Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Έφτασε και αυτός ο Ιούλιος στο τρίτο δεκαήμερο της ζωής του. Ενθουσιάζει κάθε φορά ο Ιούνιος καθώς η έλευση του καλοκαιριού απελευθερώνει τη φαντασία των καλοκαιριών και αυτή εμπνευσμένη από το φως ταξιδεύει σε θαλασσινούς ορίζοντες και οργανώνει εκδρομές. Μένει πάντα τέτοιες μέρες, στο τέλος κάθε ζεστού Ιούλη, ο Αύγουστος, που πιο δροσερός σαν τόπος και σαν χρόνος, θα ωριμάσει όχι μόνο τους ζηλευτούς καρπούς του αλλά και την ένταση της εκδρομικής έξαρσης.
Μέσα στη σχετική ευμάρεια που κατακτά ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης, αυτός απομακρύνεται από τη φύση και χάνει προοδευτικά τη σχέση του με την υλική της υπόσταση, που ως αρχέγονη εναπόθεση και ανεκπλήρωτη πρόκληση τον διαμόρφωσε στον μακρύ χρόνο της πάλης μαζί της και σφράγισε ως ερωτικός εναγκαλισμός το είναι του. Το χάραγμα αυτό θα τον συνοδεύει όσους αιώνες ζωής και αν βιώσει μακριά της.
Στις λεωφόρους του καλοκαιριού, προς Βορρά ή προς Νότο, θα τον δεις να κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς γοητευτικούς φυσικούς προορισμούς. Θα ήθελε να είναι μόνος του στο δρόμο, χωρίς ανταγωνιστές στο χώρο, χωρίς εμπόδια, διόδια και καθυστερήσεις. Γνωρίζει ότι ο χρόνος των διακοπών είναι σύντομος. Όλες αυτές οι εκδρομές είναι προσωρινές. Προσωρινοί είναι και οι άλλοι τόποι, οι προορισμοί των εκδρομέων, που ως επισκέπτες σε τόπους ξένους, ως ξένοι θα συνομιλήσουν μαζί τους, ως άλλοι θα τους δουν και ως περαστικοί θα τους γράψουν στην μνήμη τους.
Η παραλία θα παραμένει ο ιδανικός τόπος αυτής της σχέσης. Στη γραμμή της δοκιμάζεται η φαντασία κάθε εκδρομής. Έχει ταξιδέψει με τροχοφόρα και με πλοία, έχει βιαστεί να φτάσει και μόλις αγγίξει το κύμα, μόλις γευθεί την αλμύρα της, συναντιέται και με το όριό της. Το όριο της εκδρομής του. Η θάλασσα γοητεύει και φοβίζει. Η θάλασσα ξεκινάει στην ακτή, υπάρχει στο πέλαγος και εκτείνεται στον ορίζοντα. Πρόκληση. Αυτή η πρόκληση έθρεψε τη φαντασία του χειμώνα, οργάνωσε τα σχέδια της απόδρασης και ζωγράφισε την εκδρομή. Στην παραλιακή γραμμή τελειώνει η φαντασία. Και νομίζω ότι είναι πραγματικά άδικη η κριτική και υπερβολική η νομοθεσία που πριν από λίγο καιρό τιμώρησε επιχειρηματία, ο οποίος είχε τοποθετήσει κατασκευές μέσα στη θάλασσα, ώστε οι πελάτες του να κάνουν ένα βήμα από την ακτή, να υπερβαίνουν το όριο, να ζουν μια μικρή νίκη, απολαμβάνοντας τη θάλασσα μέσα στη θάλασσα!
Αν δεν υπήρχε η θάλασσα και οι ακτές της, δεν θα είχε ο σύγχρονος άνθρωπος επινοήσει τις εκδρομές. Θα ζούσε απαλλαγμένος από αυτή την προκλητική φαντασία στις ασφαλείς πόλεις του. Ούτε ταξίδια ούτε αποδράσεις. Και θα είχε ησυχάσει από την αγωνία και την ανάγκη να φύγει, να συναντηθεί με τόπους πέραν των οριζόντων, να γνωρίσει το άγνωστο. Αυτό είναι και το αιώνιο ζήτημά του. Για την ώρα αρκείται στις καλο – καιρινές εκδρομές.
