Του Μάνου Οικονομίδη
Τις πρώτες ώρες της σε αυτή τη γη, τις πέρασε χαμογελώντας. Γιατί τον έβλεπε να της χαμογελάει. Αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο.
Εκείνες τις πρώτες ώρες έκλαιγε. Δυνατά. Γιατί βιαζόταν να μεγαλώσει και να ζήσει. Μαζί του. Μαζί τους. Με όλους.
Όσο μεγάλωνε, καταλάβαινε πόσες θυσίες είχε κάνει εκείνος, για να φτάσει τόσο ψηλά. Πιο ψηλά σχεδόν από κάθε άλλον (πλην του Air). Για εκείνη. Για τις αδελφές της. Για όλους.
Όσο μεγάλωνε περισσότερο, κατάλαβε ότι μέσα της σεργιάνιζε το ίδιο γονίδιο. Του ταλέντου. Του πείσματος. Η νοοτροπία του νικητή. Της νικήτριας, στη δική της περίπτωση.
Αποφάσισε να σηκώσει τη σκυτάλη που εκείνος άφησε για όποιον ήταν αρκετά γενναίος να ακολουθήσει το παράδειγμά του. Εκείνη, θα πήγαινε πιο μακριά. Η δική της Ιθάκη θα ήταν περισσότερο μακρινή. Το ταξίδι συναρπαστικό. Το φως εκεί μακριά, την παρακινούσε να πετάξει ψηλά.
Ήταν η ζωή του. Η πριγκίπισσά του. Το αστέρι του. Και τώρα, το έμαθαν όλοι. Έστω κι αν έπρεπε να τη σηκώσει στους ώμους του, για να πετάξει λίγο ψηλότερα. Να αγγίξει τον ουρανό. Και να επιλέξει τη δική της γωνιά, από την οποία θα λάμπει.
Και, όταν ο πόνος μετριαστεί, θα ζεσταίνει τις καρδιές που πάγωσαν, όταν την είδαν να φεύγει ψηλά. Απρόσμενα. Απροειδοποίητα. Άδικα.
Μαζί του είναι πάλι. Πάντα ήταν. Της το είχε υποσχεθεί. Από εκείνες τις πρώτες ώρες της σε αυτή τη γη. Τότε που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της χαμογελούσε, ενώ την κρατούσε στοργικά στην αγκαλιά του.
Τώρα καταλαβαίνει. Μόνο ένας ωκεανός από δάκρυα άλλωστε, θα μπορούσε να το εξηγήσει. Όταν δεν έφτανε ο κόσμος όλος για να χωρέσει την αγάπη του για εκείνη, της χάρισε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Για να μην αισθάνεται μοναξιά…
Gianna “Gigi” Bryant … Keep smiling, Mambacita
Τρία χρόνια μετά…
