Του Μάνου Οικονομίδη
Πριν από 19 χρόνια… Όταν ο Κώστας Καραμανλής έβγαινε στο μπαλκόνι της Ρηγίλλης για να ευχαριστήσει την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που του είχε δώσει διαβατήριο εισόδου στο Μέγαρο Μαξίμου, η Ιστορία κοντοστεκόταν και χαμογελούσε.
Η 7η Μαρτίου του 2004 σηματοδότησε τις πιο ιστορικές βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα μετά το 1981. Ακριβώς επειδή προσυπέγραψαν μια βαθιά πολιτική αλλαγή, ανοίγοντας παράθυρο ελπίδας στη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, για έναν περήφανο λαό, έμπλεο ιστορικής συνείδησης και παρακαταθήκης.
3.359.682. Τόσοι ήταν οι Έλληνες που ψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, με την προσδοκία να απαλλαγεί η Ελλάδα από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα Σημίτη. Το σύστημα των εκλεκτών της διαπλοκής.
Το μέγεθος της παραπάνω κοινωνικής πλειοψηφίας είναι ιστορικά εκκωφαντικό, αν αναλογιστεί κανείς πόσο συρρικνώθηκε τα τελευταία χρόνια η άλλοτε κραταιά Νέα Δημοκρατία, φτάνοντας το 2012 σε ποσοστά… τσέπης, 1.192.054 (τον Μάιο) και 1.825.637 (τον Ιούνιο). Ακόμη άλλωστε και στις εκλογές του “λεφτά υπάρχουν”, τις μοιραίες εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε να πείσει και να φέρει στην κάλπη για να τον ψηφίσουν 2.295.719 Έλληνες. Ακόμη και στα δύσκολα…
Από το 2004 περάσαμε πολλά. Για να φτάσουμε σήμερα, 13 χρόνια μετά το 2010 και την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου στα Μνημόνια, σε μια πρωτοφανή, ιστορική κρίση, από την οποία δεν μπορούμε να βγούμε. Και δεν φαίνεται να υπάρχουν ρεαλιστικές προσδοκίες για το μέλλον, τουλάχιστον όχι τέτοιες που να συγκινούσαν και πάλι πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες.
Από την Ελλάδα της ελπίδας, της προσδοκίας, της αυτοπεποίθησης, κυρίως όμως της εθνικής αξιοπρέπειας, περάσαμε στον σημερινό ιστορικό ξεπεσμό. Τη μιζέρια. Το θλιβερό κατάντημα.
Μια Ελλάδα που έχασε τον βηματισμό της. Μια Ελλάδα που αναζητεί το φως. Το φως, που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.
