Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Οι αριθμοί είναι καταλυτικοί. Η έρευνα που πραγματοποίησε το ινστιτούτο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών για το Δημογραφικό μάς θέτει μπροστά σε ένα ενδιαφέρον δίλημμα:
Τι προτιμάμε και πώς φανταζόμαστε την Ελλάδα το 2100; Χωρίς μετανάστες και με αμιγή πληθυσμό μόλις 5.700.000 Ελλήνων ή με μετανάστες και με μεικτό πληθυσμό 8.900.000 πολιτών, Ελλήνων και ξένων; Η λογική απάντηση είναι το δεύτερο. Και για λόγους αριθμητικούς και για λόγους παραγωγικούς και για λόγους ανταπόκρισης στις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Αριθμητικούς, για να διατηρηθεί τουλάχιστον ο παρών πληθυσμιακός συσχετισμός δυνάμεων με τις γειτονικές χώρες.
Παραγωγικούς, διότι άλλα φορολογικά έσοδα παράγει ένας πληθυσμός σχεδόν 6.000.000 ανθρώπων κι άλλα ένας πληθυσμός σχεδόν 9.000.000 ανθρώπων. Εσοδα από τα οποία χρηματοδοτούνται οι δημόσιες κοινωνικές πολιτικές. Για λόγους ανταπόκρισης στις διεθνείς υποχρεώσεις, διότι με βάση τον παραχθέντα πλούτο από τον πληθυσμό θα μπορούμε ή δεν θα μπορούμε στο μέλλον να εξυπηρετήσουμε το δημόσιο χρέος μας. Από το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μας πάρει καιρό για να απαλλαγούμε.
Ωστόσο, από την ανάλυση αυτή, που προκρίνει ως βασική επιλογή την ένταξη τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων μεταναστών στον εθνικό κορμό, λείπει μια παράμετρος: η Ελλάδα! Η Ελλάδα είναι χώρα, δεν είναι χώρος. Η ένταξη των μεταναστών σε αυτούς τους αριθμούς σημαίνει ότι το 2100 οι μισοί πολίτες αυτής της χώρας θα είναι αλλοδαποί! Θα μιλάμε πλέον για τους κατοίκους που ζουν στη γεωγραφική περιοχή που ονομάζεται Ελλάδα, αλλά δεν θα μιλάμε για Ελληνες. Και, βεβαίως, αυτό δεν θα είναι Ελλάδα.
Όσοι λοιπόν προκρίνουν ως πρώτη επιλογή για τη λύση του δημογραφικού προβλήματος την ένταξη των μεταναστών θεωρώ ότι απλώς προκρίνουν την εύκολη αυτή τη στιγμή λύση, που θα φέρει αύριο δύσκολα και μεγάλα προβλήματα. Με ορατό τον κίνδυνο αυτοί που θα ακολουθήσουν εμάς να μην αναγνωρίζουν τον τόπο μας. Υπάρχει κι άλλη οδός, επίπονη βεβαίως, που δεν είναι και πολύ της μόδας: η ενίσχυση του ελληνικού πληθυσμού.
Αυτή να καταστεί η πρώτη προτεραιότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας για τα επόμενα χρόνια και έπειτα η ένταξη όποιων μεταναστών ζουν εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας. Είναι βεβαίως μια λύση που χρειάζεται υπομονή και πειθώ. Αλλά και αναπροσανατολισμό δαπανών. Δηλαδή, τα κονδύλια που σήμερα απλόχερα διαθέτει η Πολιτεία για την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, παρόντων και επερχόμενων, να αξιοποιηθούν στο σύνολό τους για την ανάσταση του θεσμού της ελληνικής οικογένειας. Για να γίνει ξανά μόδα αυτό που ήταν παράδοση για δεκαετίες στην πατρίδα μας, η μητρότητα. Αυτό σημαίνει ότι δαπάνες για 4.500.000 μετανάστες θα χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουμε μέχρι το 2100 4.500.000 Ελληνες.
