Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 27 Ιουλίου 2024
Ο κήπος του Προεδρικού Μεγάρου το απόγευμα της 24ης Ιουλίου γέμισε… φως. Διαφορετικό από εκείνο που έφερε μαζί του από το Παρίσι, την Πόλη του Φωτός, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιστρέφοντας εκείνη την ημέρα, πριν από μισό αιώνα στην Ελλάδα, για να βάλει τη βαριά υπογραφή του στην Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Στην απαλλαγή της χώρας που καλωσορίζεται από την αέναη Ιστορία του ανθρώπου ως κληρονομική εκδοχή του μαιευτηρίου της Δημοκρατίας, από το βαθύ σκοτάδι μιας επταετούς δικτατορίας.
Σε αντίθεση με εκείνο το φως, τη δωρεά του φωτός των ιδεών και της παθιασμένης αποφασιστικότητας για ανασυγκρότηση του ελληνικού έθνους, στην τρέχουσα εκδοχή της πατρίδας το μόνο φως που σεργιάνιζε στη επετειακή εκδήλωση για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήταν εκείνο που εξέπεμπαν όμορφες παρουσίες. Και η τεχνολογική συνοδεία των ΜΜΕ.
Η Ελλάδα στη φθοροποιό εκδοχή της, παραδομένη στην παρακμή και εγκλωβισμένη στη φθορά, δυσκολεύεται να παραμερίσει τη γοητεία του δήθεν, του εύκολου, του επιφανειακού. Αρνείται να συζητήσει, να εμβαθύνει, να πάει πιο μακριά.
Οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου και τα… χαριτωμένα στιγμιότυπα που συνόδευσαν τον επετειακό εορτασμό, προσφέρουν διαρκή και πλήρη επεξηγηματική μεθοδολογία για τη μελαγχολικά χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, και ευρύτερα του δημοσίου βίου στην πατρίδα μας, τα πολλά τελευταία χρόνια.
Οι… ξεχασμένοι Παρθενώνες είναι εκείνοι που δεν καταφέραμε να χτίσουμε. Και όσο περισσότερο ζούμε με το παρελθόν μας, επειδή προσέφερε απλόχερα φως, σε σχέση με τις σκοτεινές πινελιές του τρέχοντος παρόντος, υπονομεύουμε το μέλλον μας.
Η Δημοκρατία μας σε κρίση συνείδησης. Κρίση μέσης ηλικίας…
