Του Νίκου Φυλάγγελου
Η συζήτηση που ξεκίνησε στον δημόσιο βίο για τις δημοσκοπήσεις, με έμφαση στις… σκοτεινές και πονηρές πτυχές του, δεν είναι φυσικά αχρείαστη. Ούτε άκαιρη. Εστιάζει ωστόσο σε λανθασμένη παράμετρο.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και ειδικά μετά την έλευση του Κώστα Σημίτη στην εξουσία, οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα συνδέθηκαν με… ανορθογραφίες. Από το πρωτοφανές και αντιεπιστημονικό εύρημα της “καταλληλότητας”, προκειμένου να κάμπτεται η… θλίψη ενός πρωθυπουργού για τη συρρικνωμένη δημοφιλία του, μέχρι αντιφατικά ερωτήματα, που περιπλέκουν την πραγματικότητα, στην πατρίδα μας οι δημοσκοπήσεις συνήθως διαμορφώνουν τάσεις. Δεν τις καταγράφουν, όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες του εξωτερικού.
Η ουσία των δημοσκοπικών… παρατράγουδων έγκειται στην αυταπόδεικτη και επαναλαμβανόμενη αδυναμία των μετρήσεων να καταγράψουν με ορθότητα το κλίμα που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Ως αποτέλεσμα της απαξίωσης της εποχής των Μνημονίων και της γενικευμένης χλεύης και αποστροφής της κοινωνίας προς το “σύστημα”.
Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, με συρρικνωμένο κόστος εργασίας και επομένως ποιότητας και αποτελέσματος πλέον, δεν επικαιροποίησαν τα μεθοδολογικά εργαλεία τους, ώστε να… ξεγελούν τους πολίτες που επιθυμούν να τις ξεγελάσουν. Και κάπως έτσι, τα ευρήματα είναι σχεδόν πάντα προβληματικά, και απέχουν, λιγότερο ή περισσότερο, από το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης. Όχι σε σοκαριστικό σημείο, δηλαδή να προβλέπουν άλλον νικητή από εκείνον που διαπιστώνεται στην πράξη, αλλά με σημαντικές και αδικαιολόγητες αποκλίσεις στην πραγματική αποτύπωση των αριθμητικών μεγεθών.
Γι’ αυτό και… πέφτουν αρκετοί από τα σύννεφα, τις εκλογικές βραδιές. Όχι επειδή υπάρχει… συνωμοσία πίσω από τα μεγέθη που το προηγούμενο διάστημα παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά εξαιτίας της ανεπάρκειάς τους να διαβάσουν σωστά και να κατανοήσουν το κλίμα στην ελληνική κοινωνία.
