Του Νίκου Φυλάγγελου
Πρέπει να είσαι εξαιρετικά “άδειος” ως άνθρωπος, για να δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ότι, μπροστά στο δέος του θανάτου, η βουβή σιωπή είναι λυτρωτική. Και διατηρεί υπεραξία αξιοπρέπειας.
Στη χώρα μας, την τόσο παρορμητική, επιφανειακή και άγαρμπη, σε επίπεδο κοινωνίας, ανθεί το… επάγγελμα, όταν “φεύγει” κάποιος επώνυμος, ή γενικά όταν χάνει τη μάχη για τη ζωή κάποιος, να εμφανίζονται αρκετοί που ανεβάζουν φωτογραφίες τους με τον μεγάλο απόντα. Από στιγμές και συγκυρίες της ζωής που προηγήθηκε, και ενδεχομένως βρέθηκαν στο ίδιο φωτογραφικό στιγμιότυπο.
Πόσο ηθικά βάρβαρο. Πόσο μεγάλη η συναισθηματική γύμνια. Να μην επιτρέπουν στον νεκρό να “φύγει” χωρίς κανέναν… παρείσακτο στο κάδρο του αποχαιρετισμού. Ως ελάχιστο φόρο τιμής.
Βουλιμικοί για δημοσιότητα. Για ετεροπροσδιορισμό. Να “κλέψουν” φως, ακόμη και από έναν νεκρό.
Τι κατάντημα, Θεέ μου…
