Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 23 Ιουνίου 2024
Η σκανδαλιστική αδυναμία της Αντιπολίτευσης να συνθέσει ένα πολιτικό αφήγημα για το μέλλον, ελκυστικό και ανακουφιστικό για την κοινωνία που αναζητεί εναλλακτικές, επιτρέπει στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανανεώνει το οξυγόνο της πολιτικής ηγεμονίας του.
Το… άχαστο δίδυμο των ηττημένων, του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη, μοιάζει με καθυστερημένη… μετενσάρκωση του Ιωάννη Ζίγδη, ο οποίος κατεγράφη στην Ιστορία ως εκείνος στα χέρια του οποίου έμεινε η… σφραγίδα της Ένωσης Κέντρου, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης της ακολούθησε μαζικά και παθιασμένα τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, στα πρώιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Αρχηγοί χωρίς λαϊκό έρεισμα, σε κόμματα χωρίς ψηφοφόρους. Ανήμποροι να αντικρίσουν με γενναιότητα τον καθρέφτη της προσωπικής αποτυχίας τους. Αδύναμοι να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους.
Την ίδια στιγμή βέβαια, τα γεγονότα, όπως συμβαίνει με συνέπεια και επιμονή, αποκτούν τη δική τους δυναμική. Και μια παραμετρική συνιστώσα, που θα έχει κεντρικό ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις του μέλλοντος, είναι η μάχη στον χώρο της Εργασίας. Και των συντάξεων…
Η πληγή που δεν έκλεισε για τους απόμαχους που στήριξαν το μέλλον
Στα χρόνια της εθνικής φτωχοποίησης των Μνημονίων, η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, έχασε πολλά. Οι συνταξιούχοι ωστόσο ήταν εκείνοι που υπέστησαν τις μεγαλύτερες, περισσότερες και πιο άδικες απώλειες.
Οι συνταξιούχοι κλήθηκαν πρακτικά να στηρίξουν τρεις γενιές. Τον εαυτό τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Από το υστέρημά τους. Έχοντας ρόλο απόμαχου της εργασίας, χωρίς να μπορούν να διορθώσουν την ιστορική και ηθική αδικία εις βάρος τους.
Ως ενεργοί εργαζόμενοι, οι σημερινοί συνταξιούχοι στήριξαν με ενθουσιασμό το μέλλον. Δάνεισαν, από το υστέρημα των κρατήσεων του μισθού τους το μέλλον. Σε μια σιωπηλή συμφωνία με το ελληνικό κράτος, ότι θα εισέπρατταν το μέρισμα εκείνης της θυσίας, μέσω της σύνταξής τους.
Ο εφιάλτης των Μνημονίων τους στέρησε αυτό το κεκτημένο. Και εκείνη η βαθιά πληγή που άνοιξε πριν από μια δεκαετία, δεν έκλεισε ποτέ.
Η Ευρώπη… σπόνσορας του Ζελένσκι «κόβει» από τις κοινωνικές δαπάνες
Το παράδειγμα του ρόλου της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στην ουκρανική κρίση, είναι αποκαλυπτικό και… ομιλητικό. Μια Ευρώπη που εξελίχτηκε σε… σπόνσορα του καθεστώς του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον οποίο ακόμη και σήμερα… ξεμπροστιάζουν τα αμερικανικά κυρίως ΜΜΕ για ακραία διαφθορά, με αποδείξεις και ονόματα. Μια Ευρώπη που «κόβει» από τις κοινωνικές δαπάνες, για να χρηματοδοτήσει την Ουκρανία.
Από μια τέτοια μυωπική πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα το ουσιαστικό. Και οι συνταξιούχοι αναμένεται να πληρώσουν, και πάλι το τίμημα. Μαζί με το κοινωνικό κράτος. Και την ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.
