Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Είσαι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μελετάς τις εννέα δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί μετά το Πάσχα. Διαπιστώνεις ότι η εικόνα σου δεν ανακάμπτει, είναι στα τάρταρα, ενώ ο βασικός σου αντίπαλος πρωθυπουργός αυξάνει τη διαφορά του από εσένα στον κρίσιμο δείκτη της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία. Σε λίγο θα χάσεις την επαφή με το «σκορ», θα τον παρακολουθείς με τα κιάλια.
Όσον αφορά την εικόνα του κόμματός σου, παρά το λουστράρισμα του συνεδρίου σου, και αυτή αθλία. Το 76% των Ελλήνων δηλώνει μη ικανοποιημένο από την αντιπολίτευσή σου. Παραμονή μιας παρέμβασής σου στη Βουλή δίδεται στη δημοσιότητα και η τελευταία μέτρηση που έγινε μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, η οποία επαναβεβαιώνει παγιωμένες αντιλήψεις που υπάρχουν στην κοινή γνώμη για εσένα. Ερώτημα: Τι κάνεις;
Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι, σύμφωνα με αυτή τη μέτρηση, η συσπείρωση των οπαδών του κόμματός σου φτάνει μόλις και μετά βίας το 61%, το λογικό είναι ότι πας στη Βουλή και ανεβάζεις τα ντεσιμπέλ. Ξυπνάς τη βάση σου. Αναβιώνεις, αν μπορείς, τα πολιτικά πάθη. Πιέζεις.
Το παράλογο, το μη φυσιολογικό, είναι να είσαι νωχελικός, βαριεστημένος, νωθρός κ.λπ. Ε, λοιπόν, αυτό το δεύτερο ήταν για το καλό της Ν.Δ. και της χώρας χθες ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή. Ρηχή, επιφανειακή κριτική για τον κλιματικό νόμο, συνθήματα για την ενεργειακή κρίση, αναπαραγωγή όλων των κλισέ που κυκλοφορούν εις βάρος της κυβέρνησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα τελευταία εικοσιτετράωρα και στο τέλος μια κορόνα για το «καρτέλ της ενέργειας» και «για τον νέο γύρο διαπλοκής ενός διεφθαρμένου και ανάλγητου καθεστώτος», το οποίο δεν φορολογεί τα υπερκέρδη των παρόχων. Εμπνευση, δίψα, όραμα, μηδέν.
Επειδή ο κύριος Τσίπρας δεν είναι χαζός και σκοπίμως σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιεί αυτούς τους τόνους καθ’ όλη τη διάρκεια της τριετίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, το μέγα ερώτημα είναι γιατί τους ακολουθεί. Χάνουμε κάτι; Αν πράγματι ήθελε να τα κάνει γης Μαδιάμ, εκεί που κατήγγειλε τον νέο γύρο διαπλοκής και το διεφθαρμένο καθεστώς, θα έλεγε δύο τρία ονόματα και θα κατέθετε και καμιά απόδειξη διαφθοράς, αν υπήρχε. Αλλά η στάση του σε θέματα διαφάνειας αυτή την τριετία, μετά την ανικανότητα των συνεργατών του να αποδείξουν υπαρκτά σκάνδαλα διαφθοράς της ελληνικής πολιτικής ελίτ κατά τη δακυβέρνησή του, δείχνει να είναι η παραίτηση και ο συμβιβασμός.
Όχι απλώς δεν έχει κότσια για σύγκρουση ο κύριος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι απλώς δεν κάνει κέφι για σκληρό ροκ με τη διαπλοκή, αλλά στο παρασκήνιο έχει αποκαταστήσει όλες τις γέφυρες επικοινωνίας με πάντες τους διαπλεκόμενους.
Νομίζω είναι ερμηνεύσιμη, λοιπόν, η στάση του από ένα σημείο και μετά, εξ ου και η χθεσινή και η αυριανή και η μελλοντική του νωθρότητα.
Έχοντας διαβάσει σωστά τον γεωπολιτικό χάρτη, αντιλαμβάνεται ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας αδυσώπητα διεθνή διαπλεκόμενα θα κινηθούν με πάθος υπέρ του κυρίου Μητσοτάκη. Κατά συνέπεια δύσκολα θα μπορούσε να διεκδικήσει την πρωτιά, ακόμη και αν το μπορούσε. Ρεαλιστής, λοιπόν, όπως είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εργάζεται πάνω στο σενάριο της ήττας του, μήπως χτίσει πάνω σε αυτό και την «ήττα» του αντιπάλου. Στη λογική τού αφού «δεν μπορώ να είμαι εγώ πρωθυπουργός, να μην είσαι και εσύ». Στη λογική τού «αφού δεν είμαι σε θέση να κάνω παιχνίδι εγώ, ας χαλάσω το παιχνίδι του αντιπάλου μου».
Όταν, λοιπόν, αρνείται να ονομάσει τη διαπλοκή που ο ίδιος καταγγέλλει και όταν δίδει διαβεβαιώσεις στον ξένο παράγοντα ότι η διαφωνία του στη συμφωνία για τις βάσεις είναι προσχηματική, λογικώς ένα πράγμα επιδιώκει: Τη συναίνεση της διαπλοκής και των συμμάχων στη συμμετοχή του κόμματός του σε ένα ευρύτερο σχήμα με άλλον πρωθυπουργό. Τη μη ύπαρξη αντιρρήσεων. Πονηριές! Ελιγμοί! Αυταπάτες!
Η νεότερη Ιστορία μάς έχει δείξει πως είτε είσαι η διαπλοκή είτε ο ξένος παράγων, πιο εύκολα ελέγχεις, πειθαρχείς, αποσταθεροποιείς, ρίχνεις μια αυτοδύναμη κυβέρνηση 151 εδρών έχοντας στην επιρροή σου δύο τρεις βουλευτές παρά μια συμμαχική κυβέρνηση. Εκτός και αν τα διακυβεύματα της εκλογής συνιστούν ορόσημο στη νεότερη Ιστορία μας και αδυνατεί να τα φέρει εις πέρας μια μονοκομματική κυβέρνηση. Γι’ αυτό, λοιπόν, παίζει έτσι νωθρά ο κύριος Τσίπρας. Υπάρχει εξήγηση, κατά τη γνώμη μας.
