Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Γιατί έχουν, άραγε, τόσο μεγάλη πολιτική σημασία οι εκλογές που διεξήχθησαν σε δύο κρατίδια πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, στην τέως ανατολική Γερμανία, τη Θουριγγία και τη Σαξονία, όπου οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς αθροιζόμενες έφτασαν και στις δύο περιπτώσεις σε ποσοστά κοντά στο 50%; Διότι, για όσους δεν διάβασαν προσεκτικά το αποτέλεσμα, είναι άγνωστο ακόμη και τώρα ότι, εκτός από την Εναλλακτική για τη Γερμανία, το AfD, στις εκλογές αυτές ένα δεύτερο ακραίο κόμμα που κατέβηκε να διεκδικήσει την ψήφο των Γερμανών πολιτών κατέγραψε ποσοστά περί το 10%! Αρα η μισή ανατολική Γερμανία βάλλει κατά του πολιτικού της συστήματος.
Μπορεί κανείς να προσεγγίσει όλα όσα συνέβησαν στη Γερμανία προχθές με όρους ιδεολογικούς – και θα πράξει άριστα. Ομως, αν θέλει να είναι ολοκληρωμένη η εικόνα, η προσέγγιση των αποτελεσμάτων των τοπικών εκλογών στη Γερμανία πρέπει να γίνει και με όρους γεωπολιτικούς. Ναι! Στις εκλογές αυτές, για τα αποτελέσματα των οποίων το γερμανικό κατεστημένο τρίβει τα μάτια του, συμπυκνώθηκε ο χρόνος. Η επανένωση των δύο Γερμανιών δεν έγινε με τον καλύτερο τρόπο, γιατί οι Ανατολικογερμανοί θεωρούνται παρακατιανοί από το 1990 μέχρι σήμερα και οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται; Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, ότι κάποτε θα ερχόταν μια μέρα που οι κοινωνικές ανισότητες θα αποκτούσαν ισχυρό πολιτικό πρόσημο, και μάλιστα δεξιό, καθώς οι Γερμανοί απορρίπτουν την Αριστερά ως λύση.
Ομως, αν μελετήσει κανείς καλύτερα τι συμβαίνει στη Γερμανία τα τελευταία δύο χρόνια, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το αποτέλεσμα αυτό έχει και γεωπολιτικό αποτύπωμα. Η απαγκίστρωση της Γερμανίας από τη Ρωσία και η απώλεια στην πρόσβαση σε φτηνή ενέργεια έχουν τεράστιες και καταλυτικές συνέπειες για τη γερμανική οικονομία, που βουλιάζει από το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, αλλά και για τον γερμανικό λαό. Αποβιομηχάνιση, απώλεια θέσεων εργασίας, πληθωρισμός, ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης είναι τα «δώρα» του πολέμου της Ρωσίας στον γερμανικό λαό. Θα ερχόταν μοιραία η ώρα που οι πολίτες θα αντιδρούσαν και θα έστελναν στην κυβέρνηση του Βερολίνου ένα τόσο ισχυρό μήνυμα. Αναστρέφεται αυτή η τάση;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Εν μέρει, ναι. Είναι ευτύχημα για τη Γερμανία που οι Χριστιανοδημοκράτες του CDU δεν κυβερνούν και δεν φθείρονται, άρα η δύναμή τους διατηρείται σε αξιοπρεπέστατα ποσοστά. Αυτοί που ξέρουν λένε ότι το πιθανότερο που θα συμβεί είναι, ύστερα από έναν χρόνο, να καταρρεύσει πλήρως ο κυβερνητικός συνασπισμός του άνοστου Σόλτς και να αντικατασταθεί έπειτα από εκλογές από μια νέα συμμαχία των Χριστιανοδημοκρατών και άλλων κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» κόντρα στο υποτιθέμενο ακροδεξιό. Μόνο που αυτές οι λύσεις είναι βραχύβιες, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία. Βλέπουμε και τα χαΐρια του Μακρόν στη Γαλλία, όπου, προσπαθώντας να ανακόψει την πορεία της Λεπέν, βυθίζει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα και τη χώρα του στην κρίση.
Ολα όσα συμβαίνουν λοιπόν στη Γερμανία, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες είναι ένα αναπόφευκτο βαρομετρικό χαμηλό, το οποίο θα χτυπήσει με πολύ μεγάλη ένταση αργά ή γρήγορα και τη χώρα μας. Οπου ήδη στις πρόσφατες ευρωεκλογές άρχισε το ξήλωμα του πουλόβερ, η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Λίγο αυτί να στήσει κανείς στις παρέες του καλοκαιριού και να έχει την απορία να ακούσει τι έλεγαν οι Ελληνες, θα διαπιστώσει ότι οι ψηφοφόροι από όλα τα κόμματα, που για δεκαετίες σκοτώνονταν μεταξύ τους για ανούσιες ιδεολογικές διαφορές, τώρα ομονοούν και κάνουν το μεγάλο βήμα. Τι λένε; «Δεν έχουμε αντιπολίτευση για πρώτη φορά στην Ιστορία από τη Μεταπολίτευση. Αλλά για πρώτη φορά» λένε «δεν έχουμε και… κυβέρνηση!». Η γερμανική μπόρα, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπάσει και στην Ελλάδα.
