Πηγή: εφημερίδα One Voice
Η ατροφική φιγούρα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου δίπλα στον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ήρθε να μας θυμίσει με ένταση πόσο… λανθασμένες είναι οι περισσότερες από τις επιλογές προσώπων για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα του τόπου μας. Του έθνους το οποίο προσεγγίζει ακόμη η ανθρωπότητα ως «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας.
Διανύοντας τον επίλογο της παρουσίας της στο Προεδρικό Μέγαρο, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δύσκολα θα αποφύγει την αυστηρή και αρνητική για εκείνη και τη θητεία της κρίση της Ιστορίας. Δεν κατάφερε να ξεχωρίσει, δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να συνομιλήσει με την Ιστορία, ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν κατάλαβε ότι είχε την υποχρέωση να ενώσει το έθνος. Από τον γάμο για τους ομοφυλόφιλους μέχρι τη σκανδαλώδη απουσία της από τη συναυλία για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου επέλεξε να γίνει μέρος του προβλήματος. Και επομένως, να το επιδεινώνει.
Η περίπτωση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου είναι πιθανότατα η περισσότερο χαρακτηριστική του ξεπεσμού της Προεδρίας της Δημοκρατίας σε… πάρκινγκ. Ασήμαντων και απαρατήρητων προσωπικοτήτων. Μια ακόμη, μεγάλη χαμένη ευκαιρία, ειδικά για μια Ελλάδα η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμη να συνέλθει από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων. Και… βασανίζεται με πολιτικούς σε θέσεις ευθύνης, από το… κάτω ράφι.
Η εξαίρεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Οι συγκυριακοί «ενοικιαστές» του προεδρικού θώκου τα πολλά τελευταία χρόνια, είχαν ως παγιωμένο επιχείρημα υπεράσπισής τους, το γεγονός ότι, μετά την Αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, οι πραγματικές αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας… δεν υφίστανται.
Αυτή φυσικά είναι η μια, μονομερής προσέγγιση και εκδοχή του θέματος. Όντως, η Αναθεώρηση του 1985 μετέτρεψε την Προεδρία της Δημοκρατίας σε συμβολικό θεσμό, χωρίς αντικειμενική δυνατότητα παρέμβασης στην αλλαγή των συνθηκών του δημοσίου βίου.
Από την άλλη ωστόσο, όπως ακριβώς μας εξηγεί και η κυρίαρχη και αυταπόδεικτη θεωρία της επιστήμης της επικοινωνίας, το μέσο είναι το μήνυμα. Σημασία δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, έχει το ποιος είναι ο εκφραστής του θεσμού.
Και με ηχηρό το παράδειγμα του Κωσταντίνου Καραμανλή, στη δεύτερη θητεία του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, από το 1990 μέχρι το 1995, μια εμβληματική προσωπικότητα, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, ακόμη και χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, μπορεί να επαναχαράξει το μέλλον του έθνους. Και να κάνει, σε συνθήκες αρμονικής συνύπαρξης με τους πόλους της πραγματικής ισχύος, τον Πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης.
Ο Ανδρέας… το έπιασε νωρίς
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, θυελλώδης και καταλυτικός αναφορικά με την παρέμβασή του στη διαμόρφωση της σύγχρονης Ελλάδας, κυρίως σε επίπεδο νοοτροπίας της κοινωνίας μας, σήκωσε το βάρος της σημαντικότερης συνταγματικής μεταβολής στη νεώτερη Ελληνική Δημοκρατία. Την Αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, μια διαδικασία μέσω της οποίας το πολίτευμά μας μετατοπίστηκε σε επίπεδο εξουσίας, σε… αμιγώς πρωθυπουργοκεντρικό.
Αν παραμερίσουμε την κριτική που του ασκήθηκε, και μου επιβιώνει μέχρι και σήμερα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και… γητευτή της Αλλαγής, ότι… το έπιασε νωρίς. Κατανόησε εγκαίρως, ότι η ουσιαστική διαρχία στην κεφαλή του έθνους, με έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έναν Πρωθυπουργό να αναζητούν διαρκώς κοινούς τόπους και να μοιράζονται την άσκηση της εξουσίας, θα οδηγούσε εξελικτικά σε αδιέξοδο.
Πρωτίστως επειδή δεν θα υπήρχαν οι επαρκείς προσωπικότητες για να σηκώσουν το βάρος. Είχε δίκιο. Η εθνική κρίση και η παγιωμένη παρακμή των πολλών τελευταίων ετών στην πατρίδα μας, προκλήθηκε, ως έναν βαθμό, και λόγω της δραματικής απουσίας ηγετών. Στην πολιτική αλλά και σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου.
Ντόρα Μπακογιάννη
Έχετε μήνυμα
Η ευκαιρία της διόρθωσης ενός (ιστορικού) λάθους
Η Ντόρα Μπακογιάννη παραμένει μια σπάνια εξαίρεση σε ένα πολιτικό σύστημα εγκλωβισμένο στην παρακμή. Μια γυναίκα που γκρέμισε νωρίς και με θόρυβο «γυάλινες οροφές». Η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος Αθηναίων. Η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών.
Με «ειδικό βάρος» εκτός χώρας, σε διεθνές επίπεδο, εκεί όπου η Ελλάδα διαχρονικά υστερεί. Και με πρωταγωνιστική συμμετοχή στη διαμόρφωση της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας του μεσαίου χώρου, μετά το 2002, και τις τότε αυτοδιοικητικές εκλογές, υπό τον Κώστα Καραμανλή, που επέτρεψε στους Έλληνες να ονειρευτούν ξανά. Η πολιτική Ιστορία δεν ήταν επαρκώς γενναιόδωρη με τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Δεν διαδέχτηκε τον Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν κατάφερε να αποτρέψει την άλωση της Κεντροδεξιάς από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύει. Και με Πρωθυπουργό τον αδελφό της, στερήθηκε την ευχέρεια να σεργιανίζει σε υψηλά αξιώματα.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία για τη διόρθωση ενός ιστορικού λάθους. Έστω και… καθυστερημένα.
