Γράφει το «Βαθύ Λαρύγγι»
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραμέτρους της πανηγυρικής εκδήλωσης που διοργάνωσε πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ για την επέτειο ίδρυσής του, την 3η του Σεπτέμβρη, αφορούσε στο πως έγιναν δεκτοί οι πρώην πρόεδροι του κόμματος και πρώην πρωθυπουργοί, μερικοί εξ αυτών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν και πάλι ο πιο δημοφιλής, επιβεβαιώνοντας ότι το παπανδρεϊκό dna παραμένει ισχυρό στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, το οποίο κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου στο μεγαλύτερο μέρος της πρώιμης Μεταπολίτευσης.
Ο Κώστας Σημίτης εισέπραξε… συνεσταλμένη συμπάθεια, κάτι που διαχρονικά χαρακτήριζε τη σχέση του με το στελεχιακό δυναμικό και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και την εποχή της πολιτικής κυριαρχίας και της πρωθυπουργίας του.
Εκείνος αντίθετα από τον οποίο κράτησαν αποστάσεις οι περισσότεροι, στα όρια της… περιφρόνησης ορισμένοι εξ αυτών, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ποτέ δεν συνδέθηκε συναισθηματικά μαζί του η βάση του ΠΑΣΟΚ. Ίσως γι’ αυτό και κατά τη διάρκεια της δικής του θητείας, το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε να μην μπει στη Βουλή, μετά από ιστορική συρρίκνωση, στα επίπεδα του 4%.
