Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Πώς θα το έλεγαν οι Αμερικανοί… Α, ναι… Ένα tipping point. Ένα σημείο καμπής, που διεκδικεί με αυτοπεποίθηση το δικαίωμα να ετεροπροσδιορίζει τους μετέπειτα κυματισμούς της Ιστορίας, με αφετηρία και αναφορά τη δική του σκιά στις ιαχές του μέλλοντος. Μια στιγμή στην οποία, ο τροχός της Ιστορίας κοντοστάθηκε. Περιμένοντας εκείνον ή εκείνους που θα του έδιναν τον δικό τους ρυθμό…
Μια τέτοια φωτογραφία ταυτότητας ήταν για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης οι εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004. Οι εκλογές της πολιτικής αλλαγής. Τότε που οι Έλληνες έστρεψαν την πλάτη τους στο διαχρονικό και… ανθεκτικό σύστημα ΠΑΣΟΚ, για να εμπιστευτούν τον Κώστα Καραμανλή. Τον τελευταίο πρωθυπουργό που ένωσε και δεν τους δίχασε, όπως συνέβη κατά πλειοψηφία με όσους τον διαδέχτηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το 2004, σε εκείνο το ανεξάντλητο ελληνικό καλοκαίρι, με το φως να ζεσταίνει καρδιές και όνειρα, από τις εκλογές της 7ης Μαρτίου μέχρι και τη λήξη των Παραολυμπιακών Αγώνων, τον Σεπτέμβριο, είναι το «έτος μηδέν» για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Η χρονιά που θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί σε μαιευτήριο μιας νέας, σύγχρονης και (πραγματικά) ισχυρής χώρας. Με αφετηρία το ιστορικό παρελθόν της, διαβατήριο την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της κανονικότητας, μετά την επταετή δικτατορία, και… selfie τους Ολυμπιακούς Αγώνες που επέστρεψαν σπίτι τους, και σκόρπισαν ρίγος συγκίνησης στην οικουμένη.
Ήταν οι εκλογές μιας μεγάλης ευκαιρίας. Και ενός μεγάλου στοιχήματος. Γύρω από τον Κώστα Καραμανλή προσωπικά, όχι τόσο γύρω από την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, αθροίστηκε μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία. Όχι όμως με όρους μη πολιτικής και κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών. Αλλά με την προσδοκία της μεγάλης ανατροπής. Το στοίχημα, που λέμε: Το ξεδόντιασμα των νταβατζήδων.
Την ήττα της διαπλοκής, που έκανε πάρτι όλα τα προηγούμενα χρόνια, και είχε διαμορφώσει τις συνθήκες για την εθνική χρεοκοπία του 2010. Στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Την επανίδρυση μιας χώρας, όχι απλά και μόνο του κράτους, όπως ήταν ένα από τα κεντρικά συνθήματα εκείνης της περιόδου.
Σήμερα, 19 χρόνια μετά, η μετά-χρεοκοπημένη Ελλάδα αναζητεί τον βηματισμό της. Στην πολιτική, στην κοινωνία, στην Εκκλησία, στην εκπαίδευση, στην οικονομία της αγοράς, στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο.
Μια Ελλάδα ζαλισμένη και αποπροσανατολισμένη, θυμάται και μελαγχολεί. Και τις νύχτες, όταν οι σκέψεις καλπάζουν χωρίς αντίλογο, αναρωτιέται, τι θα συνέβαινε, αν ο Κώστας Καραμανλής γύριζε το ρολόι της Ιστορίας στο μακρινό 2004.
Αν ξεκινούσαμε ξανά. Ώστε το φως να μην χρειάζεται να αναμετρηθεί με τόσο βαθύ σκοτάδι…
