Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Σταθερά πλέον στην μετα – ΣΥΡΙΖΑ εποχή, αυτή αποκτά ενδιαφέρον με το κενό που τη συνοδεύει και τις πολιτικές ευκαιρίες που μοιάζει να προκύπτουν στη συνολικά νέα περίοδο που έχουν ήδη ορίσει οι ευρωεκλογές. Το ενδιαφέρον αυτό εντοπίζεται στη ζώνη της αντιπολίτευσης και εκεί θα διατηρηθεί ζωντανό από τα γεγονότα σε εξέλιξη και την επιδίωξη των πρωταγωνιστών να βελτιώσουν τις θέσεις τους, εν όψει της αναμέτρησης του 2027, τυπικά.
Την εβδομάδα που πέρασε επιχειρήθηκαν μέσα στο ανήσυχο αυτό πολιτικό περιβάλλον διάφορες παράλληλες εναρκτήριες πράξεις. Μιλάμε για ιδρυτικές πράξεις στην πολιτική, αλλά η συνθήκη των ημερών και η εμβέλεια των προσώπων δεν φτάνει να τροφοδοτήσει παρόμοιες πολιτικές συλλήψεις. Οι εναρκτήριες πράξεις είναι πιο σεμνές αφετηρίες, όσο και αν κρύβουν μέσα τους θεμιτούς στόχους και φιλόδοξες κατασκευές. Δίκαια κερδίζει την δημοσιογραφική προσοχή, με την προσωρινότητα πάντα μέρος της, η προσπάθεια επιστροφής του κ. Τσίπρα στην πρώτη γραμμή της σκηνής. Με εκδήλωση που οργάνωσε ο ίδιος μας καλεί να ακούσουμε την νέα του προσέγγιση, να γίνουμε κοινωνοί των νέων επιλογών του, να γνωρίσουμε τους προσανατολισμούς του, οι οποίοι με σοσιαλδημοκρατικό λόγο και τρόπο δείχνουν τους δρόμους της ευκταίας ανασύνταξης της χώρας, με τον επανερχόμενο ευαγγελιστή τους σε ρόλο – υποθέτω στη σκέψη του – νέου εκφραστή.
Έχουν όλοι δικαίωμα σε μια νέα αρχή. Και κάθε ποικιλότροπη μετάνοια είναι εν δυνάμει μια αναγεννητική και εναρκτήρια πράξη τόσο στην ατομική ζωή όσο και στον δημόσιο χώρο. Μόνο που στον τελευταίο οι δυσκολίες είναι συχνά ανυπέρβλητες, αφού η μετάβαση αλλού θα συναντηθεί με τα εμπόδια της εμπειρίας και της μνήμης, με την ανάκληση της προηγούμενης πράξης κάθε πολιτικού προσώπου, όταν μάλιστα διεκδικώντας μια νέα ευκαιρία δεν άντεξε το ίδιο την δοκιμασία μιας γενναίας δημόσιας αυτοκριτικής.
Οι αποφάσεις του κ. Ανδρουλάκη για την δημιουργία ενός πολιτικού κέντρου μοιάζουν με εναρκτήρια πράξη και αυτές ενός νέου τρόπου λειτουργίας και εσωκομματικής ζωής, χωρίς την επιβολή του ενός και χωρίς την εύκολη κριτική για αυτόν τον ίδιο να σκιάζει τον νέο κύκλο της ηγεσίας του. Μέσα στον μικρό ενθουσιασμό των ημερών που έγινε πηγή φαντασίας μιας σύντομης επιστροφής στην εξουσία, το 3ο στη Βουλή κόμμα απομακρύνεται ανεπίγνωστα από τα θεμελιώδη δεδομένα της κάλπης των ευρωεκλογών, που δυσάρεστα θα θυμίζει την υπονομευμένη από την ιστορία του κάθε απόπειρα νικηφόρας αφετηρίας.
Δίπλα η Κυβέρνηση, με τα προβλήματα εμπρός της να πληθαίνουν με ορμή, θα φανταζόταν και αυτή μια εναρκτήρια πράξη, να της δώσει την ελπίδα μιας παρόμοιας αφετηρίας. Η ένταση γύρω από το πρόσωπο του κ. Παπά αποκαλύπτει την αγωνιώδη αναζήτηση ενός εύκολου και χρήσιμου αντιπάλου, την αναβίωση στην μνήμη μιας αντισύριζα σύγκρουσης, που έχει πια πεθάνει, μαζί με μια εποχή που έχει και αυτή οριστικά εξαντληθεί. Η μετα-ΣΥΡΙΖΑ φάση είναι γεμάτη αμηχανία. Το βράδυ των επόμενων βουλευτικών εκλογών θα φανεί η ματαιότητα κάθε άτολμης εναρκτήριας πράξης. Και η πολιτική ανάγκη θα γίνει η ίδια μια νέα ιδρυτική πράξη.
