Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης δήλωσε χθες ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης «εγκατέστησε ξανά το Κέντρο στο κέντρο της πολιτικής μας ζωής».
Δεν είναι ακριβές. Θα διαφωνήσω. Το ακριβές είναι ότι ο πρωθυπουργός, ο οποίος, λόγω οικογενειακής βενιζελικής παράδοσης, δεν έχει και δεν νιώθει κανέναν συναισθηματικό δεσμό με τη δεξιά παράταξη -γι’ αυτό παραλείπει και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κάθε 24η Ιουλίου-, εγκατέστησε πρώην υπουργούς και στελέχη του κυρίου Σημίτη στο κέντρο της εξουσίας. Στην καρδιά της διακυβέρνησης. Στα έγκατα του κράτους.
Από υπουργό, υφυπουργό, γενικό γραμματέα, «σέρπα» και μετακλητό έως διοικητή, πρόεδρο ανασυγκρότησης καμένων και νομικό σύμβουλο, ο πρωθυπουργός οικοδομεί μια παράταξη που δεν περιλαμβάνει τη Δεξιά σε επίπεδο στελεχών, στην καλύτερη περίπτωση την περιλαμβάνει ως κομπάρσο. Χθες έμαθα ότι η νομική σύμβουλος του υπουργείου Υγείας είναι συνεργάτιδα του συμπαθέστατου κατά τα λοιπά βουλευτού του ΚΙΝ.ΑΛ. Γιώργου Καμίνη.
Χάθηκαν οι φιλελεύθεροι νομικοί, φαίνεται. Οτι ο νέος πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, πρώην διοικητής της ΥΠΑ (2002) είναι φανατικός υποστηρικτής του κυρίου Σημίτη. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το Κέντρο εγκαταστάθηκε στην καρδιά της εξουσίας. Οχι στο κέντρο της πολιτικής.
Στο κέντρο της πολιτικής ο κύριος Μητσοτάκης εφαρμόζει συντηρητική κεντροδεξιά πολιτική, γιατί άλλο το κράτος και η διακυβέρνησή του και άλλο το εκλογικό σώμα. Στην οικονομία ο πρωθυπουργός εφαρμόζει επεκτατική πολιτική παροχών με δανεικά. Ακολουθεί το μοντέλο της ισχυρής κρατικής παρέμβασης και των επιδομάτων. Εάν ήταν «κεντρώα» η πολιτική του, δεν θα έγραφε ολόκληρο άρθρο στα «Νέα» του κυρίου Μαρινάκη για να επικρίνει ως «λαϊκίστικο» και «επικίνδυνο» το πακέτο της ΔΕΘ ο πρώην υπουργός Οικονομικών Αλέκος Παπαδόπουλος. Στο Σκοπιανό, αν και μέσα του ασφαλώς συμφωνεί με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», ο πρωθυπουργός δεν φέρνει προς ψήφιση τα μνημόνια στη Βουλή γιατί ως πραγματιστής πολιτικός ξέρει ότι θα χάσει τουλάχιστον 5% ψήφων στα δεξιά του.
Ο ίδιος εκπαίδευσε, άλλωστε, αυτό το κοινό στην απόρριψη με την πρόταση μομφής κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, πάλι για λόγους εκλογικούς. Στο Μεταναστευτικό, αφού ταλαντεύτηκε αρχικώς υπέρ των ροών για να «μπολιαστεί» η οικονομία (λόγια του στη Βουλή τον Οκτώβριο του 2019), εφαρμόζει τώρα στον Εβρο και στο Αιγαίο σκληρή πολιτική απωθήσεων και χαίρεται δικαιολογημένα που οι ροές έχουν μηδενιστεί. Κατά τα λοιπά, η Χρυσή Αυγή είναι φυλακή. Για το θέμα του πολιτικού γάμου των ομοφυλοφίλων ο πρωθυπουργός παρέλαβε το πόρισμα της επιτροπής του σημιτικού δικαστή κυρίου Σισιλιάνου, αλλά νομοθετική πρωτοβουλία «επί του παρόντος» δεν προβλέπεται.
