Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Απόγονος ποντιακής, ξεριζωμένης, οικογένειας σε κάθε ιστορία από τα πάτρια εδάφη των παππούδων μου, ανεξίτηλη έχει χαραχθεί στη μνήμη μου η νουθεσία τους: «Σε Εβραίο να μην χρωστάς και σε Τούρκο να μην γυρνάς την πλάτη!». (Για τον Εβραίο άλλη ώρα…)
Μετά λοιπόν και την τελευταία επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στο Βόσπορο, στην «Πόλη των Πόλεων», και τις αισιόδοξες, για ακόμη μια φορά, εκτιμήσεις ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ΘΑ καλυτερεύσουν, η ρεαλιστική και ωμή πραγματικότητα έρχεται να μας «επαναφέρει στην τάξη».
Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών, σε διάσκεψη ισλαμιστών στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, Ισλαμαμπάντ, κατήγγειλε την, κατά τη γείτονα, καταπίεση των «Τούρκων της δυτικής Θράκης» και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους (!). Δεν δίστασε μάλιστα να παροτρύνει τους ισλαμιστές όλων των παρευρισκόμενων χωρών να ενισχύσουν με κάθε τρόπο την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τόσο των μουσουλμάνων «Τούρκων» της «δυτικής» Θράκης όσο και εκείνων της Κύπρου(!), ακόμα κι αν έχουν διαφορές με την Τουρκία. «Πανμουσουλμανικό» κάλεσμα έκανε δηλαδή, με γνώμονα ΚΑΙ τις πληθυσμιακές εισροές μουσουλμάνων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα!
Αν συνυπολογίσουμε και την αύξηση των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τούρκικα μαχητικά αεροσκάφη, την συνεχή αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και τις εξωπραγματικές τουρκικές απαιτήσεις, πραγματικά αναρωτιέται κανείς ποια η πρόοδος στις σχέσεις των δύο χωρών μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, ποια η «εξομάλυνση» και ποια τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης»; Για ποιες προσδοκίες μπορούμε να μιλάμε και ποιες επιδιώξεις ανάπτυξης δεσμών φιλίας και συνεργασίας με έναν διαχρονικά εχθρικό, επιθετικό, βάναυσο, ανέντιμο, ασυνεπή, αναξιόπιστο και αφερέγγυο γείτονα;
11 αιώνες από την εμφάνιση των Σελτζούκων, 8 από την εμφάνιση των Οθωμανών, 569 χρόνια από την πτώση της Πόλης και 201 από την επανάσταση του 1821, οι Τούρκοι παραμένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Σε χαρακτηριστικά, ιδιοσυγκρασία, βλέψεις ή συμπεριφορά προς τους υπόλοιπους λαούς. Επεκτατικοί, βάρβαροι, αριβίστες. Ψευτονταήδες, αλαζόνες και ύπουλοι. Προκλητικά και επιδεικτικά ουδέτεροι σε κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας. Κόλακες και …διαθέσιμοι κάθε βραχυπρόθεσμου ή μακροπρόθεσμου ισχυρού!
Ωστόσο, ένα πρέπει να τους το αναγνωρίσεις… Όποιος κι αν είναι εκείνος που ηγείται του άρματός τους, ο στρατηγικός τους στόχος/οι δεν αλλάζει/ουν. Έχουν μακρόπνοο σχέδιο και το ακολουθούν κατά γράμμα. Με μότο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» πορεύονται και επιβιώνουν ανά τους αιώνες. Αν αυτό το σκεφτούμε συνδυαστικά με το μέγεθος του πληθυσμού τους (άθροισμα όλων των φυλών καταγωγής τους – και είναι πολλά), το εύρος των θρησκευτικών συμμάχων επιρροής τους (μουσουλμανικό τόξο) και την θέση στον γεωγραφικό – γεωπολιτικό χάρτη εύκολα γίνεται αντιληπτός ο λόγος προνομιακής αντιμετώπισης από τους «συμφεροντολόγους» ισχυρούς του πλανήτη.
Όλα αυτά αναδεικνύουν και τη σημασία της επιτυχίας της ελληνικής επανάστασης του 1821. Ενός υποδουλωμένου λαού που ύψωσε ανάστημα σε μια αυτοκρατορία και πέτυχε την ελευθερία του. Με γιαταγάνια και τουφέκια απέναντι σε σπαθιά και κανόνια αλλά περίσσιο θάρρος, ηρωισμό, αυταπάρνηση και αληθινό σύμμαχο την πίστη στον Χριστό και την Παναγιά. Κι αν δεν καρφωνόταν το λάβαρο του Δημήτρη Υψηλάντη και των Ελλήνων στην ιστορικά τελευταία μάχη στην Πέτρα, 12 Σεπτεμβρίου 1829, εναντίον των Τουρκαλβανών του Ασλάν Μπέη, κανένας άλλος «σύμμαχος» δεν θα αναγνώριζε ελληνικό κράτος (Σαράντος Καργάκος).
Οι στίχοι του Παλαμά, όλη η ουσία:
«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι
αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα.
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»
