Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023
Η συνειδητή αναζήτηση της ευημερίας ως φυσικού ισοδύναμου και αντίβαρου της παρακμής, κοντοστέκεται αναπόφευκτα σε πληθυντικές αφορμές για περισυλλογή και προβληματισμό.
Η βία είναι μια από αυτές. Η βία σε κάθε εκδοχή και χρωματισμό της, σε κάθε εποχή και συγκυρία, σε κάθε αφετηρία και με κάθε πρωταγωνιστή. Η βία ως… μαιευτήριο Ιστορίας, αλλά και την ίδια στιγμή ως ηχηρό και ανόθευτο πειστήριο της παρακμής μιας κοινωνίας. Της παρακμής μιας χώρας. Της παρακμής ενός έθνους.
Η καθημερινότητα του τόπου μας τα τελευταία αρκετά χρόνια είναι έμπλεη αφόρητων περιστατικών βίας. Σοκαριστικής, ωμής, αφιλτράριστης. Με πρωταγωνιστικές αφετηρίες που στο παρελθόν δεν μας προσέφεραν αντίστοιχες αφορμές για να προβληματιστούμε και να μελαγχολήσουμε. Μια βία που εισχώρησε και σεργιανίζει στις γενιές που έρχονται και είναι προορισμένες να σηκώσουν τη σκυτάλη.
Η βία των εφήβων είναι η πλέον σκοτεινή αλλά και χωρίς συμπερασματικό αντίλογο επιβεβαίωση της φθοράς που κυρίευσε την κοινωνία μας, στη σκιά των διαδοχικών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων των τελευταίων ετών. Το άβολο και αχρείαστο πειστήριο της εθνικής παρακμής, η οποία δεν επιτρέπει στην κοινωνία να κάνει εκείνο το τόσο αναγκαίο άλμα γρηγορότερα από τη φθορά, όπως με συνέπεια και επιμονή μας προέτρεπε μέσα από τα λόγια της καρδιάς του ο Οδυσσέας Ελύτης.
Στα σχολεία, τις γειτονιές, τις παρέες, τα σπίτια, σε κάθε χώρο στον οποίο ανταμώνουν οι αγωνίες, οι προσδοκίες και τα όνειρά των νεώτερων γενιών, καταγράφεται περίσσευμα έντασης. Πληθωρισμός από βία. Λεκτικός αλλά και σε επίπεδο χειροδικίας. Οι πληγές που ανοίγουν στην ψυχή, οι μώλωπες που σχηματίζονται στο σώμα, απαιτούν χρόνο και προσπάθεια για να παραμεριστούν. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι συνηθισμένο, επιβεβαιώνει πόσο μεγάλη ζημιά κάναμε στις εφηβικές καρδιές, παραμερίζοντας τη συνειδησιακή ηθική να τις προστατεύσουμε.
Μια κοινωνία σε βαθιά κρίση. Σε φυσική άρνηση να αντισταθεί στη διαβρωτική γοητεία της φθοράς. Με την αναζήτηση, εναγκαλισμό και αποδοχή της βίας ως ασύμμετρες απειλές για την ευδαιμονία της. Ίσως και για την ίδια την ύπαρξή της.
