Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Κλασικά εικονογραφημένα. Έτσι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το είδος της αντιπαράθεσης που διεξάγουν τα πολιτικά κόμματα, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση συγκεκριμένα, σχετικά με τη συγκλονιστική υπόθεση παιδεραστίας της 12χρονης μαθήτριας.
Η αντιπολίτευση προσπαθεί με την υπόθεση αυτή να βγάλει τα σπασμένα για την ανικανότητά της να αποκαλύψει σε όλο του το μέγεθος το σκάνδαλο των υποκλοπών και προσπαθεί στα 213 ονόματα των διεστραμμένων, που επικοινώνησαν και έκλεισαν ερωτικά ραντεβού με τη 12χρονη, να ανακαλύψει εκείνο το πολιτικό πρόσωπο με το οποίο θα κάνει τον ρούμπο στην κυβέρνηση. Και θα ρεφάρει.
Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη πλευρά, δείχνει νευρική στην άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου επί του συγκεκριμένου θέματος και, όταν τίθενται συγκεκριμένα ερωτήματα, απαντά με τη λέξη «χυδαιότητες»! Επρεπε να χαλάσουμε τον κόσμο χθες το πρωί στην τηλεόραση του Open, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο μητρώο εκατομμύρια μέλη της Νέας Δημοκρατίας με τον παιδεραστή σε αναστολή, για να επικοινωνήσει μαζί μας ο γραμματέας του κόμματος Παύλος Μαρινάκης και να μας ανακοινώσει στον αέρα με SMS την οριστική διαγραφή του! Κάλλιο αργά.
Ωστόσο το θέμα είναι πολιτικό, πολιτικότατο, αλλά πολύ ευρύτερο. Οχι, όμως, όπως το εννοούμε. Αλλιώς! Διότι ο Κολωνός είναι ακόμα μία ιστορία που πιστοποιεί τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής στην πατρίδα μας. Οπου κυριαρχούν παιδεραστές, μπράβοι, προαγωγοί, δολοφόνοι, εκβιαστές. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, του πυρήνα της οικογένειας, η οποία μετατρέπεται άλλες φορές σε εγκληματική οργάνωση κι άλλες φορές σε ανώνυμη εταιρία, συνιστά εσωτερική απειλή.
Απειλή για την πολιτική σταθερότητα. Απειλή για την εθνική ασφάλεια. Οι λόγοι, εύκολα κατανοητοί: σταθερότητα και αυτοδυναμία κομμάτων στις εκλογές επί ποιας κοινωνίας; Επί διαλυμένης κοινωνίας; Επί κοινωνίας που βρίσκεται σε εκκαθάριση εν λειτουργία; Ποια κοινωνία θα υπακούσει σε ποια κυβέρνηση, όσες έδρες και αν αυτή διαθέτει στο Κοινοβούλιο, αν καθημερινά η χώρα μοιράζεται σε ζώνες επιρροής μεταξύ εγκληματιών, οι οποίοι διοικούν στο σκοτάδι με το μαύρο χρήμα; Ποια κοινωνία θα υπακούσει σε ποια κυβέρνηση, όταν φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, ο νόμος υποχωρεί, η αταξία βασιλεύει και κανείς δεν μπορεί να επιβληθεί σε κανέναν;
Οταν μητέρες εκδίδουν τα παιδιά τους, δόκιμοι αστυνομικοί γίνονται βαποράκια πληροφοριών σε αντιεξουσιαστές, οικίες εισαγγελέων γίνονται στόχος διάρρηξης, νεανικές συμμορίες στοχοποιούν και σκοτώνουν, ανώτατοι δικαστές συλλαμβάνονται για κατοχή κοκαΐνης μέσα στα σπίτια τους (ενδεικτικά τα παραδείγματα); Εχει κανείς την αυταπάτη ότι αυτή η κοινωνία είναι κυβερνήσιμη;
Πέραν αυτών, όμως, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής συνιστά εσωτερική απειλή για την εθνική ασφάλεια. Οταν η κοινωνία μιας χώρας δίνει την εντύπωση ότι είναι σε ελεύθερη πτώση, σε αποσύνθεση, ότι είναι σκορποχώρι, τότε οι πειρασμοί σε όλους όσοι επιβουλεύονται την κοινωνική γαλήνη, την εδαφική μας ακεραιότητα και την εθνική ασφάλεια αυξάνονται εντυπωσιακά. Καθώς γνωρίζουν ότι ένα σπίρτο αρκεί για να διαλυθούμε εις τα εξ ων συνετέθημεν. Μια μικρή προβοκάτσια.
Δεν είναι, λοιπόν, αστεία όλα όσα συμβαίνουν. Δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα. Κάθε εβδομάδα μάς συγκλονίζει και ένα έγκλημα, που δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει πλέον την ψυχική της ισορροπία. Το σήμα κατατεθέν της είναι η βία, ο κυνισμός και η διαφθορά. Το σήμα της είναι ότι αναζητά το γρήγορο χρήμα, χωρίς ιδρώτα, με κάθε μέσο. Ακόμη και αθέμιτο.
Αν ενώσουμε όλες τις ψηφίδες, θα συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι το μέγα πολιτικό θέμα. Το σάπισμα. Και γι’ αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη οι πολιτικοί μας ταγοί, αλλά και οι θεσμοί. Αν διαβάσετε τα ποσοστά δημοτικότητας των θεσμών στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, θα καταλάβετε τι εννοώ. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, διανοούμενοι, συνδικαλιστές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, δικαστές, Εκκλησία βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης εμπιστοσύνης και δημοτικότητας. Ο κόσμος δεν έχει από πού να πιαστεί. Αυτονομείται, αυτοσχεδιάζει και ένα τμήμα της κοινωνίας, που ξεκόβει δυστυχώς από το κοπάδι, ακολουθεί τους δρόμους της παρανομίας. Προφανώς οι συμπεριφορές αυτές διαμορφώθηκαν σε βάθος χρόνου, αλλά τώρα βρίσκονται σε έξαρση.
Οταν καταλαβαίνεις ότι ολόκληρη χώρα έχει γίνει μια ανώνυμη εταιρία, γιατί να μη γίνεις κι εσύ; Κατά τούτο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αν θα αποκαλυφθεί ποιοι πήγαιναν με τη 12χρονη και πόσο επώνυμοι είναι. Είναι και αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι πατάμε πάνω σε σάπια σανίδια. Τα οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποχωρήσουν.
