Του Νίκου Φυλάγγελου
Το στιγμιότυπο μιας ξεχασμένης εθνικής αξιοπρέπειας… Ο απόηχος της δημόσιας αντιπαράθεσης Δένδια-Τσαβούσογλου και η αποθεωτική υποδοχή της στάσης του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, προκαλεί έκπληξη μονάχα στα… ηχεία του εθνικού μαρασμού. Εκείνους που, από τη μοιραία εποχή Ελσίνκι, τα Ίμια, τον Οτσαλάν, το αυτογκόλ του Ελσίνκι και τη γκριζοποίηση του Αιγαίου, περιφέρουν στον δημόσιο βίο τη σημαία της υποτέλειας. Της ταπείνωσης.
Ειδικά την περίοδο των Μνημονίων, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε στο Καστελόριζο την παράδοση της εθνικής αυτοδιάθεσης, με αιτιακό επιχείρημα την οικονομική κρίση, η Ελλάδα έχασε πολύτιμο έδαφος στη διεθνή θέση της. Παραμερίστηκε. Ταπεινώθηκε.
Η αντίδραση Δένδια έμοιαζε με ένα συλλογικό “ως εδώ”. Και αυτό πρέπει να συνυπολογίζει εφεξής το πολιτικό σύστημα. Το να είσαι αξιοπρεπής, δεν σημαίνει ότι… προκαλείς πόλεμο. Το να είσαι αναξιοπρεπής, σε καθιστά εθνικά μοιραίο.
