Του Κυριάκου Βελισσάριου
Το Μεγάλο Κόμμα. Το κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν. Το κόμμα που χάρισε στις Ηνωμένες Πολιτείες τους περισσότερους θεσμικούς πολιτικούς στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, καθώς και έναν Πρόεδρο σαν τον Ρόναλντ Ρήγκαν, ο οποίος σφράγισε την επικράτηση της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο.
Η ιστορική διαδρομή των Ρεπουμπλικανών είχε πάντοτε συστημικό αποτύπωμα, σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι στηρίχτηκαν κυρίως σε φωτογενείς προσωπικότητες, όπως τους αδελφούς Κένεντι, τον Μπιλ Κλίντον και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Γι’ αυτό και αιφνιδιάζει αρνητικά η… αμνησία του Αντιπροέδρου Μάικ Πενς, κυττάρου του “βαθέως κόμματος”, ο οποίος δεν καταδίκασε τον Τεντ Κρουζ και τους υπόλοιπους… λαϊκιστές Γερουσιαστές, αλλά αντίθετα καλωσόρισε την εξέγερσή τους, αναφορικά με την αμφισβήτηση της ετυμηγορίας του Κολλεγίου των Εκλεκτόρων για την εκλογή του Τζο Μπάιντεν στην Προεδρία των ΗΠΑ.
Στον αντίποδα, ο Μιτ Ρόμνεϊ. Γερουσιαστής της Γιούτα σήμερα, ηττημένος των προεδρικών εκλογών του 2012 απέναντι στον Μπαράκ Ομπάμα, τέως Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, εμβληματικό στέλεχος του “βαθέως κόμματος” των Ρεπουμπλικανών. Αισθάνεται… ντροπή για τη σημερινή κατάντια, και δεν το κρύβει.
Το ποιός… ξέχασε την Ιστορία των Ρεπουμπλικανών, είναι προφανές. Όπως προφανείς είναι και οι λόγοι.
