Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πρωτοχρονιά του 2014, κέντρο διασκεδάσεως Baraonda, πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κάθομαι στα πρώτα τραπέζια. Στην πίστα, ο Τόλης Βοσκόπουλος. Ντυμένος αψεγάδιαστα, με μαύρο κοστούμι, γραβάτα μονόχρωμη μπορντό, μαντιλάκι στο πέτο και σκαρπίνι καλογυαλισμένο και αστραφτερό, αλωνίζει τη στενόμακρη πίστα σχήματος «πι» ως… πρίγκιπας.
Αίφνης προσγειώνονται στο τραπέζι μου λουλούδια. «Από τον κύριο Τόλη!» μου ψιθυρίζει ο υπεύθυνος επί των δημοσίων σχέσεων του κέντρου. Ενας ασπρομάλλης, βγαλμένος κατευθείαν από ελληνική ταινία. (Την ίδια συνήθεια να στέλνει λουλούδια σε φίλους του έχει σήμερα στο Περιβόλι ο αγαπημένος μου Χρήστος Νικολόπουλος.)
«Ευχαριστώ τον κύριο Βοσκόπουλο, αλλά δεν έχει τύχει να γνωριστούμε, μήπως πρόκειται για λάθος;» ρωτώ με συστολή. «Σας ξέρει εκείνος, αν θέλετε, μετά θα πάμε μαζί στο καμαρίνι να γνωριστείτε» ήταν η απάντηση.
Πράγματι, στο τέλος του προγράμματος ο συμπαθέστατος κύριος με οδήγησε σε έναν στενότατο διάδρομο, όπου περίμεναν ουρά οι θαυμάστριες, και με έμπασε στο καμαρίνι. Μόλις εκείνος με είδε, χαμογέλασε οικεία: «Το κατάλαβες ότι κούτσαινα ελαφρώς;» ρώτησε με σαρδόνιο χαμόγελο. «Εμείς εδώ ήρθαμε να σας ακούσουμε, κύριε Βοσκόπουλε, όχι να δούμε πώς περπατάτε!» απάντησα, έκπληκτος από την αποκάλυψη. Αλλά εκείνος έδειχνε να έχει κέφια. Ηταν όπως τον περιγράφει ο Μάκης Μάτσας στο βιβλίο του «Πίσω από τη μαρκίζα» (Διόπτρα): «Είχε μια ανεπιτήδευτη μεγαλοπρέπεια και αέρα σχεδόν πριγκιπικό, σαν να είχε ανατραφεί από γονείς μεγάλης αρχοντικής οικογένειας, παρότι ο πατέρας του ασχολείτο με χονδρεμπόριο φρούτων».
«Είμαι χειμερινός κολυμβητής, αγαπητέ μου, αλλά σήμερα πάτησα κατά λάθος έναν… αχινό στη Βουλιαγμένη γι’ αυτό κούτσαινα!» συνέχισε, σκασμένος στα γέλια. Παρατήρησα τότε κάτι: Στο βάθος του καμαρινιού δέσποζε μια τεράστια φωτογραφία, πορτρέτο της συζύγου του Αντζελας Γκερέκου. Ένδειξη ευγνωμοσύνης. Το πρόσωπό του άλλαξε εντελώς χρώμα, όταν του διατυπώθηκε αίτημα για συνέντευξη. Ευκαιρίας δοθείσης… Σκοτείνιασε. «Έχω ορκιστεί στην Παναγιά ότι δεν πρόκειται να μιλήσω ξανά σε δημοσιογράφο» αποκρίθηκε, υπόσχεση που τήρησε μέχρι τέλους. «Ε, άμα έχετε ορκιστεί στην Παναγιά, να μη σας πιέσουμε, αλλά για ποιο λόγο;» η λογική ερώτηση.
Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι τον είχε ενοχλήσει σφόδρα η εκστρατεία διασυρμού του από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με την κατηγορία του «φοροφυγάδα» το 2010 και μάλιστα σε μια εποχή που η σύζυγός του ήταν υπουργός Τουρισμού και δεν είχε πολλά περιθώρια δημόσιων αντιδράσεων. Θεώρησε ότι τα μέσα ενημέρωσης τότε δεν τον σεβάστηκαν. Πικράθηκε, κλείστηκε στον εαυτό του, σιώπησε. Έτσι έκαναν οι παλαιοί που είχαν αρχές. Και ο Θανάσης Βέγγος είχε επιβάλει ανάλογη τιμωρία στον… εαυτό του.
