Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 4 Αυγούστου 2024
Η γλώσσα, ως αυτόνομος και ανεξάρτητος «ζωντανός» οργανισμός. Με τη δική της, ιδιαίτερη, αυθεντική και ανεμπόδιστη ταυτότητα, να γεννάει συναισθήματα, από εκείνα που διατηρούνται ανεξίτηλα χαραγμένα στους αποδέκτες των μηνυμάτων της.
Η επιστήμη της Γλωσσολογίας επιμένει, με όρους συνειδησιακού καθήκοντος, να μας υπενθυμίζει ότι κάθε λέξη διατηρεί προσωποκεντρικό ηχόχρωμα, που υπερβαίνει τη φήμη της. Στην εποχή της… συμπερίληψης, η λέξη «βουλεύτρια» για παράδειγμα, την οποία επιχείρησαν να καθιερώσουν στον δημόσιο λόγο… επιδοτούμενες δικαιωματίστριες, που ανακάλυψαν στα σκοτάδια του μακάριου ύπνου της το φως της προσωπικής προβολής, της καριέρας, της… ευζωίας, προκαλεί θυμηδία και αποστροφή, ακυρώνοντας τον πυρήνα της διεκδίκησης μιας κοινωνίας φυλετικής ισότητας, με το φρικώδες ηχόχρωμά της.
Η εποχή της συμπερίληψης, όπως τη χαρακτηρίζουν εκείνοι που δυσκολεύονται να κατανοήσουν την έννοια της συνοχής ως ανατροφοδοτούμενη μεθοδολογία σταθερής προόδου, η woke agenda ως… χαριτωμένο απωθημένο περιθωριακών αντιλήψεων για την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών, βρήκαν τη… χαρά τους στην πρόσφατη Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού.
Εκεί όπου η συναρπαστική και αλεξίσφαιρη απέναντι στη φθορά των συγκυριών κληρονομιά των ιδεών του Διαφωτισμού, που τόσο περήφανα υπερασπίζονται στο διαρκές μέλλον οι αγέννητες γενιές των Γάλλων, βρήκε… τοίχο.
Ο καθρέφτης της παρακμής της συμπερίληψης της… άγνοιας.
Οι κοινωνίες προοδεύουν συνεκτικά
Κάθε φορά που η ανθρώπινη σκέψη ταξίδεψε σε ένα μέλλον περισσότερο φωτεινό και ενδιαφέρον, κατάφερε να τέμνει τον ατομικισμό με τη συλλογικότητα. Το μέλλον το γράφουν οι εξαιρέσεις. Τις κοινωνίες τις καθοδηγούν στο μέλλον οι εξαιρέσεις. Για να τα καταφέρουν ωστόσο, οι εξαιρέσεις χρειάζονται συνεκτικές, ενιαίες και αναπόσπαστες κοινωνίες.
Οι κοινωνίες προοδεύουν συνεκτικά. Όταν αφομοιώνουν τη διαφορετικότητα και σέβονται τις μειοψηφίες, όχι όταν παραδίδονται στο περιθώριο. Το περιθώριο είναι περίπου γενετικά προσανατολισμένο να ελκύει τη φθορά. Να πολλαπλασιάζει την παρακμή.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, μελαγχολικές και μίζερες, το περιθώριο λιγοστεύει το φως των κοινωνιών. Το στερεί από το κοινό μέλλον.
Ο σεβασμός στην ανεξιθρησκεία. Όχι στην προσβολή της θρησκείας των άλλων
Θεμελιώδες πλεονέκτημα της ιστορικής μνήμης του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, που είδαν το ιδεολογικό μανιφέστο τους να εμπνέει τη Γαλλική Επανάσταση, τη μόνη και περισσότερο συναρπαστική Επανάσταση ιδεών και συνειδήσεων, ήταν η φροντίδα του μεγάλου μυστηρίου των θρησκειών.
Το κήρυγμα της ανεξιθρησκείας, ακόμη και της αθεϊας, στηρίχτηκε στον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό της πίστης ως προσωπική επιλογή ή απόρριψη κάποιου. Όχι στην προσβολή της θρησκείας των άλλων.
Οι αποκρουστικές εικόνες από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, ενόχλησαν και τους ίδιους τους Γάλλους. Τους προοδευτικούς Γάλλους. Οι οποίοι γνωρίζουν ότι μια ιδέα απειλείται μονάχα από τον… παρηκμασμένο εαυτό της. Γι’ αυτό και χρειάζεται διαρκή εγρήγορση φροντίδας.
