Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η εμπειρία να είσαι σπίτι σου επί 40 ώρες χωρίς ρεύμα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες στην ατμόσφαιρα, υπό το μηδέν, λες και είσαι εξορία στη Σιβηρία, ήταν πρωτόγνωρη.
Τη ζήσαμε χιλιάδες άνθρωποι στο λεκανοπέδιο λόγω της «Μήδειας»! Ωστόσο, παρότι ξεβολευτήκαμε και ταλαιπωρηθήκαμε, προσωπικώς δεν διαμαρτύρομαι γι’ αυτό. Όσες ώρες γύριζα μέσα στο παγωμένο σπίτι μου αυτές τις μέρες σκεπτόμουν ότι για κάποιους συμπολίτες μας οι οποίοι είναι άστεγοι είναι μια μόνιμη κατάσταση αυτή. Το κρύο! Το τουρτούρισμα! Η έλλειψη ζεστασιάς! Οπότε, έλεγα μέσα μου: «Υπομονή! Δεν δικαιούσαι!» Οι συνέπειες που προκαλεί η τριήμερη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος επίσης σε οικία όπου πλέον παρέχεται τηλεργασία, όπως η κατάρρευση των αναλογικών τηλεφωνικών επικοινωνιών, η διακοπή του ίντερνετ, η δυσκολία επικοινωνίας με τα κινητά, η κατανάλωση της μπαταρίας τους, η αγωνία επαναφόρτισης μέσω μιας powerbank, η διακοπή της ύδρευσης και ο τρόμος από την αδυναμία επαφής με τον έξω κόσμο, ήταν επίσης μια νέα συγκλονιστική εμπειρία.
Όμως όταν αναλογίζομαι πως οι πάροχοι ενέργειας κόβουν το ρεύμα σε δεκάδες αδύναμες οικογένειες που αδυνατούν να το πληρώσουν -η ενέργεια έπαψε να είναι δημόσιο αγαθό-, πάλι δεν διαμαρτύρομαι.
Αντιθέτως, οικτίρω και ορισμένες εταιρίες, όπως η Elpedison, που επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την οργή μας για τη ΔΕΗ μέσα στην κακοκαιρία και μας καλούσαν προκλητικά προς άγραν πελατείας. Σε τελική ανάλυση -σκέπτομαι αναλογιζόμενος όσα συνέβησαν- έχουμε βασίσει πολύ τη ζωή μας πάνω στην τεχνολογία και πρέπει να το δούμε!
Στο παραμικρό τα πάντα καταρρέουν! Διαμαρτύρομαι όμως για τρία πράγματα και θα σας τα είπω ευθέως, αγαπητέ πρόεδρε Κυριάκο Μητσοτάκη, είτε σας αρέσει η κριτική του Τύπου είτε όχι! Το κορυφαίο και βασικό: Πρώτη φορά ένιωσα μέσα στην πανδημία κράτος και αυτοδιοίκηση τόσο απόντες, τόσο μακριά από τον πολίτη. Η πρώτη ένδειξη κρατικής παρουσίας στην περιοχή μου ήταν στο τέλος της δεύτερης μέρας: ένα πυροσβεστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μούσκεμα στις φωτιές και τις πλημμύρες, αλλά στους χιονιάδες οι αλατιέρες, τα εκχιονιστικά και τα γκρέιντερ με τα μεγάλα φώτα κρατούσαν ανοικτούς τους δρόμους. Τα θυμάμαι.
Το βράδυ της Δευτέρας που γύριζα στην οικία μου δεν είδα τίποτε από όσα έβλεπα τα προηγούμενα χρόνια! Ο δρόμος δεν ήταν «ανοικτός», αλλά πίστα για καλλιτεχνικό πατινάζ. Ούτε το βράδυ ούτε το πρωί που άλλοτε μας ξυπνούσε αξημέρωτα το μικρό γκρέιντερ, το οποίο άνοιγε τον δρόμο. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, αγαπητέ πρόεδρε, από την απουσία του κράτους. Δεν ζήτησε κανείς από τους επιτελείς σας τον ουρανό με τα άστρα. Και τη σφοδρότητα του φαινομένου κατανοούσαμε και τις δυσκολίες και όλα! Δεν κάνουμε κριτική εκ του προχείρου. Αλλά, διάβολε! Κανείς παρών για τα ελάχιστα; Μόνο οι επίλεκτοι εθελοντές Αιγάλεω που έσωζαν ηλικιωμένους από βέβαιο θάνατο παρόντες; Το συντονιστικό της Πυροσβεστικής την τρίτη μέρα επί τόπου; Τόση και τέτοια αποξένωση κράτους – πολίτη; Ντροπή.
Το δεύτερο που έχω να επισημάνω είναι το εξής: Μίλησα με σχεδόν όλους τους συναρμόδιους υπουργούς επί δύο μέρες. Ένας αποφάσισε μόνος του το κλείσιμο της εθνικής οδού. Για καλό ίσως, αλλά μόνος. Άλλος μου έλεγε το πρωί συγκαταβατικά πως είναι πολλά τα δέντρα που έπεσαν και «τι να κάνουμε;» και ο ίδιος το απόγευμα μου έλεγε πως «τώρα εδόθη εντολή σε Στρατό, ΕΜΑΚ, Πυροσβεστική να πάνε σε 237 σημεία για την αποκατάσταση των ζημιών από τα δέντρα». Το απόγευμα! Εδόθη! Εντολή! Άλλος υπουργός, που προ εβδομάδος εθεάθη να φωτογραφίζεται μπροστά σε σάκους με αλάτι, προχθές φωτογραφιζόταν με γαλότσες να μετέχει σε σύσκεψη στο πεζοδρόμιο με αυτοδιοικητικούς μπροστά σε αυτοκίνητα του ΔΕΔΔΗΕ. Για το θεαθήναι! Έναν άλλο τον βρήκα το βράδυ της πρώτης μέρας μαζί με ένα συνεργείο του ΔΕΔΔΗΕ. Δεν λειτουργεί έτσι μια κυβέρνηση, όταν προκύπτει καταστροφή, αγαπητέ πρόεδρε. Κατά μόνας! Άλλο κάστρο η Δημόσια Τάξη, άλλο η Πολιτική Προστασία, άλλο το Εσωτερικών, άλλο το Υποδομών, άλλο η Περιφέρεια, άλλο οι δήμοι και άλλο ο ΔΕΔΔΗΕ. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος συγκρότησε το 1997 τη διαρκή διυπουργική ομάδα διαχείρισης κρίσεων. Ρωτήσατε ποτέ πώς λειτούργησε; Ρωτήστε! Ίσως σας είναι χρήσιμο.
Και το τρίτο: Πηγαίνετε, κύριε πρόεδρε, μια επίσκεψη στις πληγείσες περιοχές. Θα εντυπωσιαστείτε! Και θα ρωτήσετε: Είναι εικόνα πρωτεύουσας, μητροπολιτικού κέντρου αυτή; Χώρας που κάνει λεονταρισμούς στους Τούρκους; Μα, αν καταρρέει το σύστημα ενέργειας στην πρώτη χιονόπτωση και ισοπεδώνονται τα πάντα -παντού ξαπλωμένα αιωνόβια δέντρα-, πώς θα πάρουν σοβαρά τις απειλές μας οι απέναντι; Αυτά, κύριε πρόεδρε! «Αντικειμενικά». Οπως μας το ζητήσατε!