Ανατρέχοντας στη γνωριμία εκείνης της νύχτας και σε όσες άλλες φορές τον παρακολούθησαμε -στο Ηρώδειο προ διετίας, όπου ανέβηκε στη σκηνή ο Πλέσσας και παρέτεινε κατά μισή ώρα το πρόγραμμα- φεύγω από τον διάσημο και μένω στον άνδρα. Αλλά και στη γυναίκα. Γιατί άνδρες και γυναίκες τέτοιας κοπής δεν κυκλοφορούν πολλοί και πολλές στη ΛΟΑΤΚΙ εποχή μας. Μένω στον άνδρα, γιατί ο Βοσκόπουλος διακρινόταν για κάτι σύνηθες για την εποχή του αλλά σπάνιο για τη δική μας: Είχε λόγο τιμής.
Ο Μάκης Μάτσας περιγράφει στο βιβλίο του την αγωνία που είχε όταν επρόκειτο να ανανεώσει το συμβόλαιό του στη Minos ο Τόλης. Φοβόταν μη φύγει. Εκείνος, όμως, άρχοντας. Σύμφωνα με την περιγραφή του κυρίου Μάτσα, συνέβη το εξής: «Πίνει μια γερή γουλιά καφέ, βγάζει από την τσέπη του ένα στυλό, παίρνει το συμβόλαιο μπροστά του και με το γνωστό μεγαλοπρεπές ύφος μού λέει: “Πού να βάλω την τζίφρα μου;” Τα έχασα. “Μα όλα τα οικονομικά θέματα είναι ανοιχτά” του λέω. “Μάκη, συμπλήρωσε ό,τι θέλεις και δώσ’ το μου να το υπογράψω” η απάντησή του. Επέμενα να το διαβάσει. “Τι να διαβάσω; Αφού σε εμπιστεύομαι!” Η αντίδρασή του με συγκίνησε. Εγραψα στο συμβόλαιο έναν αριθμό μεγαλύτερο από αυτόν που είχα σκεφτεί εκ των προτέρων ότι θα ήταν το υψηλότερο ποσό που θα μπορούσα να δώσω».Αυτός ήταν ο Βοσκόπουλος. Πρίγκιπας των αξιών και μετά πρίγκιπας του πενταγράμμου. Εκτός από τον άνδρα όμως και τον λόγο της τιμής -είδος υπό εξαφάνιση σήμερα- μένω και στη γυναίκα.
Στη γυναίκα και σε μια άλλη ντεμοντέ έννοια, την αφοσίωση. Γιατί χωρίς τη γυναίκα, χωρίς την Γκερέκου, ο Τόλης δεν θα είχε ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν ούτε το φινάλε που του άξιζε. Η Κερκυραία ηθοποιός με τη φινέτσα που την ξεχώριζε τον γνώρισε στη φάση της παρακμής, όταν ο πρίγκιπας κατρακυλούσε προς τα κάτω. Εσπευσε στο «Υγεία» και του κράτησε συντροφιά, όταν εκείνος εισήχθη με προβλήματα υγείας. Και τον «ανέστησε».
Στα χρόνια που ακολούθησαν του χάρισε μια πανέμορφη πραγματικά κόρη -φτυστή ο ίδιος- και, παρά τη διαφορά τους, κράτησε τη θέση της. Δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα, Τον θαύμαζε, τον σεβάστηκε και τον αγάπησε όπως την πρώτη φορά. Αναλογίζομαι καμιά φορά ότι εκτός από άνδρες της κοπής του Τόλη σπανίζουν στις μέρες μας και οι γυναίκες της ποιότητας της Γκερέκου. Τυχεροί οι άνδρες που έχουν τέτοιες ποιότητες στη ζωή τους. Στην προκειμένη περίπτωση, της κυρίας Γκερέκου, ταιριάζει ένα τραγούδι της Βιτάλη, όχι του Βοσκόπουλου. Είναι ό,τι πιο ακριβές υπάρχει -στίχοι Παπαδόπουλου – Ξύδη- για το τι θέλω να πω στις ΛΟΑΤΚΙ μέρες μας:
«Μη φοβάσαι και προχώρα
Είμαι εγώ στο πλάι σου
Στη ζωή, στην ανηφόρα
Και στο προσκεφάλι σου (…)
Μια γυναίκα μπορεί
Τη ζωή σου να αλλάξει μπορεί
Μια γυναίκα μπορεί
Να χαράξει καινούργια αρχή»…
