικών συστημάτων, να μην πορευθούμε με ανταγωνιστικές προσφορές, από τη στιγμή που καλούμαστε να ναυπηγήσουμε καινούργια πλοία; Αυτό εισηγείστε; Αυτό έπρεπε να κάνουμε; Δεν έπρεπε να ψάξουμε, να ρωτήσουμε, να δούμε ποια είναι η καλύτερη;
Τα Rafale είναι διαφορετική περίπτωση, διότι τα Rafale είναι μεταχειρισμένα αεροσκάφη, τα οποία αντικαθιστούν τα Mirage 2005 και αυτό θα έπρεπε να το ξέρετε. Εάν εισηγείστε αυτό, παρακαλώ να το πείτε.
Πρόεδρος της Βουλής: Μιλάμε για κάτι που ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα τώρα.
Πρωθυπουργός: Εξ όσων θυμάμαι, απορώ. Αν είχατε επιφυλάξεις, γιατί τα ψηφίσατε; Εσείς δεν τα ψηφίσατε; Σταματήστε τη διγλωσσία και την υποκρισία. Τα ψηφίσατε ναι ή όχι; Τα ψηφίσατε λοιπόν τα Rafale και καλά κάνατε. Καλά κάνατε και τα ψηφίσατε, διότι καταφέραμε με πολύ μεγάλη ταχύτητα να εξοπλίσουμε σημαντικά την Ελληνική Αεροπορία, αντικαθιστώντας παλαιότερα αεροσκάφη και πηγαίνοντας στο μόνο προμηθευτή ο οποίος μπορούσε να μας προσφέρει αυτήν ακριβώς τη λύση.
Τώρα, το τι κάνατε εσείς τα χρόνια που ήσασταν στην κυβέρνηση νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό έχει κριθεί από τον ελληνικό λαό εάν πραγματικά ενισχύθηκε συνολικά το κύρος τής χώρας, εάν φυλάχθηκαν τα ελληνικά σύνορα, εάν η Ελλάδα ήταν ένας αξιόπιστος συνομιλητής στην Ευρώπη την ίδια στιγμή που ακόμα ήταν δέσμια του Τρίτου Μνημονίου, το οποίο εσείς τελικά ήσασταν υπαίτιος που υπεγράφη. Νομίζω ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν αυτή τη στιγμή. Οι Έλληνες πολίτες έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους, ειδικά στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, για το ποιος μπορεί να τα διαχειριστεί με μεγαλύτερη αξιοπιστία και με μεγαλύτερη υπευθυνότητα.
Δεν μπορώ όμως να μην κλείσω την τοποθέτησή μου, αφήνοντας αναπάντητη μία φράση την οποία είπατε, προσπαθώντας να κάνετε έναν παραλληλισμό μεταξύ των επεισοδίων που έγιναν στο Καπιτώλιο και κάποιων διαδηλώσεων που έγιναν έξω από την Ελληνική Βουλή με αφορμή την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Για τις οποίες Πρέσπες θα σας πω -ακόμα μία φορά- ότι πάρα πολλές φορές από το βήμα της Βουλής είχα πει ξεκάθαρα ότι εμείς διαφωνούμε με αυτή τη συμφωνία αλλά άπαξ και ψηφιστεί είμαστε υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουμε. Ήμασταν απολύτως συνεπείς με αυτά τα οποία είπαμε και αυτά κάνουμε αυτή τη στιγμή.
Είπατε όμως ότι η ομοιότητα με αυτά που έγιναν στο Καπιτώλιο είχε να κάνει με τις διαδηλώσεις εκείνες που -πράγματι- είχαν αρκετά γραφικά στοιχεία και ενδεχομένως σε αυτές να είχαν εμφιλοχωρήσει και κάποιοι θύλακες της ακροδεξιάς.
Αλήθεια, αυτή είναι η ομοιότητα; Αυτό σας θύμισε αυτό το οποίο έγινε στο Καπιτώλιο; Γιατί εμένα μου θύμισε κάτι άλλο; Γιατί στην ελληνική κοινωνία όταν είδαμε τις σκηνές του Καπιτωλίου δεν θυμήθηκε κανείς το 2018 αλλά θυμήθηκε το 2011, όταν η πάνω και η κάτω πλατεία ενώθηκαν σε ένα παραλήρημα αμφισβήτησης της αστικής δημοκρατίας. Με διχασμό, με βιτριόλι, με κρεμάλες, με συνθήματα περί καψίματος του Κοινοβουλίου και με εσάς στην πρώτη γραμμή, ως νέος καβαλάρη -μιας και σας αρέσουν αυτές οι αναλογίες- του αντισυστημικού κινήματος.
Εσείς και το κόμμα σας ήσασταν οι μεγάλοι ωφελημένοι από τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Εσείς καβαλήσατε αυτό ακριβώς το κύμα όχι μόνο του λαϊκισμού, του τοξικού λόγου, της περίπου κανονικοποίησης της βίας, του τρόπου κατασυκοφάντησης των πολιτικών σας αντιπάλων.
