Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Περιμέναμε με ενδιαφέρον την ολοκλήρωση του πρώτου κύματος της αντεπίθεσης των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ για να καταγράψουμε και να σταθμίσουμε τις αντιδράσεις της ημετέρας άρχουσας ελίτ. Εκείνης που έμοιαζε απολύτως απελπισμένη για όσο καιρό είχε στυλώσει τα πόδια ο Μπάιντεν και δεν παραιτείτο από την αξίωση του διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία των ΗΠΑ.
Και αναθάρρησε μόλις πληροφορήθηκε τις τελευταίες μετρήσεις μετά το χρίσμα στην κυρία Χάρις. Την περιμέναμε για να κάνουμε μια απλή σύγκριση. Πώς αντιδρούν οι ίδιοι άνθρωποι όταν πολιτικές που απορρίπτουν μετά βδελυγμίας στην Ελλάδα ως αριστερές και συριζαίικες υιοθετούνται στην Αμερική από τους υποψηφίους των Δημοκρατικών ως… προοδευτικές.
Εχει, όσο να ‘ναι, το γούστο του να βλέπεις αυτούς που ωρύονταν κατά του Τσίπρα, της Τασίας, του Πολάκη, του Φίλη, του Καρανίκα, του ΣΥΡΙΖΑ γενικώς, για τις αντιλήψεις τους περί της αναρχίας, της ελευθερίας έκφρασης, των ορίων της αστυνομικής δράσης, τον κρατικό παρεμβατισμό, την πατρίδα, τους μετανάστες, τον φράχτη του Εβρου και τα σύνορα, τη Μέση Ανατολή, να εγκρίνουν χωρίς αστερίσκο τα ίδια ακριβώς και χειρότερα πράγματα επειδή τα λένε η… Κάμαλα Χάρις και ο υποψήφιος αντιπρόεδρός της Τιμ Γουόλς.
Κι όμως ισχύει! Μισητά και απορριπτέα όταν λέγονται από τους συριζαίους μέσα, αλλά πεφωτισμένα και προοδευτικά από τους Liberals έξω. Η ατρόμητη άρχουσα ελίτ μας δεν φοβάται τις αντιφάσεις της. Πολεμά τον ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού, αλλά τα δίνει όλα για τον ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού. Ανερυθρίαστα.
Η υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ προέρχεται από την ακραία αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών και μόνο ο βετεράνος Μπέρνι Σάντερς, και αν, θα μπορούσε να την ανταγωνιστεί σε αριστεροσύνη. Και τι δεν έχει υποστηρίξει η Κάμαλα ως φορέας δημόσιου πολιτικού αξιώματος στις ΗΠΑ. Το πολιτικό της μητρώο είναι βαρύ. Ετέθη επικεφαλής σε οικονομική εκστρατεία συγκέντρωσης χρηματοδότησης εγγύησης για την αποφυλάκιση μελών των ANTIFA.
Υποστήριξε αυτό που στις ΗΠΑ ονομάζεται αποχρηματοδότηση της αστυνομίας. Δραστηριοποιήθηκε υπέρ του μέτρου της αποποινικοποίησης της παράνομης μετανάστευσης. Αποδοκιμάστηκε για τις θέσεις της κατά του Ισραήλ. Τέλος, υποστήριξε την άκρως «φιλελεύθερη θέση» της κατάργησης της ιδιωτικής ασφάλισης. Παρέλκει να πούμε ότι το πρόγραμμά της για την οικονομία επικρίθηκε προσφάτως από τους «New York Times» ως ιδιαιτέρως κρατικο-παρεμβατικό.
Δεν πάει, βεβαίως, πίσω και ο υποψήφιος αντιπρόεδρός της Τιμ Γουόλς, ο οποίος εξέφρασε, με άλλοθι την «παραπληροφόρηση» και τη «ρητορεία μίσους», προχθές την ανατριχιαστική άποψη ότι επί των ημερών τους «η ελευθερία της έκφρασης δεν θα είναι εγγυημένη». Ο άλλοτε διαπρύσιος υποστηρικτής του καθεστώτος του Πεκίνου στο Κογκρέσο και δάσκαλος σε κινεζικά σχολεία, ο οποίος διαφημίζεται ως ένθερμος πατριώτης, παραιτήθηκε από την εθνοφρουρά όταν ξέσπασε ο πόλεμος του Ιράκ, και φυσικά δεν πήγε ποτέ εκεί. Ως κυβερνήτης νομοθέτησε την παροχή διπλωμάτων οδήγησης στους παράνομους μετανάστες και άφησε τη Μινεάπολις να καεί στις ταραχές για τον Τζορτζ Φλόιντ.
Ε, λοιπόν, όλα τα παραπάνω είναι καθαγιασμένα από την ημετέρα άρχουσα ελίτ, η οποία εξεγείρεται με την ιδέα ότι ο Τραμπ θα φέρει τη δικτατορία, αλλά δεν σαλεύει στο άκουσμα της ωμής δέσμευσης για τη φίμωση της ελευθερίας έκφρασης από τον Γουόλς. Θεωρεί τους υποψηφίους των Ρεπουμπλικάνων απειλή για τη δημοκρατία, αλλά τους υποψηφίους των Δημοκρατικών με αυτές τις θέσεις τούς θεωρεί περίπου ευλογία για τη δημοκρατία. Γι’ αυτό μετά το συνέδριο των Δημοκρατικών όλοι τους αναθάρρησαν. Και με γραπτά καρμπόν εξέφρασαν τον ενθουσιασμό τους για τις πιθανότητες νίκης της «συριζαίας» Κάμαλα.
Ειλικρινά αυτή η χώρα, η πατρίδα μας, δεν θα πάψει να μας εκπλήσσει. Εις ό,τι μας αφορά: Προφανώς και προσεγγίζουμε αξιακά το προφίλ των υποψήφιων προέδρων στην Αμερική, καθώς το φασόν ιδεολογικό τους μοντέλο για τη δημοκρατία (σύνορα, μειονότητες, μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ, ουδετεροθρησκεία, διατροφή, ζώα κ.λπ.) εξάγεται, επιβάλλεται και επηρεάζει όλο τον πλανήτη.
Το κέντρο βάρους το δικό μας δεν είναι όμως αυτό. Το κέντρο βάρους μας είναι το εθνικό μας συμφέρον. Ποιος πρόεδρος μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα το εθνικό μας συμφέρον. Ειδικώς όταν εμείς εξυπηρετήσαμε άριστα το εθνικό τους συμφέρον την τελευταία πενταετία χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα.
Η λοιπή ιδεολογική συζήτηση έχει αξία για να καταλαβαίνει κανείς πώς μια οικονομική και πολιτική ελίτ ξελιγώνεται με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ Ατλαντικού επειδή προφανώς εκεί είναι τοποθετημένα τα συμφέροντά της. Μπίζνες να γίνονται κι ας πάει και το αριστερό παλιάμπελο. Δεν εξηγούνται αλλιώς τόσο πάθος και τόση αγωνία.
