Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Εντάξει, και ο πρωτοετής φοιτητής σε σχολή δημοσιογραφίας θα προέβαινε σε αυτή την εκτίμηση: ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε αιφνιδιαστικώς η κυβέρνηση προχθές είναι ίσως μέρος ενός ευρύτερου εκλογικού σχεδιασμού. Πριν από τις παροχές στους συνταξιούχους και τους ενοικιαστές, είχαν προηγηθεί οι παροχές στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Τα οποία ανήκουν κατά πλειοψηφία στην παραδοσιακή εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας. Εάν δούμε παροχές και προς το προσωπικό του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αλλά και προς τους δασκάλους και τους καθηγητές, τότε η πιθανότης θα γίνει βεβαιότης. Δοθέντος ότι η κυβέρνηση (έστω κι αν δεν το ομολογεί) θεωρεί αυτά τα ακροατήρια αριστερά και μη φιλικά προς αυτήν. Γι’ αυτό δυσκολεύεται να τα εντάξει στις προτεραιότητές της. Κακώς, βεβαίως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Το ερώτημα είναι, εάν ισχύουν οι εκτιμήσεις για την πιθανότητα εκλογικού αιφνιδιασμού το αργότερο τον προσεχή Οκτώβριο, γιατί εκλογές τώρα;
Μια πρώτη απάντηση θα ήταν ότι ο κύριος Μητσοτάκης, αναγνωρίζοντας και ο ίδιος με δηλώσεις του τη φθορά που έχει υποστεί η εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας ύστερα από έξι χρόνια διακυβέρνησης, σπεύδει να προετοιμάσει μια αναμέτρηση στην οποία θα συγκρατήσει τα 3/4 τουλάχιστον της δυνάμεως που κατέκτησε στις εκλογές του 2023, μόλις δύο χρόνια πριν. Να στοχεύσει δηλαδή σε ένα ποσοστό περίπου 30%, συν – πλην, και ως κορμός να επιδιώξει κυβερνητική συνεργασία με το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα είναι ο βασικός του στόχος στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτό θα «πυροβολήσει» με αποκαλύψεις ενδεχομένως, όχι τη Ζωή. Δεν κερδίζει τίποτα εάν στοχεύει την Πλεύση Ελευθερίας. Ο κύριος Μητσοτάκης επίσης βιάζεται να αιφνιδιάσει -ιδού μια δεύτερη απάντηση-, πριν αρχίσουν οι διαδικασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί προς τα έξω να λέει ότι προσεύχεται να είναι αυτός ο βασικός αντίπαλός του, γιατί από το 2019 και μετά είναι «πελάτης» του σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις όπου τον νίκησε, ωστόσο η Ιστορία ποτέ δεν εξελίσσεται γραμμικά. «Πελάτη» του θεωρούσε και ο Τσίπρας τον κύριο Μητσοτάκη, όταν ευνόησε την εκλογή του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας το 2016. Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη εκτίμηση για τον λόγο που επισπεύδεται ο εκλογικός σχεδιασμός: τα διεθνή δεδομένα.
Καταρχάς, μπορεί να υπάρξει παγκόσμια επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης μετά τη νέα πολιτική δασμών της Αμερικής, και αυτό ίσως έχει άμεση επίπτωση και σε χώρες με οικονομία χωρίς παραγωγικό βάθος, όπως είναι η Ελλάδα. Δίνουμε λοιπόν παροχές από τώρα με ορίζοντα τον Νοέμβριο, γιατί ενδεχομένως τον Σεπτέμβριο να είναι το κλίμα τέτοιο που να μην μπορούμε καν να εξαγγείλουμε οτιδήποτε άλλο. Ο,τι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε. Ο,τι δώσαμε δώσαμε. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην πατρίδα μας οι παροχές της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου να ανακοινώνονται Απρίλιο! Κάτι σημαίνει αυτό, και δεν είναι απαραιτήτως ευχάριστο για τις επερχόμενες οικονομικές εξελίξεις. Πέραν αυτού, όμως, η σύγκρουση Ευρώπης και Αμερικής μπορεί να έχει και επιπτώσεις στις θρυλούμενες φιλοδοξίες του κυρίου Μητσοτάκη για ευρωπαϊκό αξίωμα. Οχι μόνο γιατί τυχόν υποψηφιότητά του για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 2026 θα συναντούσε αντιρρήσεις από κράτη και ηγέτες που είναι οι τοποτηρητές του Τραμπ στην ήπειρό μας, αλλά και για έναν απλούστατο λόγο: γιατί ο νυν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα, είναι εξαιρετικά δημοφιλής ακόμα και στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, και τυχόν μη ανανέωση της θητείας του θα εκλαμβανόταν ως αποτυχημένη επιλογή της ευρωπαϊκής ηγεσίας.
Εάν βεβαίως δεν έχει συμφωνηθεί κάτι άλλο στο παρασκήνιο μεταξύ του πρωθυπουργού και της προέδρου της Κομισιόν, το οποίο αγνοούμε, η εκτίμηση είναι ότι, με τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, το ευρωπαϊκό όνειρο ξεθωριάζει. Ισως εκεί βρίσκεται και ο πυρήνας της επίσπευσης των αποφάσεων του κυρίου πρωθυπουργού. Αν δεν έχει να περιμένει όντως κάτι από την Ευρώπη, τότε πρέπει να κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί με τις εκλογές στην Ελλάδα, καθώς ο χρόνος λειτουργεί εναντίον του, παρά την έλλειψη αντιπάλου, και ίσως οδηγήσει στην ταχεία αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά για την ώρα.
