Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το δέος της συσσώρευσης. Αυτό ακριβώς παρατηρούμε, με τις ογκώδεις συγκεντρώσεις στο σύνολο της χώρας, ως συλλογική ψυχοθεραπεία για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, και την απώλεια νέων παιδιών. Μια απώλεια που εντυπώνεται οριζόντια στο υποσυνείδητο της κοινωνίας.
Η συσσώρευση αφορά στις βιωματικές αναμνήσεις αναξιοπρέπειας, με τη μια να προστίθεται στην άλλη. Η εθνική τραγωδία των Μνημονίων, η κοινωνική φτωχοποίηση, η απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης, η αναξιοπρέπεια των capital controls και των κουπονιών στήριξης, ο εγκλεισμός της πανδημίας.
Κάτι πολύ σοβαρό συντελείται στην ελληνική κοινωνία. Και το παρακολουθούμε σε απευθείας μετάδοση. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα αδυνατούν να διαχειριστούν τον πληθωρισμό καινούριων δεδομένων. Και οι παραφωνίες στις οποίες καταλήγουν αμφότερα, λειτουργεί ως περαιτέρω επιταχυντής της συναισθηματικής εξέγερσης μιας κοινωνίας που κουράστηκε να βιώνει τη φθορά της παρακμής.