Στο Εκκλησιαστικό, εκσυγχρονιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης επιχείρησαν με πρόσχημα την πανδημία να σπρώξουν τον πρωθυπουργό σε ρήξη με τον Αρχιεπίσκοπο.
Εκείνος όμως, έμπειρος, είδε τον γκρεμό μπροστά του και τον απέφυγε. Εάν «Κέντρο» είναι ο συμβιβασμός και ο ρεαλισμός στην εξωτερική πολιτική, η χαλαρότης στο Μεταναστευτικό, η κατάργηση των επιδομάτων, ο χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, η προοδευτικότης στα δικαιώματα, ο κύριος Μητσοτάκης δεν είναι στην πράξη -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- κεντρώος πολιτικός. Είναι παραδοσιακός πολιτικός. Μετρά ψήφους και όχι δικαιώματα. Και ορθώς.
Όταν μάλιστα συλλάβει ότι πίσω από τον βουλευτή του Μπογδάνο κρύβονται Ελληνες αγανακτισμένοι γονείς που διαμαρτύρονται επειδή αλλοδαποί μαθητές παίρνουν τις θέσεις των παιδιών τους στα νηπιαγωγεία και στους παιδικούς σταθμούς (διότι οι μετανάστες γονείς τους έχουν μηδενικό εισόδημα λόγω μαύρης εργασίας, ενώ οι ίδιοι πληρώνουν φόρους και τα δηλώνουν όλα), τότε, εκτός από την πανάξια οικογένεια Αντετοκούνμπο, θα καλέσει στο Μαξίμου και αυτούς τους γονείς. Τους Ελληνες! Γιατί τότε θα καταλάβει ότι το «κεντρώο» δεν είναι μόνο η ενσωμάτωση των Αντετοκούνμπο, αλλά και η ενσωμάτωση των Ελλήνων. Τους οποίους το κράτος πετά έξω από δομές για τις οποίες πληρώνουν φόρο.
Θα καταλάβει επίσης ότι «ρατσιστικό» είναι να μην έχεις κράτος πρόνοιας και να μην απολαμβάνεις τις παροχές του επειδή είσαι Ελληνας. Θα καταλάβει επίσης ότι καταπιεστικό είναι να διώκεσαι όχι επειδή είσαι αλλόθρησκος, αλλά επειδή είσαι χριστιανός. Πράγμα που συμβαίνει κατά κόρον στην πανδημία. Ας είμαστε ειλικρινείς, λοιπόν. Το μόνο Κέντρο το οποίο εγκατέστησε η Ν.Δ. στο κέντρο της πολιτικής είναι αυτό στο οποίο αρέσουν οι δουλειές στον πυρήνα της εξουσίας. Και προοπτικά από αυτό κινδυνεύει, καθώς για όσους το ξεχνούν το 2004 οι τοπικές κοινωνίες έδιωξαν από την εξουσία -μαζί και οι αληθινοί κεντρώοι- αυτά που αποκαλούσαν «λαμόγια του ΠΑΣΟΚ». Οι αληθινοί κεντρώοι ψηφοφόροι είναι πλέον συντηρητικοί δεξιοί στην αντίληψη σε σειρά θεμάτων, γι’ αυτό και η πολιτική Μητσοτάκη στο Μεταναστευτικό χειροκροτείται με ενθουσιασμό από το σύνολο της κοινωνίας για την ώρα (ελπίζω να μην τα χαλάσουν με τις νέες δομές στο Αιγαίο).
