Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Ο Κώστας Ζαχαριάδης κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του στον δημόσιο βίο, να διακρίνεται για τη μετριοπάθειά του. Μακριά και απέναντι, τόσο από την… υστερική όσο και από την κλειστοφοβική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, την εποχή της παντοδυναμίας του.
Ούτε τοξικός και διχαστικός, αλλά ούτε και εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα μιας Αριστεράς που υπάρχει μόνο σε… περιθωριακά μυαλά.
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου, τον οδήγησε εκτός Βουλής. Στη μάχη για την ηγεσία πήρε θέση δίπλα στην Έφη Αχτσιόγλου, αφήνοντας τους πρώην προεδρικούς της εποχής Τσίπρα, οι οποίοι εκφράζονται δια του Νίκου Παππά.
Και τελικά, αποφάσισε να γίνει “θυσία” για… χάρη της Έφης Αχτσιόγλου, διεκδικώντας τον Δήμο Αθηναίων απέναντι στον Κώστα Μπακογιάννη. Ενσαρκώνοντας μια κομματική υποψηφιότητα, υπονομευμένη εκ των προτέρων από το ίδιο το κόμμα του, μετά την οριακή επικράτησή του απέναντι στον Νίκο Φίλη.
Μια “θυσία” για μελλοντική αξιοποίηση, σε μια προεδρία Αχτσιόγλου στον ΣΥΡΙΖΑ.
