Του Μάνου Οικονομίδη
[email protected]
Να έχεις τα γενέθλιά σου, ανήμερα της επετείου εορτασμού της Ημέρας της Γυναίκας… Είναι δυνατόν να μην έχεις μια ξεχωριστή σχέση με την Ιστορία, αυτό το… πονηρό θηλυκό;
Προφανώς και δεν είναι. Γι’ αυτό και η Ιστορία χλιμιντρίζει στην ανάμνηση της επετείου γέννησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σαν σήμερα, στις 8 Μαρτίου 1907, στην Πρώτη Σερρών.
“Από τους πρόποδες της Γης, κατακτητές της κορυφής”, ήταν το ρεφρέν του τραγουδιού που συνόδευσε τη θυελλώδη πορεία του μεγάλου Ολυμπιακού του μεγάλου Ντούσαν Ίβκοβιτς το 1997, μέχρι την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Ρώμη. Στην Αιώνια Πόλη. Από τους πρόποδες της Γης ξεκίνησε και ο μεγάλος Σερραίος πολιτικός, που σημάδεψε όσο λίγοι, διόρθωση, όσο κανείς, την πορεία αυτού του δυστυχούς τόπου.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε, ακριβώς τη στιγμή που εφορμούσε για να εφαρμόσει ένα πρόγραμα εξυγίανσης του κράτους… σκάνδαλο που είχε κληρονομήσει.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέθανε στην εξορία, έχοντας ως σκιά στη δική του θυελλώδη διαδρομή, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στον Εθνικό Διχασμό, αλλά και την ελλιπή διαχείριση του εθνικού ιδεώδους της Μεγάλης Ιδέας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν έφτασε ποτέ στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους μεγάλους.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης, μεταρρυθμιστής και καινοτόμος, έγινε περισσότερο γνωστός για την ομολογία της εθνικής χρεοκοπίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πέθανε ασθενής και ατιμωμένος, από τους… μάγους και τις μάγισσες που τον είχαν εγκλωβίσει στη (λεγόμενη) ροζ βίλα της οδού Αγράμπελης.
Και ο Καραμανλής; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο μόνος μεγάλος που έφυγε με καθολική αναγνώριση του έργου του. Έφυγε με την κοινωνία να του χαμογελάει. Και την ιστορική μνήμη του Γένους να του υποκλίνεται.
Πριν από τον επίλογο μιας τόσο εκκωφαντικής διαδρομής ωστόσο, ο Σερραίος πολιτικός μπορούσε να υπερηφανευτεί όχι για ένα, αλλά για δυο σημεία καμπής στην ιστορική διαδρομή του έθνους. Θετικά σημεία καμπής. Που αμφότερα φέρουν την υπογραφή του. Τη δική του, βαριά σκιά πολιτικής υπεραξίας.
Αρχικά, ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να αποκαταστήσει αναίμακτα τη Δημοκρατία. Παρέλαβε μια χώρα… θίασο, μετά από 7ετη δικτατορία, και την επανέφερε στην αγκαλιά της Δημοκρατίας, χωρίς να ανοίξει μύτη. Ένα χωρίς ιστορικό προηγούμενο περιστατικό, που μνημονεύεται ακόμη στα βιβλία της πολιτικής Ιστορίας ανά τον κόσμο.
Και, αμέσως μετά, χάραξε και επέβαλε την εθνική διαδρομή της Ελλάδας, ως μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Ως “το δέκα το καλό”. Με τους δικούς μας όρους. Όχι επαίτες. Περήφανοι και γεμάτοι εθνική αυτοπεποίθηση. Αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να παραδεχτούν ότι η Ευρώπη μας χρωστάει.
Ποτέ πριν, και προφανώς… ποτέ μετά, κανένας πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα δεν κατάφερε να συνδέσει την προσωπική διαδρομή του με δυο τόσο ηχηρές στιγμές της εθνικής αυτογνωσίας.
Τα κατάφερε εκείνος. Ο πεισματάρης Σερραίος, με τη δύσκολη προφορά. Που σε ανάγκαζε να τον παρακολουθήσεις. Να τον ακούσεις. Και να τον παραδεχτείς.
Η Ελλάδα που διεκδίκησε ένα καλύτερο μέλλον ήταν η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Επειδή την ανάγκασε ο Καραμανλής να διεκδικήσει αυτό το καλύτερο μέλλον. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Κόντρα στην εθνική κακοδαιμονία και λαίλαπα του λαϊκισμού.
Στάθηκε μόνος, αγέρωχος και επίμονος. Και τελικά βγήκε νικητής.
Ήταν ο ηγέτης που, δεν περιορίστηκε στο να διαχειριστεί το παρόν της Ελλάδας. Πήγε ένα βήμα παραπέρα. Διόρθωσε το μέλλον. Το μέλλον των Ελλήνων.
