Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Πού θα έπρεπε να είναι στραμμένα, σε πρώτο πλάνο, τα μάτια μας αυτή τη στιγμή; Στις προκλήσεις στα εθνικά θέματα, στην οικονομία, στο μεταναστευτικό, στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Με τι ασχολούμαστε; Με το σκάνδαλο των σεξουαλικώς, ή με κάθε άλλο τρόπο, κακοποιημένων ανθρώπων, το νέο νόμο για τα πανεπιστήμια, τα δικαιώματα ενός τρομοκράτη, την ατιμώρητη αστυνομική βία.
Κανείς δεν διαφωνεί ότι όλα τα «δευτερεύοντα», παραπάνω, είναι σημαντικά θέματα, μέσα στην καθημερινότητά μας. Ζητήματα, ωστόσο, που για μια δημοκρατική ευνομούμενη πολιτεία θα έπρεπε να θεωρούνται απλά ως προς τη λύση τους. Με εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στην εφαρμογή του νόμου. Δεδομένου ότι κανείς δεν επιθυμεί τη διαιώνιση καταστάσεων εκμετάλλευσης ανθρώπων, άσκησης βίας από όπου κι αν προέρχεται (μεμονωμένα ή οργανωμένα, εξατομικευμένα ή ομαδικά), ανομίας στα ακαδημαϊκά ιδρύματα και παράλληλα θέλει την επίλυση των όποιων διαφορών μέσα από δημοκρατικές και αναίμακτες διαδικασίες.
Τα ΜΜΕ έχουν επιλέξει έναν δικό τους τρόπο ενημέρωσης των πολιτών για κάθε ένα από τα προαναφερθέντα θέματα. Είτε από τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές, είτε από τις «καφενειακού τύπου» άλλες εκπομπές. Για λόγους που πολλοί αντιλαμβανόμαστε ή για δικούς τους, άλλους λόγους. Ο κάθε πολίτης, στο μέτρο που η παιδεία του και η αντίληψή του του επιτρέπει, εκλαμβάνει την όποια είδηση και την αφουγκράζεται ή την επεξεργάζεται αναλόγως.
Αν αφήνουμε όμως κάθε τι που προκύπτει να μας αποπροσανατολίζει από τα σημαντικά, χρόνια, προβλήματα που, ως χώρα, μας απασχολούν, πολύ φοβάμαι ότι πάντα θα ακολουθούμε τις εξελίξεις και δεν θα τις διαμορφώνουμε. Στο βαθμό που θα μπορούσαμε και μπορούμε πάντα!
Η αντιμετώπιση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία λόγω ΚΑΙ του κορωνοϊού είναι …οπισθοδρομική. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει πλέον ότι όλα έγιναν καλά ή να μην παραδέχεται ότι ακόμα και οι «ειδικοί» δεν «έπεσαν έξω» σε όποια εκτίμηση ή μέτρο αντιμετώπισης έκαναν ή πρότειναν. Δεν φαντάζομαι κανείς, επίσης, να θεωρεί ότι υπάρχει πολιτική δύναμη στη χώρα που να πείθει ή να εγγυάται ότι με αυτήν μπροστά όλα θα γίνονταν σημαντικά ή θεαματικά καλύτερα. Αυταπάτες μπορεί να έχουν ορισμένοι αλλά στην Ελλάδα ζούμε όλοι. Τα μέσα που διαθέτουμε (οικονομικά κλπ) και το ανθρώπινο δυναμικό (πολιτικοί) «περιορισμένης δυναμικής». Τα νωπά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν κάθε άλλο μας επιτρέπουν από το να ξεγελιόμαστε.
Η ουσία όμως είναι μία, είτε θέλουμε να κοιτάμε στον καθρέφτη είτε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην Ελλάδα του 2021 δεν επιτρέπεται σε κανέναν να σπέρνει διχόνοια. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να δέχεται αδόκιμα ότι του πλασάρεται και για αυτό το λόγο να «κοιτάει στραβά» τον διπλανό του. Τη μια να καταδικάζει αβίαστα και την άλλη να αποδέχεται και να υιοθετεί μια ίδια ή παρόμοια, ωμή, πραγματικότητα.
Με την ευκαιρία και της συμπλήρωσης των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, ας «βουτήξουμε» το μυαλό μας στην ιστορία και ας διδαχτούμε από αυτήν. Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να βρούμε ρεαλιστικές απαντήσεις στα πραγματικά αδιέξοδα, αν υπάρχουν τελικά τέτοια. Όπως σε αυτά της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας μας, της οικονομικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας, της διατήρησης της εθνικής μας ταυτότητας, της επιβίωσης από κάθε μορφής ιών και «ιών» και της ανάπτυξης ενός κράτους δικαίου!
