Λίγα πράγματα (πιθανότατα) μπορεί να εύχεται ένας πατέρας, περισσότερο από το να κάνει περήφανη την κόρη του… Η Τσέλσι Κλίντον δήλωσε και πάλι, δημοσίως, μια “περήφανη κόρη”, με αφορμή τα 78α γενέθλια του Μπιλ Κλίντον, και η Αμερική θυμήθηκε την εμβληματική ηχώ της φωνής και της παρουσίας του πιο χαρισματικού πολιτικού που πέρασε ποτέ από την άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Περισσότερο χαρισματικός, πιθανότατα και από τον ίδιο τον θρυλικό Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, του οποίου το χέρι είχε σφίξει στο Κολλέγιο, ο Μπιλ Κλίντον κατάφερε να κερδίσει τον μαραθώνιο αντοχής, και όχι αγώνα δρόμου, με την Ιστορία.
Ο 42ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, συνέδεσε τη θητεία του με σκάνδαλα, με την απιστία σε βάρος της συζύγου του, με την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας και την έκτοτε διαρκή αναταραχή στα Βαλκάνια.
Ωστόσο… ο πάλαι ποτέ Κυβερνήτης του Άρκανσα βγαίνει κερδισμένος στη ζυγαριά της σύγκρισης. Υπήρξε ο καλύτερος ρήτορας που άκουσαν οι ζώσες γενιές του πλανήτη. Καλύτερος και από τον Μπαράκ Ομπάμα. Υπήρξε ο περισσότερο χαρισματικός στο σκέλος της επικοινωνίας, κάτι που επιβεβαίωσε σε πλείστες περιπτώσεις, μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στον Λευκό Οίκο.
Συνέβαλε τα μέγιστα στο να μην ξεσπάσει… εμφύλιος στην Αμερική, μετά την περίεργη επικράτηση του Τζορτζ Μπους του νεώτερου έναντι του Αλ Γκορ στις προεδρικές εκλογές του 2000.
Στάθηκε στο πλευρό της Χίλαρι, την οποία είχε ντροπιάσει με το σκάνδαλο Λουίνσκι, και τη βοήθησε να εκλεγεί Γερουσιαστής της Νέας Υόρκης, και στη συνέχεια να φτάσει μισό βήμα πριν από την εξασφάλιση του προεδρικού χρίσματος των Δημοκρατικών το 2008, τότε που έπεσε πάνω στο σκίρτημα της Ιστορίας για τον Μπαράκ Ομπάμα, τον πρώτο Αφρο-Αμερικανό Πρόεδρο.
Βελτίωσε τη δημόσια ρητορική του Μπαράκ Ομπάμα στις εκλογές του 2008, και σε εκείνες του 2012 “διόρθωσε” τον θυμό που είχε για τον “προφήτη της Αλλαγής” η κοινωνική βάση των Δημοκρατικών, με μια εμπνευσμένη όσο και ιστορική ομιλία στο προεκλογικό συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος.
Και στη συνέχεια, προσπάθησε όσο μπορούσε να συρρικνώσει την πρωτοφανή τοξικότητα της Χίλαρι, στις προεδρικές εκλογές του 2016, που τελικά την οδήγησαν σε ένα εξίσου πρωτοφανές στραπάτσο με αντίπαλο έναν… μισογύνη και μάλλον ασταθή μεγιστάνα του real estate.
Ο… αστικός μύθος λέει ότι ο Μπιλ Κλίντον δεν επιθυμούσε πραγματικά να κερδίσει την Προεδρία η Χίλαρι, ώστε να μην σβήσει ούτε σπιθαμή από τη δική του πολιτική υστεροφημία.
Υπήρξε άλλωστε ο πρώτος ενσαρκωτής της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, δηλαδή της πολιτικής στρατηγικής του μεσαίου χώρου, που εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες χαρίζει εκλογικές νίκες και πολιτικές ηγεμονίες σε όσους την κατανοούν και την ασπάζονται.
Το βέβαιο είναι ότι, ανεξαρτήτως συναισθημάτων και ψυχισμού, ο άνθρωπος στον οποίο αποδίδεται η πιο… αυτονόητη ανάγνωση της εκλογικής συμπεριφοράς μιας κοινωνίας (“είναι η οικονομία, ανόητε”…) προκάλεσε σε “μονομαχία” τον μύθο της εφηβικής ηλικίας του.
Και ο JFK βγήκε χαμένος…
We salute you, Mr. President.
Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
