Μια χώρα που συνεχίζει να πορεύεται με τις αναμνήσεις ενός τεράστιου, αλλά περασμένου μεγαλείου, είναι δύσκολο να έχει μέλλον. Και αναπόφευκτα υπονομεύει το παρόν της.
Η τραγική εικόνα στην Αττική με την ανείπωτη τραγωδία της πυρκαγιάς, προσφέρει πολλαπλές σημειολογίες και συμβολισμούς. Οι πυροσβέστες, που δίνουν άνισες μάχες, και τους οποίους απαξιώνει το κράτος όταν… δεν τους χρειάζεται. Οι υποδομές, που παραμένουν ελλειμματικές, σε σχέση με τα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνει η κλιματική κρίση. Η νοοτροπία του… χαζοχαρούμενου, με εκείνους που παρακολουθούν ως αξιοθέατο την καταστροφή των άλλων, και συνεχίζουν ανεπηρέαστοι τις διακοπές τους.
Στη σκιά της Τελετής Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που τίμησαν τη χώρα μας όσο δεν το κάνουμε… ούτε εμείς, η εικόνα της σημερινής Ελλάδας είναι μια εικόνα παγιωμένης παρακμής. Σε όλα τα επίπεδο.
Η πυρκαγιά έρχεται ως τιμωρία του εγκλήματος της εθνικής παρακμής από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων μέχρι και σήμερα. Η φθορά την οποία ανεχόμαστε και μας… έπνιξε.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
