Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
”Οι πολιτικές μέρες που διανύουμε έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανάμεικτης εποχής. Η
κάθε μέρα μας καλεί να τα εξειδικεύσουμε, ώστε να περπατήσουμε μέσα στην εποχή με
πιο καθαρή σκέψη, να δούμε και να καταλάβουμε αυτό που σαν κουβάρι ξετυλίγεται και
ξαναμπερδεύεται μπροστά μας, σε μια επαναλαμβανόμενη επιτόπια κυκλική αδιέξοδη
κίνηση. Λέμε συμβατικά ότι η πολιτική είναι μια δυναμική υπόθεση. Η φάση που
διανύουμε μας μιλάει για το αντίθετό της.
Εκεί που πριν από λίγα χρόνια είχε διαμορφωθεί μια επιμελημένη εικόνα πορείας και
εξόδου από την πολυσυζητημένη κρίση, μια ελπίδα κίνησης και προοπτικής με ατομική και
συλλογική αναφορά, ξαφνικά η κατασκευή προσέκρουσε στην πραγματική ζωή, στον
βιωμένο τόπο δηλαδή, όπου όλα δοκιμάζονται και όλα θα δοκιμαστούν. Τα πρώτα
«θύματα» αυτής της δοκιμασίας είναι οι άνθρωποι της εξουσίας που θα τους παρασύρει η
φθορά και στην διαδρομή θα αποκαθηλωθούν από τον προσωρινό θρόνο τους. Αν στο
κοινωνικό σώμα έμοιαζε υπαρκτός ένας δρόμος, τώρα έχει στενέψει ο ορίζοντας. Όλο πιο
γρήγορα τον τελευταίο καιρό η αντίληψη αυτή διαδίδεται καθώς την διαπιστώνεις στην
καθημερινή ζωή, αντικείμενο αυθόρμητης συζήτησης και πηγή αμφιβολίας, σύγχυσης,
άρνησης και ανησυχίας.
Εν τω μεταξύ μέσα στο συρρικνωμένο αυτό κοινωνικό χώρο αντικρουόμενα στοιχεία, σε μια
συνύπαρξη ενδιαφέρουσα, σε μια μείξη αντιφατική και διαλεκτική, διεκδικούν λόγο και
ρόλο και παρέμβαση και επιρροή σε μια εποχή που η γραφειοκρατική πλευρά της πολιτικής
διεκδικεί – και πολλές φορές κερδίζει – την τελευταία λέξη. Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο
που διαμόρφωσε η τρέχουσα πολιτική αποτυχία της χώρας δημιουργικές δυνάμεις
τροφοδοτούν την αμφισβήτησή του, εκδοτικοί οίκοι, μικρές ομάδες πολιτών, δημόσιες
συζητήσεις, πρωτοβουλίες, ως μειοψηφικά ρεύματα, θέτουν τα μεγάλα ζητήματα του
νοήματος, του περιεχομένου, της θεσμικής λειτουργίας, του βάθους της κρίσης, τις
προϋποθέσεις μιας πορείας έξω από το οριακό πλαίσιο.
Η ανησυχία υπαρξιακού τύπου που διαπερνά τον καθημερινό άνθρωπο στη σύγχρονη
Ελλάδα θα συναντηθεί υποχρεωτικά και θα αναμετρηθεί στην πράξη με την αδυναμία των
παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων να εκφράσουν την ανάμεικτη αυτή συνθήκη, όπου όλα
παλεύουν μεταξύ τους, το νέο με το παλαιό, το χθες σε αποσύνθεση με το ακόμη αδύναμο
αύριο, που ψάχνει τον εαυτό του και τον δρόμο του. Αυτή η τυφλή ανάμειξη, σαν
μπερδεμένο κουβάρι, είναι η πολιτική κρίση, όχι τώρα, αλλά σχεδόν πάντα στην διαδρομή.
Είναι η αδυναμία έκφρασης στο πολιτικό μέτωπο της εκρηκτικής κοινωνικής συνθήκης,
όπως η σημερινή, να υπάρξουν δηλαδή πολιτικοί οργανωτές, κόμματα, που δεν θα στέκουν
άβουλοι παρατηρητές και χρήστες της σύγχυσης, αλλά ανάδοχοι του βάρους και του
κινδύνου της σύγκρουσης, με έναν προσανατολισμό και μια κατεύθυνση.
Η αδυναμία ανταπόκρισης σε αυτή την απελευθερωτική πορεία αφήνει ορθάνοιχτες τις
πύλες στην εισβολή της άρνησης. Η άρνηση σκοτεινά περιπλέκει το κοινωνικό μείγμα και
το τοποθετεί σε ένα χαμηλότερο σκαλοπάτι συμβιβασμού. Απροσανατόλιστα όλα, η
παραίτηση έχει εύκολο δρόμο και η ανάμεικτη εποχή θα χρωματιστεί από την αδυναμία
διάκρισης που μέρα με την μέρα δυσκολεύει όλο και περισσότερο στη χώρα. Μια
ανάμεικτη εποχή είναι η σύγχυση του ασήμαντου με το σημαντικό. Η λύση αυτής της
σύγχυσης θα λύσει και το κουβάρι.”