Γι‘ αυτό και είναι ανακουφισμένοι που δεν προχώρησε ο διάλογος με την Τουρκία. Γι’ αυτό και χαιρετίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις Εγνατίας, ΔΕΔΔΗΕ, που κάποτε το δήθεν προοδευτικό Κέντρο κατήγγελλε καθώς θεωρούσε τις ΔΕΚΟ «στρατηγικής σημασίας». Σχολιογράφος έγραψε πως ο πρωθυπουργός πρέπει να δείχνει περισσότερο συντηρητικός απ’ όσο πράγματι είναι, για να προχωρά αθόρυβα τις μεταρρυθμίσεις και την ανανέωση στα πρόσωπα. Λάθος. Ο κεντροδεξιός χώρος είχε πάντα τις σωστές επιλογές στα μεγάλα στρατηγικά θέματα (συντήρηση στο θέμα της ένταξης στην ΕΟΚ ήταν το Κέντρο) και ήταν πάντοτε ανοικτός σε πρόσωπα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέθεσε στον Πικιώνη την αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του Ηρωδείου και ας του έλεγαν ότι «είναι αριστερός», τους καλύτερους ήθελε. Εβαλε στο Επικρατείας την Αννα Συνοδινού και ας του έλεγε εκείνη «μα εγώ είμαι αριστερή, κύριε Πρόεδρε». Εκανε επίσης την κεντρώα διεύρυνση του 1978. Ο Γεώργιος Ράλλης πολιτική Κέντρου έκανε. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ από την ΕΠΕΚ, το Κέντρο, προερχόταν. Σε κείμενά του ανακάλυψε ο Λούλης τον όρο «μεσαίος χώρος».
Ο δήθεν λαϊκιστής Εβερτ τον Λευτέρη Κουσούλη είχε στενό σύμβουλο, ενώ παρέδωσε τον 9,84 στο Κέντρο και στην Αριστερά. Ο Κώστας Καραμανλής τοποθέτησε τη Ν.Δ. «μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες». Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος ηγέτης της Ν.Δ. που συνεργάστηκε με το κεντρώο, ας πούμε, ΠΑΣΟΚ του κυρίου Βενιζέλου και ήταν αρκετά γενναιόδωρος μαζί του.
Πλήρωνε κόστος πολιτικό που δεν του αναλογούσε για να μείνει στη ζωή ο εταίρος του και να μην πέσει η χώρα στα βράχια. Δεν υπάρχει λοιπόν copyright στο Κέντρο. Με μια διαφορά: Κανείς από τους ηγέτες της Ν.Δ. δεν εγκατέστησε το Κέντρο στο ιερό του κόμματος και στην καρδιά της εξουσίας. Γιατί αυτό έχει ολέθρια αποτελέσματα ψυχολογίας. Οι οπαδοί της Ν.Δ. στην περιφέρεια, βλέποντας να καταλαμβάνουν αξιώματα ψηφοφόροι και στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ. και, το κυριότερο, να εφαρμόζουν πολιτικές ξένες προς τον χώρο, αρχίζουν να μην αναγνωρίζουν το κόμμα τους. Τους είναι ξένο. Εχουν πρόβλημα υπαρξιακό.
«Μα όλοι οι δικοί μας είναι άχρηστοι; Εάν είναι, έχει λόγο ύπαρξης η Ν.Δ.; Εμείς ξέρουμε ότι ο κεντροδεξιός χώρος είναι χρυσάφι, έχει έμπειρα στελέχη και φυσικά το κόμμα έχει λόγο ύπαρξης» λένε διαμαρτυρόμενοι! Καταλήγω: Εάν ένα τμήμα της βάσης της Ν.Δ. αποκτήσει υπαρξιακά ερωτήματα για το τι είναι ή δεν είναι η Ν.Δ., δεν θα κινδυνέψει η πρωτοπορία της. Θα κινδυνέψει όμως λόγω φθοράς η πολιτική σταθερότητα. Η παράταξη έχει συσπειρωμένο μπετόν το 30% της βάσης της. Αλλά ένα 10% έχει «ξενερώσει» με το διαρκές κεντρώο κήρυγμα που κλονίζει την αυτοπεποίθηση του στρατεύματος. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «ανύπαρκτος» δεν είναι λόγος εφησυχασμού.