Δεν είναι εύκολη οδός, βεβαίως, αυτή για να την επιλέξει κανείς. Χρειάζεται υπομονή και πειθώ, το άλλο μεγάλο μας πρόβλημα. Υπομονή, γιατί αυτές οι πολιτικές δεν αποδίδουν μέσα σε μία τετραετία για να μπορεί μια κυβέρνηση να τις εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά. Αποτελούν επένδυση μέσα στον χρόνο. Πειθώ, διότι αυτή τη στιγμή η γέννηση ενός παιδιού θεωρείται περιπέτεια. Το κράτος -με εξαίρεση ορισμένες αποσπασματικές ρυθμίσεις που διευκολύνουν την οικογένεια και τη στηρίζουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα οικονομικά- δεν επενδύει στις γεννήσεις. Επενδύει στις εύκολες λύσεις.
Αυτό όμως σημαίνει -και αυτό απευθύνεται προσωπικά στον ίδιο τον πρωθυπουργό, κ. Μητσοτάκη– ότι στο μέλλον η Πολιτεία θα προβάλλει την τεκνοποιία και την οικογένεια ως στοιχείο ολοκλήρωσης της προσωπικότητας και ως βάση της ανθρώπινης ευτυχίας. Πέρα, δηλαδή, από το υλικό αντάλλαγμα («σου εξασφαλίζω επιδόματα, σου εξασφαλίζω φοροαπαλλαγές, σου εξασφαλίζω ολοήμερα σχολεία για να παρκάρεις τα παιδιά, σου εξασφαλίζω επίδομα τοκετού»), απαιτείται μια γιγαντιαία εκστρατεία της ελληνικής Πολιτείας για την ανάσταση του θεσμού της ελληνικής οικογένειας. Στις μέρες μας, δυστυχώς -είναι πικρή η αλήθεια-, η ομάδα που περιστοιχίζει τον κύριο πρωθυπουργό λανσάρει ως προοδευτικό πρότυπο την οικογένεια που χτίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ.
Και αυτό κυριαρχεί και στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο και στις λαϊφστάιλ εφημερίδες και στα τηλεπαιχνίδια, ακόμα και στις διαφημίσεις καλλυντικών. Μόνο που αυτό το μοντέλο οικογένειας, όσο και να θέλει κανείς να το συμπαθήσει -ελεύθερη επιλογή καθενός είναι το πώς θα ζήσει-, δεν μπορεί να λύσει το Δημογραφικό. Είναι η φύση, ανόητοι! Όσες υιοθεσίες κι αν νομοθετηθούν μεταξύ ομοφυλοφίλων, είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι θα μας δώσουν τoυς 4.000.000 Ελληνες που μας λείπουν μέχρι το 2100. Αντιθέτως, η κλασική οικογένεια, που βάλλεται σήμερα από παντού και περνά βαθιά κρίση, μπορεί υπό προϋποθέσεις να λύσει το πρόβλημα.
Αντί λοιπόν να υιοθετούμε τις εύκολες και μοδάτες λύσεις της ένταξης των μεταναστών ως πρώτη μας προτεραιότητα, με το επιχείρημα ότι μας λείπουν εργατικά χέρια, καλό θα είναι να ανασκουμπωθούμε και να χαράξουμε μακροπρόθεσμη πολιτική για το μέλλον. Προφανώς, όποιος ακολουθήσει τον δρόμο αυτόν δεν θα περιμένει τα ψηφαλάκια των ΛΟΑΤΚΙ, ωστόσο εδώ το μέγα διακύβευμα είναι η συνέχεια του έθνους και όχι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2022.
Διότι, αν κάποτε φτάσουμε στο σημείο να αποτελούν οι Ελληνες πρόσφυγες και μειονότητα στον τόπο τους, τον οποίο δεν θα αναγνωρίζουν, κανείς δεν θα αναγνωρίσει ως μέγα ιστορικό επίτευγμα μια ψευτο-προοδευτική πολιτική που ακολουθήθηκε 80 χρόνια πριν από το 2100, για να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι κεντρώος και προοδευτικός. Η πατρίδα είναι σημαντικότερη από το Κέντρο.