Η πάνω και η κάτω πλατεία ενώθηκαν πολιτικά το 2015 και σας έφεραν στην εξουσία και για αυτό και κυβερνήσατε με τον κ. Καμμένο χωρίς καμία απολύτως δυσκολία.
Τριτολογία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη
Αν κατάλαβα καλά από αυτά τα οποία είπατε κ. Τσίπρα, όταν αναλάβατε το Υπουργείο Εξωτερικών, αντιληφθήκατε -τότε σας ενημέρωσαν οι υπηρεσιακοί για το τι λέει το Σύνταγμα- ότι έπρεπε όντως η επέκταση των χωρικών υδάτων να γίνει με νόμο. Πλην όμως αυτή είχε ως προαπαιτούμενο ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο θα έκλεινε κόλπους και θα όριζε γραμμές βάσης. Το ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο: Στείλατε ποτέ τέτοιο Προεδρικό Διάταγμα στο Συμβούλιο της Επικρατείας; Κάνατε τη σχετική προετοιμασία;
Αλλά εσείς είπατε κάτι άλλο. Είπατε ότι «δεν είχαμε χρόνο», ότι «ήταν προεκλογική περίοδος», ότι «διαφωνούσε η αντιπολίτευση». Είπατε με άλλα λόγια, αυτό κατάλαβα τουλάχιστον, ότι για μία τέτοια σημαντική εθνική πρωτοβουλία έπρεπε να υπάρχει η συναίνεση της αντιπολίτευσης, αλλιώς δεν μπορούσατε να το κάνετε. Αυτό δεν είπατε; Αυτό κατάλαβα εγώ τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι αυτό κατάλαβαν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι.
Έχω, λοιπόν, επ’ αυτού δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι: Εάν θεωρούσατε ότι είναι τόσο σημαντικό γιατί δεν επικοινωνούσατε -φαντάζομαι για κάτι τέτοιο νομίζω είχαμε τη δυνατότητα, είχαμε μιλήσει αρκετές φορές- απευθείας μαζί μου για να ζητήσετε τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δεν το κάνατε ποτέ.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή τη συναίνεση γιατί δεν την επιδιώξατε για τη Συμφωνία των Πρεσπών; Δηλαδή τη Συμφωνία των Πρεσπών θα την περνούσατε και θα εμφανιζόσασταν ως ο μεγάλος πρωτεργάτης, αρχιτέκτονας της βαλκανικής εξωτερικής πολιτικής, όπου περίπου στο δικό σας το μυαλό ήταν μία αφορμή για να διχάσετε τη Νέα Δημοκρατία και όταν αντιληφθήκατε ότι αυτό το εγχείρημα δεν σας βγήκε πολιτικά αποφασίσατε να προχωρήσετε μόνος σας.
Κατάλαβα καλά, λοιπόν, ότι στη Συμφωνία των Πρεσπών -για ένα θέμα πολύ πιο εθνικά ευαίσθητο ως προς τον τρόπο που το βίωνε η ελληνική κοινωνία- επιλέξατε να προχωρήσετε μόνος σας, αλλά για την επέκταση των χωρικών υδάτων δεν προχωρήσατε διότι δεν διασφαλίζονταν οι συνθήκες, διότι δήθεν ήμασταν σε προεκλογική περίοδο. Εξ όσων γνωρίζω είχατε πολλούς μήνες στη διάθεσή σας πριν πάρετε την απόφαση να πάτε σε εκλογές μετά την παταγώδη αποτυχία σας στις Ευρωεκλογές του 2019.
Και εν πάση περιπτώσει, εξακολουθεί να υπάρχει η ευθεία τοποθέτηση του κ. Κοτζιά ότι επιλέξατε να μην το κάνετε διότι φοβηθήκατε, όχι τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τις αντιδράσεις της Τουρκίας.
Τα λέω όλα αυτά διότι καθώς προχωράμε μπροστά είναι καλό να υπάρχει μία πλήρης ιστορική αποτύπωση της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα και η Ιστορία θα γράψει ότι εξωτερική πολιτική μόνο με προθέσεις δεν γίνεται. Λοιπόν, οι προθέσεις δεν φτάνουν. Ήσασταν Υπουργός ο ίδιος. Πρωθυπουργός έρχεται και αναλαμβάνει το Υπουργείο Εξωτερικών και παρά ταύτα δεν προχωρήσατε και έπρεπε να έρθει αυτή η κυβέρνηση να ολοκληρώσει και αυτή την εκκρεμότητα.
Φαντάζομαι ότι και αυτό εντάσσεται στο συνολικό κεφάλαιο το οποίο χαρακτηρίζει τη διακυβέρνησή σας: «Θέλαμε αλλά τι να κάνουμε και εδώ δεν προφτάσαμε».
