Του Νίκου Φυλάγγελου
Μια ταιριαστή απεικόνιση και εξήγηση μιας διαδρομής εθνικής παρακμής της χώρας που “γέννησε” ιδέες. Τη Δημοκρατία, τα Γράμματα, τις Τέχνες. Τη χώρα που ιστορικά παράγει περισσότερο πολιτισμό από εκείνον που μπορούσε να καταναλώσει αθροιστικά στο σύνολο της ανθρωπότητας.
Πόσο θλιβερή έχει γίνει η Ελλάδα μας. Πόσο δραματική και μοιραία είναι η απουσία από τον δημόσιο βίο καταλυτικών προσωπικοτήτων, που να μπορούν να εμπνεύσουν, να παρακινήσουν, να οδηγήσουν στο μέλλον. Να αλλάξουν το μέλλον.
Πριν από μερικές μέρες, με την… επιθεώρηση των συμμετεχόντων στη γιορτή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η εθνική μελαγχολία χτυπούσε κόκκινο. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε… χαριτωμένα παρατράγουδα, από το κάτω ράφι, και φωνές ακροδεξιάς υστερίας και ολοκληρωτισμού, χωρίς κομματικά σύνορα.
Με την υπόθεση Φιλιππίδη, σε συνέχεια εκείνης του Λιγνάδη, η παρακμή διεκδικεί μονοθεματικά το δικαίωμα υπογραφής για το τρέχον παρόν, και επομένως τη διαμόρφωση του άμεσου, τουλάχιστον, μέλλοντος. Αποκρουστικές συμπεριφορές, αποπνικτική ατμόσφαιρα ηθικής ασφυξίας. Εκείνοι που ήξεραν, και δεν μιλούσαν. Η διαμόρφωση προτύπων. Οι μύθοι που μετατρέπουν μια ολόκληρη κοινωνία σε… πεφτοσυννεφάκηδες.
Οι εκπεσόντες της ηθικής, με τις ισχυρές προσβάσεις στον πυρήνα της εξουσίας, όπως αποτυπώθηκε ειδικά με την περίπτωση Λιγνάδη. Με μόνιμο στασίδι, σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, συγκεκριμένων, σκοτεινών ανθρώπων.
Πόσο μακρινή φαντάζει η εποχή που, ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει στην “Οδό ονείρων” ότι… “ηθοποιός σημαίνει φως”. Και η φωνή που ντύνει τα γεμάτα νόημα λόγια, ήταν εκείνη του Δημήτρη Χορν.
Αυτό θα έπρεπε να σημαίνει η έννοια ηθοποιός. Φως. Από εκείνο που τρομάζει και περιθωριοποιεί το σκοτάδι.
