Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”. το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024
Failed state… Μια δεκαετία και κάτι μετά τα προλογικά στάδια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, η αυτοάνοση παρακμή στην οποία εθίστηκε η πατρίδα μας περιγράφεται συμπεριληπτικά με τον παραπάνω αγγλικό όρο. Σε πείσμα της αυταπόδεικτης υπεροχή της ελληνικής γλώσσας σε επίπεδο νοηματικού και συναισθηματικού αποτυπώματος στο εκάστοτε ακροατήριό της.
Η Ελλάδα βυθίστηκε και εγκλωβίστηκε στην παρακμή. Δεν πρόλαβε τη φθορά, για την οποία επίμονα και με συνέπεια μας προειδοποιούσε ο Ελύτης. Δεν είδε στον καθρέφτη της αυτογνωσίας της, τους «Βαρβάρους» για τους οποίους μας μίλησε ο Καβάφης. Αγνόησε τις συνέπειες των «Μοιραίων», το προφίλ των οποίων τόσο αριστοτεχνικά φιλοτέχνησε ο Βάρναλης.
Η κληρονομιά των Γραμμάτων… Της Ελληνικής Γραμματείας. Του πλούτου ιδεών με τις οποίες φωτεινές εξαιρέσεις διαδοχικών γενεών του έθνους μας, φρόντισαν να μπολιάσουν και να φρεσκάρουν το αξιακό κα ηθικό γονιδίωμα της ανθρωπότητας. Συνέβαλαν έτσι καθοριστικά στην κίνηση του τροχού της Ιστορίας μπροστά. Στο διαρκές μέλλον. Έσπρωξαν το ανθρώπινο γένος μπροστά.
Αυτή η κληρονομιά αποτελεί τη δωρεά του φωτός που συνοδεύει την εθνική διαδρομή, όσο και αν την αμαυρώνουμε. Όσες σκοτεινές πινελιές και αν προσθέτουμε στο κάδρο της συλλογικής προόδου. Και η ζώσα, βιωματική συγκυρία μας προσφέρει αχρείαστες και επώδυνες αφορμές για να σκεφτούμε πόσο «μικραίνουμε» την Ελλάδα (μας).
Βία… Η κυρίαρχη απόδειξη της έκπτωσης μιας κοινωνίας από τη συλλογική πρόοδο. Η ρωγμή στο μέλλον, που προκαλεί μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη ζημιά, η οποία επιδεικνύει σκανδαλιστικές αντοχές σε κάθε προσπάθεια ανάσχεσης και αναίρεσης των δραματικών συνεπειών της.
Βία ανηλίκων… Την ακούμε, τη βλέπουμε, τη ζούμε. Το ακραίο κατάντημα συμπεριφορικής ταυτότητας, για τις γενιές που συνομιλούν με το μέλλον. Προετοιμάζουν το μέλλον. Είναι το μέλλον. Η βία των ανηλίκων περιφέρεται με ασυγχώρητη αυτοπεποίθηση στη δημόσια σφαίρα, ως απόδειξη συλλογικής ενοχής για την εθνική παρακμή. Εμείς, οι μοιραίοι…
