Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η απλή αναλογική παράγει ήδη ένα πολιτικό αποτέλεσμα και αυτό δεν είναι ελκυστικό. Από πρωίας μέχρι δύσεως του ηλίου το πολιτικό σύστημα συζητά μόνον για τις συνθήκες αναπαραγωγής του:
-Ποιος θα είναι ο νέος πρωθυπουργός;
-Ποιο ποσοστό πρέπει να επιτύχει ο αρχηγός του πρώτου κόμματος για να είναι αδιαμφισβήτητα ο βασικός υποψήφιος για την πρωθυπουργία στον δεύτερο γύρο;
-Με μισό τοις εκατό διαφορά από τον δεύτερο μπορεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία;
-Με ποσοστό κάτω από 35% μπορεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία;
-Θα καταθέσει αμέσως τη διερευνητική εντολή ζητώντας νέες εκλογές;
-Θα υποχρεωθεί να την παραλάβει και να διερευνήσει τις πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης;
-Από τι ποσοστό και κάτω μπορεί ο πρώτος να υποχρεωθεί να παραλάβει την εντολή; Ποιος είναι ο ορισμός των νικητών;
-Μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση ηττημένων;
-Κυβέρνηση ανοχής με πλειοψηφία 120 βουλευτών;
-Κυβέρνηση ειδικού σκοπού με μοναδική αποστολή την καθιέρωση της απλής αναλογικής και στη δεύτερη αναμέτρηση;
-Με ποιον πρωθυπουργό; Γνωστόν«Χ» ή άγνωστο «Χ»;
Ιδού το πλήθος των ερωτημάτων που θέτει διαρκώς στον εαυτό του και υπ’ όψιν μας το πολιτικό μας σύστημα ωσάν να πάσχει από βαρύ πολιτικό αυτισμό. Ξυπνά ο Ελληνας κάθε πρωί και, πριν καλά ανοίξει τα μάτια του και πιει την πρώτη γουλιά καφέ, αρχίζει το σφυροκόπημα των τεχνικών θεμάτων που οδηγούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στην αναπαραγωγή της εξουσίας σε παραλλαγές: κυβέρνηση μπλε και αυτοδύναμη, κυβέρνηση τρικολόρε, κυβέρνηση κοκκινοπράσινη κ.λπ.
Οπως μου είπε χθες έμπλεος απορίας ένας κάμεραμαν του τηλεοπτικού σταθμού Open, «μεγάλη απογοήτευση η αναλογική! Συζητούν λες και πρόκειται για μαθηματικό τύπο. Για μαθηματική άσκηση». Δίκαιο έχει ο άνθρωπος με τόσα που ακούει! Οι οδηγίες των ειδικών που δηλώνουν ότι θέλουν να σε πάρουν από το χέρι και να σε «εκπαιδεύσουν»… πλήθος: «Κάνε αυτό για να μη σου συμβεί αυτό, ψήφισε εκείνο για να μην προκύψει το άλλο, αν επιλέξεις εκείνο, θα βγει το άλλο». Lost in space, που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοι.
Οι εκλογές όμως δεν είναι μαθηματική άσκηση. Στις εκλογές αποφασίζουμε για τις ζωές μας. Πίσω από το παραβάν, όταν ξεφυλλίζουμε τα ψηφοδέλτια για να επιλέξουμε, δεν έχουμε στο μυαλό μας πώς λειτουργεί το κλιμακωτό μπόνους του νόμου Γεραπετρίτη, με πόσα κόμματα εκτός Βουλής διευκολύνεται η αυτοδυναμία και με πόσα εντός αποτρέπεται. Αυτές είναι αγωνίες άλλων, όχι δικές μας. Οι δικές μας αγωνίες πίσω από το παραβάν συνοψίζονται στην απάντηση των εξής ερωτημάτων: «Κυβέρνηση, τι έκανες για μένα και τι μου προτείνεις; Αντιπολίτευση, πόσο φώναξες για μένα και τι μου προτείνεις για να κάνεις τη διαφορά; Μικρότερα κόμματα, μπορείτε να αποτελέσετε μέρος της λύσης και να λειτουργήσετε ως καταλύτης σταθερότητας, ναι ή όχι;» .
Και αναλόγως επιλέγουμε δίχως δεύτερη σκέψη. Το πολιτικό μας σύστημα όμως από το περασμένο φθινόπωρο που ακούστηκε για πρώτη φορά στην ΔΕΘ η θεωρία της τερατογένεσης πάσχει από ιδρυματισμό. Πετά βιαστικά τους «λεκέδες» από πάνω του, αφού υποκριθεί ότι ενδιαφέρθηκε να τους καθαρίσει (υποκλοπές, Τέμπη κ.λπ.), και με περισσή αυθάδεια-αλαζονεία κάνει καλλιστεία πρωθυπουργών, καλλιστεία συνεργασιών, καλλιστεία εχθρών. Αυτός όμως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, είναι ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά. Ακριβέστερα: Είναι ο δρόμος του πουθενά.
