Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Οι πενήντα μέρες, τις οποίες χοντρικά θα χρειαστούμε προκειμένου να καταλήξουμε οριστικά και αμετάκλητα σε πρωθυπουργό, κυβέρνηση, κόμμα και χρώμα, θα είναι γεμάτες από πολιτική, παραπολιτική, λάσπη και σκληρές επιθέσεις. Είναι ίδιον των εγχώριων εκλογικών αναμετρήσεων, ανεξαρτήτως περιόδου και προσώπων, να διεξάγονται μέσα σε οξυμένα μίση και πάθη.
Ο λαός που τσακώνεται μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα της εναλλαγής του σηματοδότη από κόκκινο σε πράσινο, δεν θα μπορούσε να αξιώνει και να αξιώνεται για αθόρυβες εκλογές, σαν αυτές που περιγράφουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Όπου οι εκλογές ανακοινώνονται με ένα sms και δεν αποτελούν επουδενί το πολιτικό – κοινωνικό δράμα της τετραετίας.
Η πόλωση φέρνει τον ορκισμένο οπαδό στις κάλπες, αλλά δεν «πιάνει» σε όποιον θέλει λογική και ηρεμία για να λάβει αποφάσεις που αποδεδειγμένα επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον ατομικό, κοινωνικό και εθνικό βίο.
Η κανονικότητα και ότι συμπεριλάβαμε ως έννοιες σε αυτή μετά την περιπέτεια του 2015, δεν ευνοεί την αξιωματική αντιπολίτευση. Ούτε όμως όσο θα έπρεπε και θα ανέμενε κανείς, την κυβέρνηση. Οι κατακτήσεις, τα επιτεύγματα, η αλματώδης πρόοδος – πχ το κράτος να υπολογίζει και να καταβάλει συντάξεις στους νέους συνταξιούχους πριν πεθάνουν περιμένοντας χρόνια, να φυλλομετρήσει ο υπάλληλος τα ασφαλιστικά κιτάπια και να τα βρει σωστά – φαίνονται σήμερα πολύ μακρινά, πολύ αυτονόητα, πολύ δεδομένα.
Οι ουρές, που συνωστίζονταν έξω από κάθε δημόσια υπηρεσία και εξαφανίστηκαν μέσω του gov.gr , έχουν σχεδόν ξεχαστεί. Πρέπει να επιστρατευθεί η μέθοδος «τι πίνει ο δράκουλας» με την μέχρις εξάντλησης υπενθύμιση του ποια ήταν η Ελλάδα που αφήσαμε πίσω το 2019.
Πως κατακτήθηκαν κορυφές στο κοινωνικό κράτος, πως έκλεισαν πληγές, πως προστατεύτηκαν ουσιαστικά άνθρωποι οι οποίοι αφού πρώτα εργαλειοποιήθηκαν από την αριστερά και την κυβέρνηση της, αφέθηκαν στη μοίρα τους. Μόλις πριν από λίγα 24ωρα ολοκληρώθηκε, με την αναχώρηση της τελευταίας ομάδας παιδιών, το πρόγραμμα ασφαλούς μετεγκατάστασης των 1368 ασυνόδευτων προσφυγόπουλων. Τα οποία φρόντισε η «δεξιά» κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή όταν οι αριστεροί που είναι με τον κατατρεγμένο έψαχναν να βρουν πόσοι βιασμοί ήταν λίγοι ή πολλοί στην ανθρώπινη χαβούζα της Μόριας.
Η μπάλα είναι τα πεπραγμένα και το γήπεδο είναι η εκνευριστική επίκλησή τους μέχρι τελικής και απόλυτης εξόντωσης κάθε απόπειρας να εξαφανιστούν όλα αυτά για να στηριχθούν τα περί αποτυχίας της κυβέρνησης.
