Έφυγε νωρίς. Πρόωρα. Αδικαιολόγητα. Στις 7 Ιουνίου του 2002. Ίσως, για να γιγαντώσει έτσι τον μύθο της. Μια γενναία γυναίκα. Εμβληματική. Χαρισματική. Πνευματώδης. Γοητευτική.
Μια γυναίκα, γητευτής της συναισθηματικής ευφυίας των λέξεων. Που μπορούσε να συνθέσει και να συμπυκνώσει τα περισσότερο σύνθετα νοήματα, με ελάχιστες λέξεις.
Μια γυναίκα πρωταγωνίστρια, σε μια εποχή κατά την οποία ακόμη και το λεγόμενο “ισχυρό φύλο” είχε τρομάξει μπροστά στη θυελλώδη καθεστωτική λεηλασία της Ελλάδας, επί διακυβέρνησης Σημίτη.
Μια γυναίκα που στάθηκε όρθια απέναντι στη λαίλαπα Σημίτη. Και προειδοποίησε εγκαίρως την ελληνική κοινωνία, για το τι… μας περίμενε, στα χέρια του “καταλληλότερου” των δημοσκοπήσεων της διαπλοκής.
Εκείνο το ηθικά αποκρουστικό για τη Δημοκρατία και τον πλουραλισμό σύστημα, την πολέμησε με λύσσα. Δεν κατάφερε να τη λυγίσει.
Ένα όνομα, για να μην ξεχαστεί. Μαλβίνα. Μαλβίνα Κάραλη…
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
