Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Μόνο αν είσαι «ειδικός» σε έναν τομέα πρέπει να έχεις άποψη, ειδάλλως κάτσε στον καναπέ σου, δες “survivor”, “masterchef” ή «σασμό» και «μέλισσες» και άσε «αυτούς που ξέρουν» να μιλάνε και να πράττουν… Αυτοί πρέπει, Αυτοί έχουν «το δικαίωμα», να το κάνουν, Αυτοί, «είτε έτσι είτε αλλιώς» θα αναλάβουν την ευθύνη και θα υποστούν τις συνέπειες… (…αλήθεια; …ισχύει;…)
Συγγνώμη, κιόλας, εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω! Όπου μου δίνεται βήμα, όπου μπορώ να εκφράσω την, «ελαχίστου δυναμικής», γνώμη μου, όσο ζούμε σε ένα δημοκρατικό και ελεύθερο κράτος (και όχι στην Βόρεια Κορέα, την Τουρκία ή σε κάποιο άλλο κράτος όπου κυριαρχεί η λογοκρισία και ο αυταρχισμός), όταν θεωρώ ότι πρέπει να αρθρώσω λόγο, θα το κάνω, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη που μου αναλογεί. Άλλη η ευθύνη η δική μου άλλη όσων κατέχουν θέσεις κι αξιώματα… Άλλη βαρύτητα η μεν γνώμη, άλλη η δε.
Ναι, η εποχή που ζούμε, του διαδικτύου, των κοινωνικών μέσων δικτύωσης και της παγκοσμιοποίησης, αποτελεί «ευκαιρία» για διασπορά ψευδών ειδήσεων, παραπληροφόρησης, φθηνής προπαγάνδας και αμφιλεγόμενων απόψεων. Η λύση λοιπόν ποια είναι; Να κατεβάσουμε διακόπτες; Να «κλείσουμε» όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις ιστοσελίδες και τους λογαριασμούς ή όσα …«κάποιος» δεν θεωρεί «έγκυρα»; Να φιμώσουμε κάθε φωνή που δεν αντηχεί καλά στ’ αυτιά μας; Να αφήσουμε μόνο τα «συστημικά» μέσα να ενημερώνουν; Από εκεί δεν διαχέονται ψευδείς ειδήσεις; Αλήθεια τώρα; Μήπως το φιλτράρισμα και η διασταύρωση κάθε επικοινωνιακής είδησης είναι η λύση (στο βαθμό που του «επιτρέπεται» του καθενός); Δεν θα μιλήσω για την «κοινή λογική» …έχει πάει περίπατο τα τελευταία χρόνια (…κι αυτή, η λογική, δεν είναι τόσο …«κοινή» τελικά…). Καλύτερα πολυφωνία ή «παραφωνία» παρά αφωνία!
Ο κάθε ένας αντιμετωπίζει τα καθημερινά του προβλήματα. Υγείας, βιοπορισμού, κοινωνικοποίησης, συμπεριφοράς, αντιμετώπισης κλπ Ανάλογα τις εμπειρίες του, το πώς ζει, το πώς αντιλαμβάνεται τη ζωή και ιεραρχεί τις προτεραιότητές του, ενεργεί και κινείται. Επιλέγει τις συναναστροφές του, τον κοινωνικό του περίγυρο, τον τρόπο ζωής του και το πως ικανοποιεί τις κάθε είδους ανάγκες του. Άλλος λοιπόν συμμετέχει στα κοινά, σε κοινές δράσεις, συλλόγους, σωματεία, οργανώσεις, άλλος επιλέγει τον «μοναχικό» δρόμο, άλλος την αποστασιοποίηση κι άλλος απλά… είναι στον κόσμο του! Δημοκρατία έχουμε, όλα αποδεκτά! Σημασία, στην τελική, είναι να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, να έχουμε έναν ήσυχο ύπνο το βράδυ, μια καθαρή συνείδηση… (και πάλι για όσους το επιθυμούν, γιατί πολλοί ούτε καν γι’ αυτό νοιάζονται…). Άλλο όμως αυτό κι άλλο η κατάκριση! Η ταμπελοποίηση, η μονόπλευρη αντιμετώπιση μιας κατάστασης, οι εύκολοι χαρακτηρισμοί, η απουσία ενσυναίσθησης και σεβασμού. Ανάλογα με το κύρος, το βάρος και τη θέση όποιου επιλέγει να το κάνει, οδηγεί από λεκτικές αντιπαραθέσεις και παρεξηγήσεις μέχρι «εκρήξεις» – κάθε είδους, διχασμό και πολεμικές συρράξεις. Υποκειμενικό όμως και αυτό!
Τελικά, όπως εγώ το εκλαμβάνω, η ανάγκη να εκφραστείς, να υπερασπιστείς κάποιον ή να αντιτεθείς σε έναν άλλο, να επικοινωνήσεις αυτό που νιώθεις και αισθάνεσαι, δεν είναι ποτέ οριζόντιο. Κάθε περίπτωση δεν είναι ίδια ούτε έχεις τη διάθεση συνεχώς να το κάνεις. Όταν όμως «πνίγεσαι» ή πιστεύεις σε κάτι και θέλεις να το κάνεις, κάνε το χωρίς δισταγμό, φόβο και πάθος. Όποιος επηρεάζεται, έμμεσα ή άμεσα, θα το πάρει το μήνυμα. Το, όποιο, ακροατήριο, θα το λάβει, θα το εκτιμήσει ή θα το πετάξει στον «κάλαθο των αχρήστων»… Αυτό το «Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; …ποιος είμαι εγώ;», φανερώνει μόνο φόβο, αποχαύνωση, οχαδερφισμό, ματαιότητα, άρνηση, τελματοποίηση. Έστω κι αν εσύ, απλά, το βράδυ, θα μπορείς να γυρίσεις και από το άλλο πλευρό, το κέρδος είναι μεγάλο!
