Της Μαρίκας Λυσιάνθη
“Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών”… Και μετά, χαμός. Κακός χαμός. Πέρασαν 27 χρόνια από την εθνική τραγωδία των Ιμίων. Από τη θυσία τριών Ελλήνων αξιωματικών υπέρ της πατρίδας, από την υποστολή της σημαίας σε ελληνικό έδαφος, από την αναίρεση της αδιαμφισβήτητης εθνικής κυριαρχίας, από το γκριζάρισμα του Αιγαίου.
Το πρόσωπο που διακρίνεται ξεθωριασμένα στον καθρέφτη της εθνικής ταπείνωσης, είναι του Κώστα Σημίτη. Ο “σκηνοθέτης” του δράματος, που, σε συνδυασμό με την εποχή λεηλασίας του τόπου από τη διαπλοκή και τη διαφθορά, από το 1996 μέχρι το 2004, διαμόρφωσε τις συνθήκες και για την εθνική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Τα λόγια του Κώστα Σημίτη στη Βουλή περί των… ευχαριστιών προς τον αμερικανικό παράγοντα, θα είχαν “τελειώσει” οποιονδήποτε άλλο πολιτικό στη θέση του. Όχι εκείνον. Τον “αρχιερέα της διαπλοκής”, όπως τον αποκάλεσε μερικά χρόνια αργότερα ο Κώστας Καραμανλής.
Ακριβώς γι’ αυτό… δεν τον άγγιξε κανείς. Και μέχρι σήμερα, δικά του “ορφανά” σεργιανίζουν σε θέσεις ευθύνης η παρασκηνιακής παρέμβασης στον δημόσιο βίο, σε μια προχωρημένη ωδή στην ατιμωρησία. Την… έβγαλαν καθαρή. Την… έβγαλε καθαρή και ο ίδιος.
Ντροπή, θλίψη και οργή. Και φυσικά, αθάνατοι: Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος,Έκτορας Γιαλοψός
