Του Νίκου Φυλάγγελου
Προφανώς και κανείς δεν αιφνιδιάζεται. Σημασία ωστόσο έχει τι συμπεράσματα βγάζει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Για εμάς τους υπόλοιπους, η… βαθιά σιωπή των “Σημιτικών” για την υπόθεση των υποκλοπών, με θύμα τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, δεν προκαλεί καμία έκπληξη.
Εκείνοι που έκαναν επάγγελμα τον τυχοδιωκτισμό, ως τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι, επικοινωνιολόγοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και λοιπές… χαριτωμένες ιδιότητες, άφησαν νωρίς τον πολιτικό χώρο που τους έκανε… ανθρώπους. Και καθώς δεν πρόλαβαν να στεγαστούν στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, επειδή εκεί… έπιασε στασίδι, το… κανονικό, το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, το οποίο οι ίδιοι υπονόμευαν επί σειρά ετών, περιφέρονται ως “περαστικοί”, για να θυμηθούμε τη σχετική, μνημειώδη ατάκα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στη σημερινή Νέα Δημοκρατία. Έστω και ως “ξένο σώμα” προς την κοινωνική βάση της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και μπόλιασαν με κεντρογενείς αναφορές, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Καραμανλής, με τη στρατηγική του μεσαίου χώρου.
Το θέμα δεν είναι αυτοί οι… μη έχοντες σημασία, όπως έλεγε και ο Γέρος της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπανδρέου. Το μείζον θέμα για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι εκείνοι που παραμένουν στον χώρο του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής. Και στην πράξη τον υπονομεύουν. Κρατώντας αποστάσεις, επιχειρώντας να… δικαιολογήσουν τις υποκλοπές εις βάρος του, επιλέγοντας την απόλυτη… σιωπή, αν και λαλίστατοι για άλλα θέματα.
Μάστιγα… Για το ΠΑΣΟΚ, για το πολιτικό σύστημα. Για τη Δημοκρατία. Για την Ελλάδα…
